Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Πορείες κάθε μέρα. Καταλήψεις σε γραφεία. Ανεξάρτητες κινήσεις πολιτών που θα κρατούν το θέμα μόνιμα στην επικαιρότητα. Ενυπόγραφα κείμενα διαμαρτυρίας σε όλα τα δημοσιογραφικά μέσα. Κατακλυσμός μηνυμάτων στα σόσιαλ μίντια, παράλληλα με τη δημιουργία σελίδων και ομάδων που θα καταπιάνονται αποκλειστικά με το συγκεκριμένο θέμα. Προβολή στα τηλεοπτικά κανάλια πανελλήνιας εμβέλειας. Στήριξη από όλους τους τοπικούς φορείς, από τον Δήμο και την Περιφέρεια ώς τον Εμπορικό Σύλλογο και κάθε άλλη πιθανή και απίθανη οργάνωση που διαθέτει φωνή και ισχύ. Όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να αποτελούν κομμάτια της καθημερινότητάς μας στη Θεσσαλονίκη. Και θα έπρεπε να έχει κλείσει η φωνή μας από το ξελαρύγγιασμα της αγανάκτησής μας. Της απόλυτα δίκαιης αγανάκτησης, θα προσέθετα.
Το ότι αυτό που συμβαίνει με τον ΟΑΣΘ μας κατατάσσει αυτομάτως τη Θεσσαλονίκη στον πυθμένα της Ευρώπης, φαντάζομαι να το έχετε αντιληφθεί. Ελπίζω, επίσης, να έχετε κατανοήσει ότι δεν υπάρχει ανάλογη ζοφερή κατάσταση δεν απαντάται πουθενά. Χωρίς καμία υπερβολή, σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, καμία πόλη του μεγέθους της Θεσσαλονίκης δεν βρίσκεται αντιμέτωπη με αυτό το συγκοινωνιακό χάος, δεν έχει εγκαταλειφθεί στην κακορίζικη μοίρα της, παρατημένη με ένα μόνο μέσο δημόσιας μεταφοράς, το οποίο μάλιστα βρίσκεται σε αυτό το ελεεινό, οικτρό, σιχαμερό και αξιολύπητο επίπεδο. Ο ΟΑΣΘ είναι η ανοιχτή πληγή στο σώμα της πόλης, ένα συνώνυμο της ντροπής, της αδιαφορίας της εξουσίας και της μαλθακής εκγύμνασης όλων μας στην απάθεια και τη μοιρολατρία. Παρεμπιπτόντως, μια ακόμη υποσημείωση: το θέμα των δημόσιων συγκοινωνιών αφορά ΟΛΟΥΣ μας και όχι μόνο αυτούς δεν έχουν στην κατοχή τους ΙΧ ή δεν διαμένουν στο κέντρο. Κι αν δεν είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε αυτό, τότε είμαστε προφανώς άξιοι της μοίρας μας.
Ο ΟΑΣΘ είναι εδώ και καιρό ο βασικός υπεύθυνος για τα κουρελιασμένα νεύρα, την απώλεια ψυχραιμίας και το γκρεμοτσάκισμα κάθε υπόνοιας ηρεμίας και προγραμματισμού για αμέτρητους Θεσσαλονικείς. Δεν είναι θέμα πολιτικών κομμάτων και προτιμήσεων, δεν είναι απόρροια του δημόσιου ή του ιδιωτικού χαρακτήρα που θα έχει ο όποιος φορέας, δεν είναι ζήτημα που προέκυψε ουρανοκατέβατα και από τη μία μέρα στην άλλη. Από τις αδιανόητες ατάκες του πρώην προέδρου του ΟΑΣΘ, επί εποχής ΣΥ.ΡΙΖ.Α, περί καθυστερήσεων που υπάρχουν μονάχα στη φαντασία μας, φτάσαμε στον τωρινό αρμόδιο υπουργό της ΝΔ, ο οποίος δήλωσε πως θα εκπονηθεί σχέδιο για την αναδιοργάνωση του οργανισμού, με πρώτη κίνηση την «επίταξη» οχημάτων των ΚΤΕΛ. Από τότε και μέχρι σήμερα, άκρα του τάφου σιωπή και ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον. Κανένα χρονοδιάγραμμα, καμία εξαγγελία, καμία ενημέρωση, καμία κίνηση και υπεράνω όλων καμία μα καμία βελτίωση του καθημερινού μαρτυρίου. Βασικά, για να είμαστε ολότελα ακριβείς, παρατηρείται μια κάποια αλλαγή: τα πράγματα έχουν γίνει ακόμη χειρότερα, διότι ως γνωστόν το πηγάδι είναι πάντα άπατο.
