Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Η τραγωδία που έπληξε τη Χαλκιδική πριν από λίγες ημέρες έκρουσε εκκωφαντικά ένα κώδωνα κινδύνου που έχουμε επιλέξει να αγνοούμε εδώ και πάρα πολύ καιρό. Με το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο της προηγούμενης πρότασης να μην αναφέρεται αποκλειστικά στην Ελλάδα, αλλά επί της ουσίας σε ολόκληρη την υφήλιο. Χλευάστηκε ως φτηνή και καταστροφολογική προπαγάνδα, κατηγορήθηκε ως προϊόν κομπογιαννίτικης συνωμοσιολογίας, θεωρήθηκε τέχνασμα new age καιροσκόπων που επιζητούσαν να προωθήσουν μια καινούργια παγκόσμια ατζέντα, με απώτερο σκοπό τη διάνοιξη νέων χρυσοφόρων επενδυτικών και επιχειρηματικών οδών, ακόμη ακόμη κατέστη δημοσίως αντικείμενο κοροϊδίας από τον ισχυρότερο άνδρα του πλανήτη, τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, τον αγαπημένο μας Ντόναλντ Τραμπ.
Πλέον, η αλήθεια μας χτυπά την πόρτα και στέκεται απέναντί μας. Όσο κι αν η αποκαλούμενη «πράσινη ανάπτυξη» έχει προσφέρει άπλετες ευκαιρίες για αθέμιτο πλουτισμό σε πλήθος οπορτουνιστών σε παγκόσμια κλίμακα, το τελικό επιμύθιο είναι αδιαμφισβήτητο, απειλητικό και πέρα για πέρα χειροπιαστό: η διαβόητη κλιματική αλλαγή είναι παρούσα, δεν αποτελεί μύθευμα ή παραλήρημα κινδυνολογίας, επηρεάζει τις ζωές μας δραστικά, μεταβάλλει ραγδαία τη φυσική ροή των πραγμάτων, επιδρά στο περιβάλλον με τρόπο ανελέητο και πρωτόγνωρο. Όχι σε κάποιο ξεχασμένο νησάκι της Πολυνησίας που αναμένεται να βυθιστεί σε λίγες δεκαετίες και του οποίοι οι κάτοικοι θα έχουν έγκαιρα μετακομίσει για άλλες πολιτείες, αλλά στη δική μας πίσω αυλή.
Όταν, λοιπόν, οι συνθήκες μεταβάλλονται, οφείλει συγχρόνως να μετατοπιστεί και η δική μας θεώρηση των πραγμάτων, η δική μας αντίληψη περί θωράκισης, προστασίας, πρόληψης και αντιμετώπισης απέναντι σε αυτή τη νέα δυσμενή και δυσοίωνη πραγματικότητα. Τα ακραία καιρικά φαινόμενα, όπως η «υπερκυτταρική καταιγίδα» που έπληξε τη γειτονιά μας, θα αρχίσουν σταδιακά (ή και όχι τόσο σταδιακά, αλλά από τη μία μέρα στην άλλη και παντελώς ακανόνιστα, όπως προβλέπει το worst case scenario) να εγκαταλείπουν την κατηγορία της εξαίρεσης και να αποκτούν μια τρομακτική χροιά του συνήθους κανόνα.
Ενόψει αυτής της διαμορφωθείσας κατάστασης, είμαστε υποχρεωμένοι να αντιδράσουμε ψύχραιμα και αποφασιστικά, τόσο σε επίπεδο μικρό-κλίμακας και επιμέρους οργάνωσης όσο και σε αυτό της μάκρο-κλίμακας της συλλογικής ανάληψης δράσης και ευθύνης. Σε επίπεδο κατασκευών, ιδίως στις τουριστικές περιοχές, θα πρέπει να εκπονηθεί εξονυχιστικός έλεγχος και να διαμορφωθεί ένα κανονιστικό πλαίσιο που θα υψώσει τον πήχη των προαπαιτούμενων προφυλάξεων και δικλείδων ασφαλείας. Ως προς το σκέλος της ενημέρωσης, είναι αναγκαίο να καταστεί σαφές και κατανοητό από τους πολίτες ότι φαινόμενα σαν κι αυτό που οδήγησε στον θάνατο 7 ανθρώπων στη Χαλκιδική ενδέχεται (ή μάλλον αναμένεται) να κάνουν την εμφάνισή τους σε ολοένα συχνότερη βάση. Δυστυχώς, αυτές οι εικόνες απόλυτης καταστροφής δεν ανήκουν πλέον στο βεληνεκές των χολιγουντιανών σεναριογράφων, αλλά αποτελούν μια απτή πραγματικότητα. Επομένως, θα πρέπει να υπάρξει ένα συνδυασμός έγκαιρης προειδοποίησης από τους ειδικούς και εντατικής «εκπαίδευσης» του κοινού ως προς το πώς να αντιδράσει σε μία τέτοια προειδοποίηση, προκειμένου να επιτευχθεί ο τελικός στόχος της πρόληψης και αποφυγής των χειρότερων. Εξυπακούεται, φυσικά, ότι ο κρατικός μηχανισμός (ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θα είναι στην εξουσία, το θέμα είναι εξωφρενικά σοβαρό ώστε να γίνει βορά στην αρένα των εκατέρωθεν κομματόσκυλων) και ιδίως η Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας, θα πρέπει να είναι επαρκώς στελεχωμένος και καταρτισμένος, ενώ είναι ηλίου φαεινότερον ότι η περιβόητη Γραμμή Έκτακτης Ανάγκης (112) θα πρέπει όχι απλώς να βρίσκεται σε λειτουργία, αλλά και να λειτουργεί στην εντέλεια.
Από εκεί και έπειτα, η πιο βαθιά μάχη θα πρέπει να δοθεί στη συνολική αντίληψή μας επί του θέματος. Στην προσωπική μας νοοτροπία, στον καταρτισμό μιας νέας λίστας προτεραιοτήτων, στην ανανέωση της λίστας των θεμάτων που θεωρούμε κομβικής σημασίας για το παρόν και το μέλλον μας. Σε οικουμενική κλίμακα, οι πολίτες κάθε χώρας θα πρέπει να πιέζουν τα εγχώρια κόμματα και κοινοβούλια να προβούν σε λήψη μέτρων που θα αντιμετωπίσουν και θα περιορίσουν (στον βαθμό του εφικτού, στο σημείο που έχουμε φτάσει...) τη σαρωτική καταστροφή του κόσμου μας. Καθότι, όσο απλοϊκό κι αν ακούγεται μάλλον δεν έχει γίνει διόλου κατανοητό: δίχως τον κόσμο στον οποίο υπάρχουμε, είναι μάλλον αυτονόητο ότι αφανιζόμαστε κι εμείς. Αυτόματα και δυστυχώς αυτοδίκαια.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
