Ενας νεαρός περπατάει αμέριμνος στο δρόμο και κάποια στιγμή βλέπει πεταμένο κάτω ένα λυχνάρι. Το παίρνει και αρχίζει να το τρίβει. Ξαφνικά, βγαίνει από μέσα ένα τζίνι! “Νεαρέ μου, ζήτα μου να σου εκπληρώσω μια επιθυμία σου”.
Ο νεαρός είχε μια γιαγιά ανάπηρη που την αγαπούσε πολύ. “Η γιαγιά μου έπαθε ζάχαρο και της έκοψαν τα δύο πόδια. Θέλω να τα κάνεις να φυτρώσουν ξανά”.
Το τζίνι πήρε ένα ύφος απόγνωσης και απάντησε: “Ωχ, αυτό που μου ζητάς παραείναι δύσκολο ακόμη και για μένα. Μήπως υπάρχει κάτι άλλο που μπορώ να κάνω για σένα”;
- “Κάτι άλλο; Για να σκεφτώ... Κοίτα, εμείς στην οικογένεια υποστηρίζουμε όλοι τον Ηρακλή. Ο μεγάλος μας καημός είναι να μπορέσει κάποια στιγμή αυτή η ομάδα να πάρει ένα πρωτάθλημα. Μπορείς να το πετύχεις αυτό”;
- “Εεεε... να σου πω... πώς είπαμε ότι τη λένε τη γιαγιά σου”;
Μέσα σ’ ένα κουπέ τρένου κάθονται ένας νεαρός και μια χαριτωμένη κοπέλα, σε απέναντι θέσεις. Επί αρκετή ώρα δε λένω κουβέντα, απλά ανταλλάσσουν φευγαλέες ματιές. Κάποια στιγμή, της ξεφεύγει της κοπέλας και αμολάει μια δυνατή. Ο νεαρός ξφνιάζεται και την κοιτάζει έκπληκτος. Εκείνη κοκκινίζει από ντροπή και του λέει:
- “Κύριε, αυτό που συνέβη θα ήθελα να μείνει μεταξύ μας”.
Κι εκείνος απαντάει: “Εγώ θα προτιμούσα να ανοίξουμε το παράθυρο”.
«Από το σοβαρό στο γελοίο, η απόσταση είναι μικρή. Από το γελοίο όμως στο σοβαρό, η απόσταση είναι τεράστια».
Γουίλιαμ Σαίξπηρ, 1564-1616, Άγγλος συγγραφέας
