του Γιώργου Παπαδημητρίου
Πρώτη εβδομάδα του 2020 και μας κατακλύζουν σκέψεις για το πώς θα μπορούσε η νέα χρονιά να είναι καλύτερη, παραγωγικότερη και ομορφότερη. Παρακάτω ακολουθεί μία λίστα επιθυμιών για την πόλη μας, αυτή την πόλη που τόσο έχει βασανιστεί από την αδιαφορία ενός ράθυμου και βραδυκίνητου κράτους, αλλά και από τα δικά της λάθη σε όλα τα επίπεδα, με πρώτο και καλύτερο την οκνηρία των πολιτών της και το βόλεμα με τα λίγα και καλά σε όλα τα επίπεδα. Το ευχολόγιο που ακολουθεί δεν αποτελεί μια λίστα από ευσεβείς πόθους και μακρινά όνειρα, αλλά μια απαρίθμηση των λησμονημένων αυτονόητων που θα έπρεπε να έχουν ήδη κατακτηθεί και να θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ. Η ελπίδα, ως γνωστόν, είναι η τελευταία που πεθαίνει, αργά και βασανιστικά, επομένως ευχόμαστε η Θεσσαλονίκη να δει άσπρη μέρα προτού φτάσουμε σε βαθιά γεράματα.
Πρώτον: να λυτρωθούμε από το μαρτύριο του ΟΑΣΘ. Τα έχουμε πει και γράψει αναρίθμητες φορές, αλλά στην περίπτωση του ΟΑΣΘ κάθε είδους λογική τσαλαπατιέται και καταρρίπτεται. Η ταλαιπωρία αγγίζει επίπεδα νευρικού κλονισμού, η καθημερινή συναναστροφή με το βδέλυγμα που λέγεται ΟΑΣΘ κουρελιάζει κάθε ικμάδα αξιοπρέπειας, ψυχραιμίας και κατανόησης. Σε καμία μα καμία πόλη του δυτικού κόσμου δεν υφίσταται πόλη του μεγέθους της Θεσσαλονίκης που να είναι δέσμια ενός και μόνο μέσου μεταφοράς, το οποίο μάλιστα να βρίσκεται σε τέτοια αξιοθρήνητη κατάσταση. Άνθρωποι σαν στοιβαγμένα κοπάδια, λεωφορεία σαραβαλιασμένα και δυσκίνητα, δρομολόγια διάττοντες αστέρες, τερματισμός των δρομολογίων ολοένα και νωρίτερα, γραμμή αεροδρομίου σε κατάσταση υπό της ξεφτίλας, αναμονή που θυμίζει Μπέκετ, καθημερινή προσφυγή στις λύσεις του ποδαρόδρομου ή του ταξί.
Δεύτερον: να αποκτήσει η πόλη επιτέλους Μετρό. Προφανώς γνωρίζουμε ότι είναι αδύνατον το έργο να ολοκληρωθεί μέσα στην προσεχή χρονιά, δεν εννοούμε αυτό. Αυτό που εννοούμε είναι να υπάρξει επιτέλους ένα αξιόπιστο και δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα για την ολοκλήρωση του έργου, με ταυτόχρονη μέριμνα για την καλύτερη δυνατή λύση για τους αρχαιολογικούς θησαυρούς (του σταθμού της Βενιζέλου και όχι μόνο). Ένα έργο πνοής που έχει καταντήσει ανέκδοτο, ένα έργο που μέχρι τώρα έχει προσφέρει μονάχα ταλαιπωρία, προβλήματα και δυσκολίες, με φουτουριστικά εργοτάξια, φαλιρισμένα μαγαζιά και ατελείωτο κομφούζιο στους δρόμους.
