Skip to main content
Menu Αναζήτηση
espa-banner

Ωράριο στα μαγαζιά έως τις 12: Παραλογισμός τα μεσάνυχτα

Μία βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης δείχνει πως προκαλεί μόνο συνωστισμό

Του Γιώργου Παπαδημητρίου

Από αυτό εδώ το φιλόξενο βήμα, εδώ και αρκετό καιρό, έχουμε αναφερθεί (χωρίς την παραμικρή διάθεση της αφ’ υψηλού κριτικής και του ανέξοδου κραξίματος) σε ορισμένες αστοχίες που έχουν παρατηρηθεί τον τελευταίο καιρό όσον αφορά τα μέτρα αντιμετώπισης και πρόληψης απέναντι σε μια δεύτερη επέλαση του κορωνοϊού. Είναι γεγονός πως, ως έναν βαθμό, τέτοιες αβλεψίες δικαιολογούνται από την πρωτόγνωρη κατάσταση την οποία βιώνουμε, η οποία έχει πλέον εκτραπεί σε ένα καθεστώς γενικευμένης σύγχυσης, απορίας και αμηχανίας.

Το αρχικό στάδιο του φόβου και της επιφυλακής, με την επιβολή της καραντίνας και του lockdown, όσο και να ακούγεται οξύμωρο, ήταν αν μη τι άλλο πλήρως κατανοητό ως προς τις συντεταγμένες και τις προθέσεις του. Στην παρούσα φάση, όμως, είμαστε παγιδευμένοι σε μια κατάσταση ενδιάμεση και μεσοβέζικη, που εύλογα γεννά εντάσεις και ενστάσεις. Το ζητούμενο σε όλη αυτή την ιστορία είναι οι αρμόδιοι φορείς να διορθώσουν τα όποια λάθη, να λάβουν συγκεκριμένα και συμπαγή μέτρα που να καταδεικνύουν ποιος είναι ο επιδιωκόμενος σκοπός, αλλά και να επανεγκαθιδρύσουν τον δίαυλο εμπιστοσύνης με τους πολίτες, ο οποίος έχει δυστυχώς διαρραγεί.

Στο ζήτημα του ωραρίου των καταστημάτων έχουμε αναφερθεί και στο πρόσφατο παρελθόν, προβαίνοντας στην απαραίτητη διευκρίνιση πως οι όποιες επιφυλάξεις μας δεν συνδέονται σε καμία περίπτωση με οποιαδήποτε απόπειρα «χαϊδέματος» των επιχειρήσεων στον χώρο της εστίασης και της διασκέδασης. Οι επιχειρήσεις θα πρέπει να προσαρμοστούν στη δύσκολη συνθήκη, να υιοθετήσουν τις όποιες οδηγίες τους μεταφερθούν και να βάλουν το δικό τους λιθαράκι στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι (μονάχα και απλώς) ποιος πλήττεται, αλλά το κατά πόσο υπάρχει λογική πίσω από κάθε μέτρο, όπως πχ το υποχρεωτικό κατέβασμα ρολών τα μεσάνυχτα σε μπαρ και εστιατόρια.

Είχαμε μάλιστα προειδοποιήσει για κάποιους συγκεκριμένους κινδύνους ενόψει της επιστροφής των παραθεριστών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και δυστυχώς οφείλουμε να παραδεχτούμε μετά λύπης πως δεν λαθέψαμε. Διότι αρκεί να βγει κανείς για μια απλή βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι πως το υποχρεωτικό καμπανάκι κλεισίματος στις 12 το βράδυ όχι μόνο δεν αμβλύνει το πρόβλημα του συνωστισμού, αλλά ίσα ίσα το επιτείνει. Γεγονός μάλλον απόλυτα φυσιολογικό διότι τα μπαρ και τα εστιατόρια κλείνουν μεν στις 12, η ροή του κόσμου όμως που βγαίνει έξω το βράδυ δεν έχει ελαττωθεί ούτε στο ελάχιστο. Τουναντίον, έχει αυξηθεί κατακόρυφα με το που έληξαν οι καλοκαιρινές διακοπές και οι κάτοικοι των μεγάλων πόλεων επέστρεψαν στη βάση τους.

Το παράδοξο λοιπόν, αν όχι και φαιδρό, στην όλη υπόθεση είναι ότι έχοντας καθιερώσει ως ανώτατο όριο τις 12, μεταξύ 9 και 12 τα μαγαζιά είναι όχι απλώς γεμάτα αλλά κυριολεκτικά κατάμεστα από κόσμο, σε σημείο που δεν υπάρχει αδειανό τραπέζι. Κάπως έτσι, στο τρίωρο μεταξύ 9 και 12, συνυπάρχουν σε μπαρ και εστιατόρια όλες οι ηλικιακές (πιτσιρικάδες, μεσήλικες και ηλικιωμένοι) κοινωνικές (φοιτητές, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι) και «λαογραφικές» (ξενύχτηδες και πιο μετρημένοι στις εξόδους) ομάδες και φυλές της πόλης. Συμπληρωματικά, μεταξύ 8 και 10, τα λεωφορεία που κατευθύνονται στο κέντρο της πόλης είναι πήχτρα από κόσμο, ενώ με το που σημάνει το σφύριγμα της λήξης τα μεσάνυχτα, επικρατεί συνωστισμός σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο συγκέντρωσης, όπως πχ τα φαγάδικα που λειτουργούν εκείνες τις ώρες.

To έχουμε επαναλάβει αρκετές φορές και θα το πούμε ξανά και ξανά. Είναι κομβικής και θεμελιώδους σημασίας όσον αφορά την αντιμετώπιση της πανδημίας να επικρατήσει μια αίσθηση στιβαρού σχεδιασμού, που δεν γίνεται φύλλο και φτερό με την πρώτη αναποδιά. Στο πνεύμα αυτής της λογικής, θα πρέπει να κυριαρχήσει η ειλικρίνεια και η σαφήνεια των προθέσεων. Αν οι αρμόδιοι επιστήμονες θεωρούν ότι πρέπει αρθεί η λειτουργία συγκεκριμένων καταστημάτων, τότε θα πρέπει να ληφθεί η αντίστοιχη απόφαση από την κεντρική εξουσία, δίχως διπλωματικές διακλαδώσεις και υπεκφυγές. Διότι πολλές φορές οι παρακάμψεις, ακόμη και αν είναι λιγότερο κακοτράχαλες και δύσβατες από τον απότομο κυρίως δρόμο, καταλήγουν να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