Skip to main content
Menu Αναζήτηση
espa-banner

Ντάισελμπλουμ - Σώρρας: Οι δύο όψεις ενός κάλπικου (ελληνικού) νομίσματος

Το τσουβάλιασμα και οι «ελληναράδες»

Γράφει: Γιώργος Παπαδημητρίου

Από τη μια, οι δηλώσεις του Γέρουν Ντάισελμπλουμ περί ανάλγητων Νοτίων, οι οποίοι προτίμησαν να σπαταλήσουν την ανιδιοτελή και σπαραξικάρδια οικονομική βοήθεια που έλαβαν από τους Βόρειους σε «αλκοόλ και γυναίκες». Από την άλλη, η εξασφαλισμένη θέση του φυγόδικου Αρτέμη Σώρρα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, μέσα από βίντεο όπου εμφανίζεται ως επαναστάτης φυγάς που καλεί τον ελληνικό λαό σε αντίσταση και επαγρύπνηση. Δύο διαμετρικά αντίθετες προσωπικότητες, δύο δημόσιες τοποθετήσεις που δεν έχουν κανένα κοινό στοιχείο μεταξύ τους, δύο διαφορετικές νοοτροπίες που καθρεφτίζονται στην πρόσληψη και αποδοχή αυτών των δημόσιων τοποθετήσεων από κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας.

Ξεκινώντας από τον σταθερά αλαζόνα Ολλανδό, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε το εξής: μία στοιχειώδη ειλικρίνεια. Νισάφι με τις politically correct τοποθετήσεις περί ευρωπαϊκού οικοδομήματος, αναγκαιότητας μεταρρυθμίσεων, διαρθρωτικών αλλαγών, ανάληψης ευθυνών και υποχρεώσεων. Η ΕΕ χωρίζεται σε τρεις υποδιαιρέσεις: τους ισχυρούς που θέλουν να ξεφορτωθούν τα βαρίδια, στα βαρίδια που κάποτε μεγαλοπιάστηκαν νομίζοντας πως είναι ισχυροί και στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που προσεταιρίζονται ανερυθρίαστα τους ισχυρούς μπας και γλείψουν κάποιο ξεροκόκαλο. Με αποτέλεσμα ένα υποβόσκον cultural clash (που θρέφεται φυσικά από τις χαώδεις οικονομικές αποκλίσεις) που μάλλον θα ξεπεραστεί κάποτε (όχι σύντομα, απαραίτητα) μια και καλή με την οριστική διάλυση ενός οικοδομήματος που ξεκίνησε ωραία, αλλά τελειώνει αργόσυρτα με πόνο.

Από εκεί και πέρα, έχει αληθινό ενδιαφέρον το πώς έγιναν δεκτές οι δηλώσεις του Ντάισελμπλουμ από το φιλοευρωπαϊκό μπλοκ της ελληνικής κοινωνίας. Με μία πρωτοφανή σιγή τόσο ως προς το φανερά σεξιστικό στοιχείο που εμπεριέχουν (οι άνδρες είναι οι διαχειριστές των σοβαρών υποθέσεων, οι γυναίκες κατατάσσονται αυτόματα στις τρυφηλές απολαύσεις ενός man’s world που έλεγε και ο Τζέιμς Μπράουν) όσο και ως προς την απλοϊκότητα που αποπνέουν. Κι όμως, ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινής γνώμης υιοθετεί ολίγον άκριτα μία θεωρία που κατασκευάστηκε και θεμελιώθηκε ερήμην ημών και στην οποία βιαστικά και πρόχειρα μας έχουν τσουβαλιάσει.