Οι ασύλληπτες καθυστερήσεις, τα αραιότατα δρομολόγια, η μετατόπιση προς το νωρίτερο όλων των τελευταίων λεωφορείων, η φρικτή κατάσταση που επικρατεί στο 1Χ με προορισμό το αεροδρόμιο (ο καθαγιασμένος τουρισμός, το πολυδιαφημισμένο «συγκριτικό μας πλεονέκτημα», η αποκαλούμενη «βαριά βιομηχανία» της ελληνικής οικονομίας, ίσως και να στρίμωχνε το ζήτημα του ΟΑΣΘ στο πρώτο τόμο των προτεραιοτήτων κάποιας εκλεγμένης κυβέρνησης, ποτέ δεν ξέρεις), τα νεύρα, η μάχη για να καταφέρεις έστω και να μπεις στο όχημα, όλα αυτά και πολλά ακόμη πρέπει να ζεις σε κάποια απομακρυσμένη Εδέμ για να μην τα πάρεις πρέφα. Ως εκ τούτου, είναι μάλλον πασιφανές ότι ο εκάστοτε υπουργός οποιουδήποτε κόμματος θα έπρεπε να βρίσκεται κάθε τρεις και λίγο στη Θεσσαλονίκη και να προΐσταται της άμεσης και οριστικής επίλυσης του θέματος και όχι να σφυρά αδιάφορα, λάμποντας δια της απουσίας και της σιωπής του.
Σε λίγο πιάνουν και τα κρύα, εξάλλου και η κατάσταση θα ομορφύνει ακόμη πιο πολύ, καθότι επιλογή του ταξί έναντι του ποδαρόδρομου κάθε φορά που καταφθάνει στη στάση ένα παστωμένο σαράβαλο του ΟΑΣΘ θα είναι μονόδρομος. Ούτως ή άλλως, όλοι μας έχουμε βιώσει στο πετσί μας το να πηγαίνουμε στη δουλειά μέσα στα νεύρα, να ξηλωνόμαστε αναγκαστικά για ταξί, να οπλιζόμαστε με κουράγιο και να λέμε «βαστάτε, ποδαράκια μου» όταν το παίρνουμε απόφαση ότι λεωφορείο γιοκ. Τα έχουμε δει στην κυριολεξία όλα με τη γάγγραινα που μας έχει βρει, όλα εκτός από ένα όλως περιέργως: δεν έχουμε αντικρίσει ακόμη κάποια ακραία εκδήλωση οργής από πλευράς του επιβατικού κοινού ή κάποια μαζική κινητοποίηση. Φυσικά, για άλλα κι άλλα, που άπτονται του εθνικού φαντασιακού ψυχισμού, ξέρουμε να φωνασκούμε υστερικά και να διαλαλούμε την αδούλωτη καρδιά μας και άλλα κουραφέξαλα, αλλά σε ένα ζήτημα που αφορά άμεσα και δραματικά την καθημερινότητά μας, το μόνο που συναντά κανείς είναι ραθυμία, οκνηρία, νωθρότητα και παραίτηση.
Όσο για τους καθ’ ύλην αρμόδιους, όπως έχουμε ξαναπεί, τίποτα δεν συγκρίνεται με τη βιωματική εμπειρία. Σε μια εποχή ακραίου λαϊκισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, κάθε δίκαιο και πασιφανές αίτημα κινδυνεύει να υποτιμηθεί και να λοιδορηθεί κάτω από την επίφαση του λαϊκισμού. Προσωπικά μιλώντας και αδιαφορώντας πλήρως για οποιαδήποτε ένσταση περί λαϊκισμού, θα παρακαλούσα οποιοδήποτε προύχοντα οποιουδήποτε κόμματος, από αυτούς που μας φλομώνουν κάθε Σεπτέμβρη στις υποσχέσεις, μοστράροντας στα φύκια για μεταξωτές κορδέλες και τάζοντας χάντρες και καθρεφτάκια σε απολίτιστους ιθαγενείς, να αποδεχτεί μια πρό(σ)κληση: να προσπαθήσει να διασχίσει τη Θεσσαλονίκη, από τη μία άκρη στην άλλη, χρησιμοποιώντας αποκλειστικά τον ΟΑΣΘ. Μία φορά. Για μια μέρα. Ούτε καν μπρος-πίσω, το ταξίδι θα είναι μονής κατεύθυνσης. Ίσως τότε να κοπεί η όρεξη για πομπώδεις μαυρογυαλουρισμούς που κάνουν λόγο για «μητρόπολη των Βαλκανίων». Υποθέτω πως όποιος πολιτικός πατρίκιος βρει το κουράγιο να αποτολμήσει αυτή την οδύσσεια, θα χρειαστεί κάποιο τριήμερο σε σαλέ με υδρομασάζ, τζακούζι και ρουμ σέρβις για να επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Δεν πειράζει, θα έχει γευτεί πρώτα μια εξωτική φέτα αληθινής ζωής.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
