Του Γεώργιου Παπαδημητρίου
Υπάρχουν διάφοροι άγραφοι κανόνες στην αρθρογραφία που επηρεάζουν, έστω και ασυναίσθητα, τη θεματολογία. Κατά κανόνα, δεν θεωρείται σώφρον ή πρέπον να επιστρέφεις ξανά και ξανά σε ένα θέμα, υπό τον φόβο ότι ενδέχεται να κουράσεις το αναγνωστικό κοινό. Το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται κι ο παπάς υποστηρίζει ο θυμόσοφος λαός και –όπως πάντα- έχει ένα κάποιο δίκιο. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, να μας συγχωράτε, αλλά οι κουραστικοί δεν είμαστε εμείς, αλλά οι άλλοι. Και μια και δυο και χίλιες φορές θα τα γράφουμε, μπας και ιδρώσει το αυτί κανενός: αυτό που συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη με τον ΟΑΣΘ δεν είναι ένα «απλό πρόβλημα της πόλης», είναι μια καθημερινή προσβολή της λογικής και της αξιοπρέπειάς μας, είναι μια συνθήκη εξευτελισμού του καθημερινού βίου που δεν συναντάται που-θε-νά, σε καμία μα καμία πόλη του δυτικού κόσμου.
Οι λέξεις ξάφνου μοιάζουν φτωχές και το λεξιλόγιο στερεύει για αυτή τη γάγγραινα, η οποία θα έπρεπε να είχε πυροδοτήσει αντιδράσεις πολλαπλάσιες από τις υπάρχουσες. Διότι μόνο ως ήπιες, χλιαρές και τζούφιες μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος τις μέχρι τώρα αντιδράσεις σε συνάρτηση με την απελπιστική κατάσταση που βιώνουμε όλοι όσοι είμαστε αναγκασμένοι να χρησιμοποιούμε την τροχοφόρα ντροπή της πόλης. Φυσικά, στο γνώριμο μοτίβο που έχουμε συνηθίσει εδώ και δεκαετίες, κανείς από τους καθ’ ύλην αρμόδιους δεν ενδιαφέρεται ούτε στο ελάχιστο προκειμένου να βάλει ένα τέλος σε αυτή τη γελοιότητα. Η ωμή πραγματικότητα είναι κανείς δεν ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τη Θεσσαλονίκη και τα τεράστια προβλήματά, καθώς άπαντες οι «επίσημοι» κάνουν τα στραβά μάτια σε όλα τα κενά και τις ελλείψεις της, αλλά είναι ταχίστατα λαλίστατοι όταν βρίσκουν αφορμή να προσάψουν ψεγάδια, τσουβαλιάζοντας τους πάντες και πάντα σε φρικτές γενικεύσεις, και να κατακρίνουν νοοτροπίες και συμπεριφορές. Ίσως να ακούγεται εξωφρενικό στα αδιάφορα ώτα της κρατικής εξουσίας, αλλά καμιά φορά θα ήταν χρήσιμο να εξερευνήσετε και τις χρόνιες παθογένειες που μπορεί να λειτουργούν ως γενεσιουργές αιτίες διάφορων συμπεριφορών. Εξωφρενική σκέψη δεν λέω, απλώς ρίχνω μια πρόταση στο τραπέζι.
Η Θεσσαλονίκη, όπως έχουμε πει πολλάκις, όσον αφορά το συγκοινωνιακό της κομμάτι μοιάζει πόλη που της φόρτωσαν δεκαπλάσιο πληθυσμό από ό,τι της αναλογεί εν μια νυκτί, χωρίς καμία προειδοποίηση. Επτά ολόκληροι μήνες έχουν περάσει από την εκλογή της νέας κυβέρνησης, η οποία βαδίζει με συνέπεια στον δρόμο της προηγούμενης όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα: ακολουθεί μια πύρινη πολιτική του τίποτα. Ένας υπουργός διακοσμητικός και εξαφανισμένος, ο οποίος προφανώς δεν θεωρεί σημαντικό ζήτημα το γεγονός ότι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδος βιώνει ένα συγκοινωνιακό μεσαίωνα. Από κοντά ένας νέος πρόεδρος του ΟΑΣΘ, ο οποίος έχει μεν ζητήσει επανειλημμένα συγγνώμη (σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, ο οποίος μας κατηγορούσε ότι τα παράπονά μας είναι αποκύημα της φαντασίας), αλλά πέραν τούτου ουδέν.
Τα πολλά λόγια είναι πλέον φτώχεια, τα λίγα ζάχαρη και τα καθόλου μέλι. Άμεση ανανέωση του στόλου των λεωφορείων, αύξηση δρομολογίων, απόσυρση κάθε σαράβαλου, επιμήκυνση του ωραρίου, αναβάθμιση του δρομολογίου από και προς το αεροδρόμιο. Κι αυτά είναι μόνο η αρχή μιας μακράς πορείας που θα περιλαμβάνει το μετρό, την επίλυση του πάρκινγκ, την αναβάθμιση του λιμανιού, την επανέναρξη ουσιαστικής ακτοπλοϊκής και σιδηροδρομικής σύνδεσης με την υπόλοιπη Ελλάδα, την ανάδειξη της πολιτισμικής κληρονομιάς, το φρένο στον μαρασμό του ΑΠΘ, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την καλλιέργεια νοοτροπιών που θα απομακρύνουν την πόλη από τον εσμό του λαϊκισμού. Υπάρχει μια άλλη Θεσσαλονίκη, που δεν ταυτίζεται με τα αθλητικά της ραδιόφωνα, και απαιτεί τα αυτονόητα: να μετατραπεί σε κανονική πόλη.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
