Του ΣΩΤΗΡΗ ΜΠΑΜΠΑΤΖΙΜΟΠΟΥΛΟΥ
Το όνειρο που κάποτε όλοι ζητούσαν, να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι («μια θεσούλα στο δημόσιο, παιδί μου»), έχει μετατραπεί διεξοδικά και μεθοδευμένα σε εφιάλτη. Ο δημόσιος τομέας βάλλεται από παντού, όχι μόνο όσο αφορά τους μισθούς, τις συντάξεις, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, τις βιαστικές διατάξεις περί επίορκων, αλλά κυρίως από έναν ανελέητο ιδεολογικό και πολιτικό πόλεμο, όπου το δημόσιο ξαφνικά μεταμορφώθηκε στον αποδιοπομπαίο τράγο όλων των δεινών της οικονομίας. Κι όχι μόνο. Λες και όσοι εργάζονται στο δημόσιο τομέα θα πρέπει να απολογούνται διότι αυτός και μόνο αυτός ευθύνεται για το 26,8% της ανεργίας και για τα κατά συρροή «μέτρα ανάπτυξης» και «ανακούφισης» (μας δουλεύουν). Αυτός φταίει, ο καταραμένος, που η πλειοψηφία του πληθυσμού ζει με αντικειμενικά εισοδήματα φτώχειας και να ‘ναι καλά, προς το παρόν, το λεγόμενο λίπος, όσο έχει απομείνει, που δεν κυλιόμαστε στα πατώματα να ψάχνουμε μπανανόφλουδες.
Το ότι έχουμε την ιδιοσυγκρασία του ύψους και του βάθους, είναι γνωστό και αναμφισβήτητο. Το ότι αυτή η νοοτροπία μας κάνει να βγάζουμε τα ματάκια μας, είναι κάτι που ακόμα δεν μπορούμε να χωνέψουμε. Προφανώς και πρέπει να υπάρξει ορθολογισμός, προφανώς πρέπει να πρυτανεύσει η λογική, προφανώς θα πρέπει να δυσαρεστηθούν πολλοί και προφανώς θα πρέπει να υπάρξει (επιτέλους) αξιοκρατία και καλώς νοούμενη αξιολόγηση. Αυτό, όμως, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει πως θα πρέπει να ξεπουλήσουμε τα βασικά μας δικαιώματα.
Στο πλαίσιο της σαρωτικής προπαγάνδας και των διλημμάτων με το μαχαίρι στο λαιμό (τα ίδια ακριβώς διλήμματα που η νυν κυβέρνηση κατέκρινε πριν γίνει κυβέρνηση), έχουμε φτάσει να πιστεύουμε πως όλοι οι δημόσιοι φορείς είναι ζημιογόνοι (που δεν είναι. Όχι όλοι) αγνοώντας ταυτόχρονα το γεγονός πως ο ρόλος του δημόσιου τομέα είναι να χρησιμοποιεί τα έσοδα των φόρων για να παρέχει ένα μίνιμουμ βιοτικό επίπεδο σε όλους ανεξαιρέτως δίχως να υπολογίζει το κέρδος (ναι, τα δημόσια δημοτικά σχολεία π.χ. αποτελούν δαπάνη. Μήπως να τα βάλουμε λουκέτο;). Ο δημόσιος τομέας (και η πρόνοια του δημόσιου τομέα) υπάρχει διότι αν κάποιος βρεθεί στα επείγοντα και η ζωή του κρέμεται από μια κλωστή, δεν θα ανοίξουν τα τεφτέρια τους για να στείλουν λογαριασμό στο σπίτι του κι αν δεν έχει λεφτά, να του πάρουν το σπίτι.
Κι έτσι φτάνουμε στην περίπτωση της ΕΥΑΘ. Τα επιχειρήματα που προτάσσονται για την ιδιωτικοποίησή της στηρίζονται στην εξής απλή λογική: «κάψτε τη μάγισσα». Ο πολιτικός λόγος έχει χάσει την αξιοπιστία του (αν την είχε ποτέ) εδώ και χρόνια. Τα προσωρινά μέτρα γίνονται μόνιμα (βλέπε φόρο ιδιοκατοίκησης, μεγάλο ανέκδοτο) και προκειμένου να ανυψωθεί το ηθικό, οι πολιτικοί βγάζουν διθυραμβικούς λόγους κάθε φορά που περνιέται ένα νέο μέτρο ξεζουμίσματος. Δεν θα είναι νίκη αν η ΕΥΑΘ ιδιωτικοποιηθεί. Και δεν θα υπάρξει καμιά ελάφρυνση στους πολίτες, πολλοί εκ των οποίων ωσάν λυσσασμένοι μισούν τους πάντες.
Εκτός του ότι η ΕΥΑΘ δεν είναι ζημιογόνος επιχείρηση (αν και το επιχείρημα των πουλητών είναι ότι τα κέρδη από την πώληση θα είναι ουουουου πολλαπλάσια – σας το εγγυώμαι πως δεν θα είναι) κι εκτός του ότι είναι ήδη πολύ φτηνό για τον καταναλωτή (τι σας κάνει να πιστεύετε πως το ιδιωτικό μονοπώλιο νερού θα προσφέρει χαμηλότερες τιμές;), αποτελεί σύμβολο ευημερίας και ανθρωπιάς. Μιλάμε για το νερό. Όσο λαϊκίστικό κι αν ακούγεται, χωρίς νερό ο άνθρωπος πεθαίνει σε τρεις μέρες. Το νερό δεν είναι πολυτέλεια. Δεν είναι καν δικαίωμα όπως η μόρφωση. Είναι ανώτερο από δικαίωμα. Είναι η ίδια η ζωή. Είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να γεννηθεί, αναπτυχθεί κι επιβιώσει ο οποιοσδήποτε ζωντανός οργανισμός. Το νερό δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανήκει ποτέ σε κανέναν ιδιώτη. Πιο απλό δεν γίνεται.