Ο νεό-ευρωπαϊκός οριενταλισμός είναι η φυσική συνέχεια του πιο βαθέος και άρρηκτου δεσμού που ενώνει τις ισχυρές δυνάμεις της σύγχρονης Ευρώπης: του αποικιοκρατικού συνδρόμου. Οι υπόλοιποι λαοί αντιμετωπίζονται ως σχεδόν δαρβινικά υποδεέστεροι με μόνη αποδεκτή λειτουργία την προσαρμογή σε ετερόφωτους κανόνες. Η μόνη αποδεκτή προοπτική είναι η πλήρης ομογενοποίηση, χωρίς καμία προσαρμογή στις εκάστοτε συνθήκες και περιστάσεις. Σαν να προσδοκά κανείς να φυτρώσει ο ίδιος σπόρος σε κάθε χώμα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη μορφολογία του εδάφους, το υψόμετρο, το κλίμα. Δυστυχώς, είναι πλέον κρυστάλλινα ξεκάθαρο ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού έχει βολευτεί με τον στόχο και τον ρόλο του ρομποτικού μιμητή, του φανατισμένα καλού μαθητή, που βλέπει την πρόοδό του να μένει στάσιμη εξαιτίας της χαμηλής στάθμης της υπόλοιπης τάξης. Μιλώντας ειλικρινά και από καρδιάς, δηλώνω πως συντάσσομαι με όποιον δηλώνει απηυδισμένος τόσο με τις χρόνιες ελληνικές παθογένειες όσο και με την αηδιαστική κάστα των «ελληναράδων» που λυμαίνονται τον κοινωνικό (και πολιτικό, ενίοτε, ακόμη και τον πολιτισμικός κάποιες φορές...) βίο της χώρας. Το να πιστεύουμε όμως ότι όλα αυτά θα αλλάξουν μονομιάς με το άγγιγμα ενός μαγικού ραβδιού είναι μάλλον αφελές. Όλες οι μεγάλες και σαρωτικές αλλαγές έχουν την ακριβώς αντίθετη φορά: από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω.

Στην άλλη άκρη αυτού του παράδοξου και στρεβλού δίπολου συνδρόμου κατωτερότητας, αδυναμίας χάραξης αυτόφωτης στρατηγικής και οικοδόμησης μίας ολοκληρωμένης ταυτότητας, συναντούμε το μόνιμο απόστημα του βλαχό-κιτς ελληνικού αλυτρωτισμού. Η Ελλάδα που είναι αιωνίως δέσμια, αλλά ενέχει θέση παντοκράτορα, η οποία θα καταληφθεί αυτοδικαίως μόλις ρυθμιστούν 2-3 λεπτομέρειες. Ένας αταβισμός φαντασιακού μεγαλοϊδεατισμού που δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την εκκόλαψη αμέτρητων σωτήρων που υπόσχονται μία μεσσιανική συντριβή όλων των δεινών σχεδόν με το πάτημα ενός κουμπιού.

Η πλήρης άρνηση σφυρηλάτησης μίας αυτοτελούς και στέρεης ταυτότητας, από την αντίστροφη σκοπιά. Όχι με το σύνδρομο αυτού που βρίσκεται στο σαλόνι αλλά νιώθει βαθιά μέσα του μπάτλερ, αλλά με το σύνδρομο του μπάτλερ που έχει πείσει τον εαυτό του ότι αυτός είναι η σημαντικότερη περσόνα στο σαλόνι. Ένας επαρχιώτικος εθνικισμός, πασπαλισμένος με συνωμοσιολογική λαγνεία, καθώς και με το δέλεαρ της μηδαμινής καταβολής κόπου προκειμένου να βγει το κάρο από τη λάσπη. Και μέσα σε όλα αυτά, σε καθεστώς σιωπηλής συνενοχής, ένα τρομακτικό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας που θα κοιτά τα φαινόμενα τύπου Σώρρα να διογκώνονται μπροστά στα μάτια της, που θα χάσκει απορημένη για την έκταση που έχουν λάβει και που θα εντρυφεί στην κάθε τους λεπτομέρεια όταν αρχίσουν να ξεφουσκώνουν.

Για ποιον λόγο; Μα για να νιώσει ένα κλικ ανώτερη από τον πηχτό χυλό της βλακείας που τα περιβάλλει και να επιδοθεί στο αγαπημένο νεοελληνικό σπορ της εκφοράς πομπώδους άποψης κατόπιν εορτής. Αδυνατώντας να συνειδητοποιήσει πως με αυτό τον τρόπο βάζει τη μετριότητα και την ηλιθιότητα στη θέση του μόνιμου οδηγού.

* η συνοδευτική φωτογραφία του άρθρου απεικονίζει τον λατρεμένο Μίμη Φωτόπουλο, σε ένα στιγμιότυπο της καταπληκτικής ταινίας «Η κάλπικη λίρα» (1955), του Γιώργου Τζαβέλλα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Γιακουμάκης για τις επιθέσεις εναντίον του: «Μακάρι αυτοί να βρουν το νόημα της ζωής»
Τι απάντησε ο ποδοσφαιριστής μετά τις διαδικτυακές επιθέσεις που δέχτηκε λόγω του χαμένου πέναλτι στον αποκλεισμό της Εθνικής Ελλάδος από τη Γεωργία
Γιακουμάκης για τις επιθέσεις εναντίον του: «Μακάρι αυτοί να βρουν το νόημα της ζωής»