Τρίτον: επενδύσεις στην πόλη και δημιουργία θέσεων εργασίας, με την προοπτική να σταματήσει η Θεσσαλονίκη να θεωρείται επαγγελματικό νεκροταφείο. Η Cisco και η Pfizer, όπως πιθανώς γνωρίζετε, έχουν ήδη ανακοινώσει τη δημιουργία κέντρων καινοτομίας στη Θεσσαλονίκη, ας ελπίσουμε λοιπόν ότι θα υπάρξει και ανάλογη συνέχεια, με επενδύσεις που θα προσφέρουν εργασία σε επαγγελματικό δυναμικό με κατάρτιση και προσόντα. Η Θεσσαλονίκη οφείλει να γίνει επιθυμητός προορισμός και σε πιο πολύπλοκα και σύνθετα επαγγελματικά πεδία και να μην βασίζεται σε μια πρωτόλεια παροχή υπηρεσιών. Παράλληλα, η ύπαρξη θέσεων εργασιών που θα απαιτούν πανεπιστημιακή μόρφωση θα ενδυναμώσει και τα δύο πανεπιστήμια της πόλης, τα οποία είναι απαραίτητο να αποκτήσουν σχέση δούναι και λαβείν με την αγορά εργασίας.
Τέταρτον: η βελτίωση της καθημερινότητας στη ζωή των πολιτών, σε αρμονία και με τις εξαγγελίες της νέας δημοτικής αρχής. Αύξηση των χώρων πρασίνου και των χώρων άθλησης, άμβλυνση της γάγγραινας του πάρκινγκ, αποτελεσματική διαχείριση των απορριμάτων, επαρκής προετοιμασία σε περίπτωση ακραίων καιρικών φαινομένων τόσο τον χειμώνα όσο και το καλοκαίρι, αναχαίτιση της επέλασης των τραπεζοκαθισμάτων, διεξαγωγή ποιοτικών πολιτιστικών εκδηλώσεων με πρεστίζ και αισθητική, καθαρισμός και καλλωπισμών όλων της ακτογραμμής της Θεσσαλονίκης. Φυσικά, η καθημερινότητά μας εξυπακούεται ότι συνδέεται άμεσα και με το ζήτημα της επίλυσης του άλυτου συγκοινωνιακού προβλήματος της πόλης.
Πέμπτον: διασύνδεση της πόλης, μέσω αέρος, θάλασσας και ξηράς. Στο αεροδρόμιο, τα πράγματα δείχνουν να κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση και ας ελπίσουμε ότι κατάσταση θα βαδίσει από το καλό στο καλύτερο, με τη Θεσσαλονίκη να αποκτά το αεροδρόμιο που της αξίζει, με τα δρομολόγια που αναλογούν σε μια σημαντική και εύρωστη ευρωπαϊκή πόλη. Από εκεί και πέρα, όσον αφορά την ακτοπλοϊκή και τη σιδηροδρομική διασύνδεση της πόλης, η εικόνα είναι ζοφερή και δεν χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης. Ευελπιστούμε κάποια στιγμή η Θεσσαλονίκη να ξαναμπεί στον ακτοπλοϊκό χάρτη, να αποκτήσει ένα όντως γρήγορο δρομολόγιο που να την συνδέει με την Αθήνα και να επιστρέψουν τα σιδηροδρομικά δρομολόγια εξωτερικού προς και από τις μεγαλύτερες πόλεις των Βαλκανίων.
Υστερόγραφο 5+1: επί της ουσίας το μοναδικό έργο πνοής που βίωσε η πόλη τη δεκαετία που μας αποχαιρετά ήταν η παράδοση στο κοινό της Νέας Παραλίας, ένα έργο που είχε μάλιστα ξεκινήσει από την προηγούμενη δεκαετία, απλώς ολοκληρώθηκε (επιτέλους) το 2013, αν θυμόμαστε καλά. Ας ελπίσουμε ότι σε αυτή τη δεκαετία που ξημερώνει την προσεχή Τετάρτη θα δούμε και ένα και δύο και τρία και όσα μεγάλα έργα χρειάζεται προκειμένου η Θεσσαλονίκη να ξεφύγει από την κακορίζικη μοίρα της.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
