Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Ο κύβος ερρίφθη, λοιπόν, κι όπως αναμένετο, σύμφωνα με τα όσα είχαν διαρρεύσει από επίσημες και μη πηγές τον τελευταίο καιρό, ο τελικός κυπέλλου της 12ης Μαιου μεταξύ του πρωταθλητή και νυν κατόχου του κυπέλλου ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ θα πραγματοποιηθεί (σχεδόν) κεκλεισμένων των θυρών, καθότι προβλέπεται να δοθεί τριψήφιος αριθμός προσκλήσεων στον καθένα από τους δύο φιναλίστ.
Η αλήθεια είναι πως τα πρόσφατα δείγματα γραφής από τον βούρκο του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα, αλλά και του ελληνικού οπαδισμού ειδικότερα, ήταν μάλλον αποθαρρυντικά. Ραντεβού θανάτου, ενέδρες, απόπειρες δολοφονίας, νέος ξυλοδαρμός διαιτητή, κλιμακούμενος φανατισμός, εξώφυλλα και «άρθρα» που ρίχνουν εκ νέου λάδι στη φωτιά, ένας κακός χαμός γενικότερα. Μέσα σε όλα αυτά, προσθέστε το έκρυθμο κλίμα στο ελληνικό μπάσκετ, όπου ο Ολυμπιακός βρίσκεται μπροστά στο φάσμα ενός διοικητικού τύπου υποβιβασμού στην Α2, αναλογιστείτε πως εισερχόμαστε σε προεκλογική περίοδο και μάλλον εύκολα μπορεί να καταλάβετε πως η συγκεκριμένη απόφαση ήταν από καιρό ειλημμένη, απλώς απέμενε μονάχα η τυπική της επικύρωση.
Η κατάσταση εξυπακούεται πως αγγίζει τα όρια της ιλαροτραγωδίας. Για δεύτερη φορά μέσα σε 4 χρόνια θα διεξαχθεί ένας τελικός κυπέλλου στο ποδόσφαιρο άνευ φιλάθλων, ενώ στην ίδια χρονική περίοδο ο ένας εκ των τελικών που διεξήχθησαν ήταν ο αλήστου μνήμης του Βόλου, με τα γνωστά καφριλίκια και παρατράγουδα. Αυτό που ισχύει στην Ελλάδα είναι η απόλυτη επιβεβαίωση του θυμόσοφου ρητού «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι». Διότι έχουμε να κάνουμε με μία θλιβερή και αποκαρδιωτική σύμπλευση – σύζευξη. Αφενός, μια κοινωνία στην οποία θεωρείται φυσιολογικό να υπάρχουν απόπειρες ανθρωποκτονίας με αφορμή οποιοδήποτε αθλητικό γεγονός. Άνθρωποι ικανοί να κάψουν ζωντανούς συμπολίτες τους, να τους μαχαιρώσουν ανερυθρίαστα, να τους ανοίξουν το κεφάλι με μαδέρια, λοστούς και ρόπαλα, να βάλουν κάτω έναν και να τον κλωτσάνε 20 άτομα συνδυασμένα, με λύσσα και μανία. Ναι, όλα αυτά ισχύουν, δεν είναι 20-30 οι ταραξίες, αλλά πολύ περισσότεροι, γενικότερα μιλώντας ο οπαδικός κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι ένας βούρκος χωρίς πιθανότητα καθαρισμού. Σε όλα αυτά, φυσικά, είναι συνυπεύθυνοι οι πρόεδροι και οι παράγοντες όλων των ομάδων, καθώς και η ατελείωτη στρατιά στρατευμένων αμόρφωτων δημοσιογράφων, που χαϊδολογούν τα αυτιά των κάφρων, που δεν επιδιώκουν την αυτό-κάθαρση, που δυναμιτίζουν ανελέητα και ασταμάτητα το κλίμα.
Σε όλα τα παραπάνω, λοιπόν, έρχεται να προστεθεί μια άβουλη πολιτεία και μια ανίκανη αστυνομία, για να δέσει το γλυκό. Όπως καταλάβατε ίσως κι από τα όσα αναφέρουμε παραπάνω, δεν έχουμε καμία διάθεση υπέρμετρης δαιμονοποίησης της αστυνομίας. Εξάλλου, είναι εγγενώς παράλογο να επικρατεί η άποψη «εμείς θα επιδιώξουμε να σκοτωθούμε μεταξύ μας, αλλά είναι καθήκον σας να μας εμποδίσετε πάση θυσία», διότι όπως είναι ευκόλως αυτονόητο όταν οι άνθρωποι θέλουν να σκοτωθούν μεταξύ τους μπορούν να γίνουν εξαιρετικά εφευρετικοί. Από και έπειτα, όμως, δεν νοείται στη σύσκεψη κορυφής με θέμα τη διεξαγωγή του τελικού η ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. να νίπτει τας χείρας της, να δηλώνει αναρμόδια να τοποθετηθεί (ποιος διάολο είναι αρμόδιος τότε;), να μην έχει εκπονήσει το παραμικρό πλάνο, να μην είναι σε θέση να καταθέσει ένα στοιχειώδες επιχειρησιακό πλάνο. Για να μην θυμηθούμε τα φαιδρά συμβάντα στον Βόλο, όπου το μόνο σημείο που έχριζε δρακόντειας φύλαξης (η πεζογέφυρα) ήταν το μόνο σημείο που αφέθηκε τελικά αφύλακτο...
Κάπως έτσι, φτάνουμε σε έναν τελικό – σκέτη ξενέρα, σε ένα παγωμένα άδειο γήπεδο, χωρίς φιλάθλους, έναν τελικό που ταιριάζει στο βρεφικών ικανοτήτων κράτος μας. Όπου, φυσικά, τίθεται κι ένα μικρό ζήτημα, που πέρασε στα ψιλά. Διότι, ομολογουμένως, υπάρχει μια μικρή αντίφαση ανάμεσα στη μόνιμη επωδό ότι ο τελικός ΠΡΕΠΕΙ να γίνει στο ΟΑΚΑ, που είναι τάχα μου το ασφαλέστερο γήπεδο στην Ελλάδα, και στον επίλογο του τελικού με προσκλήσεις με δικαιολογία την παραδοχή αδυναμίας ως προς την αποφυγή τέλεσης επεισοδίων. Οι όποιες συγκρίσεις, φυσικά, με τα όσα ισχύουν στην Αγγλία και το Γουέμπλεϊ δεν είναι τίποτα άλλο από εξυπνακίστικες σοφιστείες. Όχι μόνο λόγω της προφανούς διαπίστωσης ότι το Γουέμπλεϊ δεν είναι η φυσική έδρα καμίας αγγλικής ομάδος, αλλά επειδή στην Αγγλία ισχύουν τελείως διαφορετικοί άγραφοι νόμοι και κανόνες. Ας μην μπερδεύουμε τα ξένα σαλόνια με τα δικά μας αλώνια. Απομένει να δούμε αν η ομάδα που προπονείται καθημερινά και δίνει όλους τους εντός έδρας αγώνες της σε αυτό το γήπεδο εδώ και χρόνια θα εξαργυρώσει το πασιφανές πλεονέκτημα που της χαρίζεται ή αν θα φύγει και πάλι με σκυμμένο το κεφάλι από το γήπεδο...
