ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Ήταν το χρονικό μιας προαναγγελθείσας προφητείας και τίποτα παραπάνω. Η δυσμενής θέση στην οποία έχει βρεθεί η πόλη μας εδώ και κάποιες βδομάδες, ακριβώς στο μάτι του Covid κυκλώνα, ήταν βέβαιο πως θα δρομολογούσε τη λήψη έκτακτων μέτρων προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι έκτακτες καταστάσεις που βιώνουμε. Με το δημόσιο σύστημα υγείας της πόλης να βρίσκεται στα κόκκινα και λίγο παραπέρα, με το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να δίνει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα, με τις διαθέσιμες ΜΕΘ να φαντάζουν απελπιστικά λίγες, το μέτρο της επίταξης ιδιωτικών κλινικών ήταν όχι απλώς αναμενόμενο, αλλά απολύτως απαραίτητο.
Φυσικά, δεδομένου ότι η κατάσταση έχει ήδη φτάσει στο απροχώρητο, με τον κίνδυνο να ζήσουμε καταστάσεις τις οποίες παρατηρούσαμε έντρομοι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που επλήγησαν πιο άγρια από την Ελλάδα στο πρώτο κύμα της πανδημίας, πρέπει να γίνει κτήμα όλων μας, και κυρίως των αρμόδιων και κυβερνώντων, ότι δεν υπάρχει κυριολεκτικά ούτε μια στιγμή για χάσιμο. Τα στοιχεία όλες τις τελευταίες μέρες έδειχναν πως βαδίζουμε προσώ ολοταχώς προς μια πανδημική έκρηξη στη Θεσσαλονίκη, οι εκτιμήσεις των ειδικών δεν άφηναν το παραμικρό παραθυράκι αισιοδοξίας, επομένως αναρωτιέται κανείς προς τι η διστακτικότητα στη λήψη μη αναστρέψιμων αποφάσεων, οι οποίες έχουν επί της ουσίας ήδη μπει στις ράγες. Είναι, φυσικά, κατανοητό ότι στη σύγχρονη πολιτική σκηνή, στην οποία διαδραματίζει –δυστυχώς– κομβικότατο ρόλο το μιντιακό σκέλος, το timing μιας ανακοίνωσης όχι απλώς δεν θεωρείται δευτερεύον, αλλά πολλές φορές υπερκεράζει και την ουσία.
Όπως και να το κάνουμε, όμως, αυτή τη φορά η ουσία δεν αποτιμάται σε οικονομικές ζημίες ή σε έλλειψη κοινωνικής συνοχής, αλλά σε ανθρώπινες ζωές. Από τη στιγμή, λοιπόν, που η επίταξη των ιδιωτικών κλινικών ήταν κοινό μυστικό, δεν υπήρχε κανένας λόγος κωλυσιεργίας και διστακτικότητας. Η δημιουργία Μονάδων Εντατικής Θεραπείας είναι μια διαδικασία κοστοβόρα και χρονοβόρα, πιθανότατα θα έπρεπε να έχει υπάρξει πιο εντατική μέριμνα και πιο στέρεος σχεδιασμός και επί αυτού του θέματος, όπως και να έχει, όμως, η κατάσταση έχει διαμορφωθεί ως εξής σε παρόντα χρόνο: ο αριθμός των ΜΕΘ κρίνεται ανεπαρκής. Κι όταν ο στόχος είναι να αποφευχθεί ο πανικός, αλλά πρωτίστως η βάρβαρη διαδικασία της επιλογής ασθενών (την οποία δεν θέλουμε και δεν πρέπει να ζήσουμε στην Ελλάδα), τότε επισπεύδεις όλα τα διαθέσιμα όπλα σου, ακόμη και αν πρόκειται για εναλλακτικές λύσεις έκτακτης ανάγκης.
Από εκεί και έπειτα, στο μέτωπο πάντα της πανδημικής απειλής που πλανιέται πάνω από τον ορίζοντα της Θεσσαλονίκης, η φωτεινή είδηση που κυριάρχησε στην επικαιρότητα δεν ήταν άλλη από την εθελοντική βοήθεια που έσπευσαν να προσφέρουν στη δοκιμαζόμενη πόλη μας οι νοσηλεύτριες από την Κρήτη αρχικά και στη συνέχεια από κάθε γωνία της Ελλάδας. Από την πλευρά μας, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υποκλιθούμε με σεβασμό και ταπεινότητα στο μεγαλείο αυτών των γυναικών, που προτίμησαν τον κίνδυνο από τη βολή, τη μάχη από την απόσταση ασφαλείας, τιμώντας με τον δέοντα τρόπο το λειτούργημα που υπηρετούν. Τα λόγια, όπως και η συγκίνησή μας, περιττεύουν.
Την ίδια στιγμή, πάντως, οφείλουμε να αναφέρουμε ότι η Κυβέρνηση δεν γίνεται και δεν πρέπει να ταυτίζεται με την οπτική του πολίτη, υπό την έννοια ότι είναι τελείως διαφορετικό το να ενσκύπτει πάνω από τα προβλήματά μας, με διάθεση ενσυναίσθησης, από το να προβαίνει σε σχολιασμούς λες και είναι ένας απλός πολίτης σαν κι εμάς. Η κυβέρνηση δεν είναι παρατηρητής ούτε σχολιαστής των γεγονότων, είναι ο ιθύνων νους που οφείλει να αντιμετωπίζει τις συνέπειες των γεγονότων, αλλά και να δρα προληπτικά, εφόσον έχει τη δυνατότητα. Όταν λοιπόν οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό είναι πανθομολογουμένως κραυγαλέες από την κυβέρνηση δεν περιμένουμε να συγχαίρει τις ηρωικές εθελόντριες νοσηλεύτριες, αλλά να προσλάβει όσες νοσηλεύτριες είναι αναγκαίο προκειμένου οι ηρωικές πράξεις εκ μέρους των πολιτών να είναι το τελευταίο ανάχωμα και όχι κομμάτι της καθημερινής ατζέντας.
