Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Το μόνο σίγουρο είναι ότι με τον ΠΑΟΚ δεν ηρεμείς ποτέ. Δυο μέρες μετά το μεθύσι της κατάκτησης του κυπέλλου -ίσως του πιο γλυκού τροπαίου αυτά τα χρόνια των τίτλων για τον ΠΑΟΚ- ο Πάμπλο Γκαρσία αποχώρησε από την τεχνική ηγεσία, παραδίδοντας τη σκυτάλη στον Ράζβαν Λουτσέσκου, ο οποίος υπέγραψε τριετές συμβόλαιο συνεργασίας. Όπως είναι φανερό, η απόφαση για την αλλαγή προπονητή ήταν ήδη ειλημμένη, ανεξαρτήτως της έκβασης του τελικού.
Ο Πάμπλο Γκαρσία γνώριζε πως θα αποχωρήσει, εντούτοις έδωσε κάθε ικμάδα της ψυχής του για αυτό το κύπελλο, γεγονός που αποτυπώθηκε στην ένταση με την οποία έζησε το παιχνίδι, αλλά και στους έξαλλους πανηγυρισμούς μετά τη λήξη του αγώνα. Ο Γκαρσία έζησε αυτό τον αγώνα και αυτή τη νίκη όχι ως προπονητής, αλλά ως οπαδός του ΠΑΟΚ. Και προσέφερε ένα διπλό «δώρο» τόσο στον κόσμο του ΠΑΟΚ όσο και στον ιδιοκτήτη της ομάδας.
Ποιο είναι το δεύτερο «δώρο» πέρα από το προφανές της κατάκτησης ενός τίτλου; Το δικαίωμα στις απαιτήσεις. Ο υψηλός πήχης. Η έλλειψη δικαιολογιών. Ο Ράζβαν Λουτσέσκου δεν παραλαμβάνει καμμένη γη, ούτε έχει το προνόμιο να απαιτήσει σαρωτικές αλλαγές με το πρόσχημα του «όλα είναι χάλια, πρέπει να αλλάξουμε μέχρι και τα πλακάκια του προπονητικού». Ο ΠΑΟΚ έκλεισε τη χρονιά θριαμβευτικά, επικρατώντας επί ενός αντιπάλου που είχε διαφημιστεί ως ανίκητος. Παράλληλα, κατέλαβε τη δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα, κάνοντας σαφές ότι αν υπάρχει μια ομάδα που μπορεί να διεκδικήσει τα σκήπτρα από τον Ολυμπιακό αυτός είναι ο ΠΑΟΚ. Ο Λουτσέσκου επιστρέφει στον ΠΑΟΚ ως ο «στρατηγός του νταμπλ» μεν, αλλά όχι ως ο απόλυτος μεσσίας. Ο ΠΑΟΚ μπόρεσε να κατακτήσει τίτλο και στη μετά-Λουτσέσκου εποχή, αυτό που επιθυμεί τώρα είναι να απογειωθεί εκ νέου και αυτό θα απαιτήσει από έναν coach που επιστρέφει στην Ελλάδα με παχυλό μισθό και πανταχόθεν εγγυήσεις ότι θα στηριχτεί στη δουλειά του. Κι αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί αν ο Πάμπλο Γκαρσία δεν έκανε τα πάντα ώστε να γυρίσει ο ΠΑΟΚ από την Αθήνα με τον 11ο τίτλο της ιστορίας του.
Από εκεί και έπειτα, ο νέος ΠΑΟΚ (κατά την ταπεινή μας γνώμη) πρέπει να στηθεί σε πέντε άξονες:
Α. Ξεσκαρτάρισμα του ρόστερ το συντομότερο δυνατόν
Δανεικοί που έδειξαν ότι μπορούν, παίκτες που μπαίνουν στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου, το ερωτηματικό με τον Τζόλη, η απόφαση για το τι είδους παίκτες θα αποκτηθούν, η αποφυγή των εγκλημάτων που προηγήθηκαν στις δύο τελευταίες μεταγραφικές σεζόν είναι τα καίρια ζητήματα που ζητούν άμεση επίλυση
Β. Ευρωπαϊκή σοβαρότητα
Ο ΠΑΟΚ δεν έχει το περιθώριο να συνεχίσει να σκορπά χρονιές στην Ευρώπη. Το Conference League είναι μια χρυσή ευκαιρία για μια αξιοπρεπή πορεία, η οποία θα βοηθήσει την ομάδα να ανέβει σκαλοπάτια στη βαθμολογία της UEFA, αλλά και να αποκτήσει εκ νέου κύρος και πρεστίζ.
Γ. Πρόληψη καταστάσεων απέναντι στη συκοφαντία
Τη μία χρονιά είχαμε την ΕΕΑ, με την γνωστή στελέχωση, τα στημένα πορίσματα και την παγκόσμια πρωτοτυπία της ανακοίνωσης τιμωρίας στο ημίχρονο αγώνα. (Παρεμπιπτόντως, αναμένουμε με αγωνία την προσφυγή του Ολυμπιακού στο CAS). Την άλλη χρονιά είχαμε το ανέκδοτο της υποτιθέμενης δωροδοκίας, που θα μπορούσε να σταθεί άνετα ως υποπλοκή σε ταινία του Σταύρου Τσιώλη. Φυσικά, και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος ήταν απλώς η δυσφήμιση, η αναστάτωση, η συκοφαντία.
Δ. Επαναδραστηριοποίηση του ιδιοκτήτη
Δεν γίνεται από απόσταση. Είναι τόσο απλό. Δεν γίνεται να διοικείς από απόσταση, μέσω skype, έχοντας αφήσει το τιμόνι σε ανθρώπους που αποδεδειγμένα έχουν φανεί ανεπαρκείς και ακατάρτιστοι. Η ομάδα οφείλει να νιώθει ότι ο μεγαλομέτοχος (αυτός που πληρώνει, σε πιο απλή διατύπωση) είναι κοντά, κρατάει τα γκέμια, αποφασίζει για τα τεκταινόμενα της ομάδος.
Ε. Επανασύνδεση με τον κόσμο
Τα τελευταία δύο χρόνια, το κλίμα φορτίστηκε, οι απορίες πολλαπλασιάζονταν με ρυθμό γεωμετρικής προόδου, οι οργανωτικές παλινωδίες έδιναν κι έπαιρναν. Ακόμη και τώρα υπάρχει το αγκάθι της στάσης απέναντι στον Πάμπλο Γκαρσία, το οποίο αφήνει μια πολύ πικρή γεύση (όσο και να ακούγεται ρομαντικό σε κάποιους). Η ομάδα του ΠΑΟΚ δεν μπορεί ποτέ να νοηθεί ξέχωρα από τον κόσμο της, ο οποίος βρίσκει τον τρόπο να ανοίξει δρόμους εκεί που δεν υπάρχουν. Φτάνοντας από το στενάκι της Μενάνδρου μέχρι τα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ.
