Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Ο κύβος ερρίφθη κι αυτό που ακουγόταν ως ψίθυρος κι ως ανεπιβεβαίωτη φήμη έχει πλέον επισημοποιηθεί από τα καθ’ ύλην αρμόδια χείλη. Ο Γιάννης Μπουτάρης δεν θα διεκδικήσει τρίτη θητεία στον Δήμο Θεσσαλονίκης, έχοντας προλάβει στα περίπου 7 χρόνια της δημαρχίας του να αφήσει μια παρακαταθήκη, η οποία δεν περιορίζεται στο ότι δεν παρέκκλινε από τον στόχο της χρηστής κι ορθής διοίκησης, που θα απέφευγε τις παρατυπίες, τις σπατάλες και τη συγκάλυψη ατασθαλιών.
Η παρακαταθήκη αυτή -παρά τα όποια επιμέρους σφάλματα μπορεί κανείς να καταλογίσει στον επ’ ουδενί αλάνθαστο απερχόμενο δήμαρχο- ελπίζουμε ότι θα επιβιώσει και δεν θα ποδοπατηθεί από κάποια αντεπίθεση οπισθοδρομικών δυνάμεων που ορέγονται την (επαναφορά στην) εξουσία.
Παρακαταθήκη πρώτη: ο ακομμάτιστος δήμαρχος
Για πρώτη φορά, η Θεσσαλονίκη είχε έναν δήμαρχο που δεν ταυτίζονταν με κάποιο κόμμα εξουσίας, που δεν εξυπηρετούσε κομματική ατζέντα, που δεν ενεργούσε σύμφωνα με τις σκοπιμότητες μιας πολιτικής καριέρας, που δεν παπαγάλιζε τα κομματικά ανακοινωθέντα και τσιτάτα, που δεν τον απασχολούσε η έννοια του πολιτικού στη λήψη αποφάσεων. Ήταν πραγματική ευλογία για όλους όσοι δεν αντιμετωπίζουμε τα κοινά της πόλης, αλλά και την πολιτική γενικότερα, ως αρένα εχθροπραξιών με κοντόφθαλμο ορίζοντα, να μας εκπροσωπεί ένας δήμαρχος που δεν ήταν πιόνι ούτε του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ούτε της ΝΔ, αλλά ούτε και του παλαιού ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Παρακαταθήκη δεύτερη: η αντίρροπος δύναμη στον συντηρητισμό
Ο Γιάννης Μπουτάρης, ανεξάρτητα από το αν σου γινόταν συμπαθής ή αντιπαθής, από το αν συμφωνούσες ή διαφωνούσες με τις πολιτικές του τοποθετήσεις, πρέσβευε με συνέπεια και κύρος ένα προφίλ ταιριαστό και συμβατό με τις ρίζες και τη βαθιά κληρονομιά της πόλης. «Της Θεσσαλονίκης μονάχα της πρέπει το καράβι» έγραφε ο Καββαδίας κι εμείς θα συμπληρώσουμε ότι πέρα από το καράβι της αρμόζουν τα ανοιχτά μυαλά, η προοδευτικότητα, η ανεκτικότητα, ο πλουραλισμός και η πολυπολιτισμικότητα. Η Θεσσαλονίκη εξέλεξε δύο φορές τον Μπουτάρη, πραγματοποιώντας μια μίνι αντεπίθεση στις δυνάμεις της ναφθαλίνης, της μισαλλοδοξίας, της μιζέριας και της οπισθοδρόμησης που έχουν –λανθασμένα- την εντύπωση πως έχουν τα ηνία μιας πόλης που έχει παραδοσιακά υπάρξει ένα χωνευτήρι λαών, πολιτισμών, φυλών και εθνικότητων.
Παρακαταθήκη τρίτη: η άνοδος του τουρισμού
Περνώντας σε πιο πρακτικά ζητήματα, η κοσμοπολίτικη αύρα του Μπουτάρη δεν έμεινε στα χαρτιά και στις περισπούδαστες κουλτουριάρικες διακηρύξεις, αλλά έγινε πράξη μέσα από τη συνολική στάση και νοοτροπία που επέδειξε στο ζήτημα του τουριστικού προφίλ της Θεσσαλονίκης. Επικεντρωνόμενος στο εγγενές πολυπολιτισμικό της στοιχείο, είχε πάντα κατά νου την προσέλκυση επισκεπτών από όλες τις γωνιές του πλανήτη, δίνοντας έμφαση σε όλες τις εθνικότητες για τις οποίες η Θεσσαλονίκη αποτελεί σημείο αναφοράς: τους Τούρκους, τους Ισραηλινούς, τους Ρώσους και γενικότερα όλους τους Βαλκάνιους. Επιτέλους, πριμοδοτήθηκε μια πολιτική τιθάσευσης των σκοταδιστικών παθών και των κούφιων περιεχομένου διακηρύξεων πατριωτισμού – τοπικισμού, έχοντας ως απώτερο στόχο τη δημιουργία μιας εξωστρεφούς πόλης.
Παρακαταθήκη τέταρτη: το Μουσείο Ολοκαυτώματος
Το Μουσείο Ολοκαυτώματος, οι διαδικασίες για την ανέγερση του οποίου αναμένεται να δρομολογηθούν εντός του προσεχούς έτους, θα αποτελέσει όχι μόνο τουριστικό πόλο έλξης και πηγή εσόδων για την πόλη, αλλά κι ένα σπουδαίο θεμέλιο ιστοριογνωσίας και απόδοσης σεβασμού. Η Θεσσαλονίκη θα αποδώσει τις δέουσες τιμές σε πεσόντες πολίτες της, θα διώξει κάθε υπόνοια σκελετού από την ντουλάπα της, θα αποτελέσει σημείο αναφοράς σε οικουμενικό επίπεδο. Στο ίδιο πνεύμα συγκαταλέγεται και η πανέμορφη ομιλία του απερχόμενου δημάρχου στα εγκαίνια θεμελίωσης του Μουσείο πριν από κάποιους μήνες, ένας λόγος φορτισμένος και βαθιά συγκινητικός.
Παρακαταθήκη πέμπτη: η αντίσταση στον λαϊκισμό
Όπως όλοι θυμάστε, τον περασμένο Μάιο, στην εκδήλωση μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων, ο απερχόμενος δήμαρχος είχε πέσει θύμα επίθεσης που άγγιξε τα όρια της χειροδικίας και δεν έμεινε στο επίπεδο των προπηλακισμών. Το θλιβερό αυτό περιστατικό δεν αποτέλεσε αντικείμενο μικροπολιτικής αξιοποίησης από τον Γιάννη Μπουτάρη, ο οποίος δεν επέδειξε τάσεις ρεβανσισμού ούτε επιχείρησε να κεφαλαιοποιήσει οφέλη ποντάροντας υπέρμετρα στον ρόλο του θύματος. Δεν τσουβάλιασε συλλήβδην όλους τους Πόντιους, δεν μάσησε τα λόγια τους για το ποιοι του επιτέθηκαν και με ποιο σκοπό, δεν επεδίωξε να μετατραπεί σε τεχνητό σύμβολο. Εν ολίγοις, δεν αντέδρασε ως επαγγελματίας πολιτικός.
