Έχουν πάντως και οι ζάμπλουτοι τις αγωνίες τους. Τις τελευταίες ημέρες το ντέρμπι μεταξύ του CEO της Amazon Τζεφ Μπέζος και του Μπιλ Γκέιτς βρίσκεται σε τεντωμένο σκοινί, με το προβάδισμα για τα σκήπτρα του πλουσιότερου ανθρώπου του πλανήτη να αλλάζει χέρια στην κυριολεξία κάθε τρεις και λίγο.
Με το άνοιγμα των χρηματιστηρίων την Πέμπτη, η μετοχή της Amazon εκτοξεύτηκε, αποφέροντας αύξηση ύψους 800 εκατομμυρίων δολαρίων στην περιουσία του Μπέζος. Την επομένη, όμως, η μετοχή της Amazon γνώρισε σημαντική πτώση, επιφέροντας μείωσης της τάξης των 6 δις (!) δολαρίων για το κομπόδεμα του αγαπητού Τζεφ. Ο Μπιλ Γκέιτς ανέκτησε τον θρόνο, και η συνέχεια στη λίγκα των βαθύπλουτων αναμένεται πιο συναρπαστική από ποτέ.
Η είδηση της κατάκτησης της πρωτιάς σε αυτή τη χρυσαφένια λίστα δεν πέρασε φυσικά απαρατήρητη στην Ελλάδα. Σε αυτό τον κόσμο οχετού και πηχτής βλακείας που ονομάζεται σχολιασμός στο διαδίκτυο (στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε σάιτ και στο youtube) προκλήθηκε ένα μίνι ντελίριο ενθουσιασμού από μπόλικους χρήστες – σχολιαστές των διεθνών τεκταινόμενων. «Σώσε μας Τζεφ», «οι Έλληνες και πάλι στην κορυφή», «τον πολεμάνε οι Σιωνιστές, αλλά θα τα καταφέρει με τη βοήθεια της Παναγιάς», ορισμένα μόνο από τα ευφυή και πνευματώδη σχόλια που πήρε το δικό μου μάτι στα πεταχτά.
Αυτές οι αντιδράσεις, ακόμη και δεχτούμε ότι δεν προέρχονται από τα πλέον σκεπτόμενα μέλη της κοινωνίας μας, δεν παύουν να αντικατοπτρίζουν μία υπαρκτή τάση που δυστυχώς διαθέτει πολύ περισσότερους θιασώτες απ’ ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε. Ο σύγχρονος συλλογικός ελληνικός ψυχισμός, εξαιτίας του γνώριμου κόμπλεξ της Ψωροκώσταινας που τον βασανίζει διαχρονικά, ανέκαθεν διακατεχόταν από μία σχεδόν μεταφυσική λατρεία για τα πλούτη και αυτούς που τα κατέχουν, με πιο τρανό παράδειγμα την καθολική και σχεδόν θρησκευτικής υφής εκτίμηση που έχαιρε στην ελληνική κοινωνία ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Για τον οποίο Ωνάση αισθανόμασταν περήφανοι μόνο και μόνο επειδή είναι ζάμπλουτος. Εξυπακούεται, φυσικά, πως το αίσθημα της εθνικής περηφάνιας ούτως ή άλλως καταλήγει πολλές φορές σε επικίνδυνες και βλακώδεις ατραπούς, κατά τις οποίες, με ένα σχεδόν παραμυθένιο τρόπο, οικειοποιούμαστε με τρόπο χυδαίο και μικροπρεπή επιτυχίες, κατορθώματα και ανδραγαθήματα ανθρώπων που απλώς έτυχε να γεννηθούν στον ίδιο τόπο με εμάς.
Παράλληλα, υπάρχει και μία δεύτερη νοσηρή συνιστώσα στο όλο φαινόμενο, αυτή της μόνιμης αρρωστημένης ελληνικής ελπίδας ενός σωτήρα που θα καταφθάσει υπό τους ήχους αγγελικών σαλπίγγων, ωσάν από μηχανής θεός, για να μας λυτρώσει από όλα μας τα βάσανα. Στην Ελλάδα μπαλατζάρουμε συνεχώς μεταξύ μίας βαθιάς ντροπής για την ταυτότητά μας και μίας φαντασιακής επίκλησης του κλέους και της μεγαλοπρέπειας των αρχαίων ημών προγόνων. Με αποτέλεσμα να νιώθουμε ανά πάσα στιγμή και συγχρόνως τόσο ως ομφαλός της Γης όσο και ως τελευταία τρύπα του ζουρνά. Κατ’ αυτό τον τρόπο, τείνουμε να υπεραπλουστεύουμε τόσο την ανάλυση των δεινών μας όσο και τις πιθανές λύσεις αυτών. Κι ο deus ex machinaπου ξελασπώνει τον ελληνισμό είναι πάντα μία διαθέσιμη και πολλά υποσχόμενη επιλογή.
Παρεμπιπτόντως, να μην λησμονήσουμε να σας αναφέρουμε μία μικρή λεπτομέρεια που προσθέτει λίγο ακόμη πικάντικο καρύκευμα στην όλη ιστορία. Ο Τζεφ Μπέζος δεν έχει τίποτα το ελληνικό πάνω του. Δεν εννοούμε ότι είναι Ελληνοαμερικάνος που έχει κόψει ρίζες με τον τόπο καταγωγής του. Εννοούμε ότι δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη χώρα μας. Ο Αμερικανός μεγιστάνας είναι γόνος πατέρα με σκανδιναβική καταγωγή, που αποτυπώνεται στο επώνυμο Γιόργκενσεν, ενώ το επίθετο Μπέζος προέκυψε από τον δεύτερο σύζυγο της μητέρας του. Ο οποίος, ως Κουβανός μετανάστης, ονομαζόταν Μπέθος, αν θέλουμε να προφέρουμε το Bezos καστιγιάνικα και Μπέσος, αν το προφέρουμε κατά τον κουβανικό τρόπο. Λίγο γκουγκλάρισμα δεν βλάπτει παιδιά.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
