Skip to main content
Menu Αναζήτηση
espa-banner

Ακτιβισμός από τα LIDL: Η ανθρωπιά και το εύθραυστο cancel με «όριο» τις 24 ώρες

Ο ακτιβισμός μας καλό είναι να μην ανοίγει και κλείνει την κάνουλα α λα καρτ, να μη χορεύει στο ντέφι της «μόδας» και της περίστασης

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»

Του Γιώργου Παπαδημητρίου

Πράγματι, η συγκεκριμένη είδηση μεταδίδει μια αίσθηση αποστροφής και μόνο στο άκουσμά της: ένα ενστικτώδες «ήμαρτον», μια κάποια απελπισία. Διότι είναι πράγματι αποκαρδιωτικό να σκέφτεται κανείς πως μια ηλικιωμένη γυναίκα βρέθηκε αντιμέτωπη με την πιθανότητα μήνυσης από έναν πολυεθνικό κολοσσό, για μια κλοπή αμελητέας αξίας, η οποία μάλιστα ήταν ορμώμενη από λόγους απελπισίας. Μεταξύ άλλων, περιστατικά σαν κι αυτό σε ωθούν να αναλογίζεσαι πόσοι συμπολίτες μας έχουν βρεθεί σε παρόμοια απελπιστική κατάσταση τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να καταφύγουν σε ανάλογες κινήσεις. Κινήσεις που στραγγίζουν, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, την εσωτερική αξιοπρέπεια του κάθε ανθρώπου. Παράλληλα, αναρωτιέται κανείς πόσο αμείλικτοι, άκαμπτοι, εκτός πραγματικότητας, αλλά πάνω απ’ όλα φαιδροί, μπορούν να φανούν οι κανόνες, ιδίως όταν εκπορεύονται από τους πανίσχυρους απέναντι στους αδύναμους.

Εύλογα, λοιπόν, και πολύ σωστά, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο, η σοσιαλμιντιακή κοινότητα αντέδρασε οργισμένα στην υπόθεση της Lidl, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά την ανεξάντλητη δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, καθώς η διαδικτυακή αγανάκτηση οδήγησε μέχρι και τον αρμόδιο Υπουργό να παρέμβει. Ορθώς και υπήρξε αντίδραση, ορθώς και υπήρξε παρέμβαση, ορθώς και υπήρξε απόσβεση κάθε υπόνοιας νομικής δράσης κατά της ηλικιωμένης κυρίας. Παρεμπιπτόντως, να αναφέρουμε πως ακόμη και αν είχε υπάρξει μήνυση, πολύ δύσκολα οποιοδήποτε δικαστήριο θα καταδίκαζε την εναγόμενη. Πρώτα απ’ όλα, επειδή ο ελληνικός Ποινικός Κώδικας, μέσω του άρθρου 377, παρέχει επαρκή προστασία για τις περιπτώσεις ευτελούς κλοπής σε συνθήκες βεβαρημένης ανάγκης. Δεύτερον, επειδή η δικαστική πρακτική στην Ελλάδα τείνει να τηρεί επιεική στάση σε ανάλογες περιπτώσεις. Φυσικά, στη Γερμανία τα πράγματα είναι μάλλον διαφορετικά και η δικαστική προσφυγή κατά των μικροκλοπών μοιάζει πλήρως ενταγμένη στο άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο της χώρας. Με άλλα λόγια, μια ακόμη υπενθύμιση πως όσο κι αν έχει επικρατήσει η παγκοσμιοποιημένη οικονομία, τα εταιρικά πρωτόκολλα εξακολουθούν να μην δείχνουν προσαρμοστικότητα στις συνθήκες που επικρατούν στην εκάστοτε χώρα στην οποία δραστηριοποιείται η εκάστοτε εταιρεία.

Διότι ακριβώς αυτό κίνησε τις διαδικασίες: ένα απρόσωπο και τυφλό πρωτόκολλο. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι η ενέργεια ενός συγκεκριμένου υπαλλήλου ή διευθυντή που επέδειξε ελλιπή στάθμιση καταστάσεων και φτωχή κρίση. Προτού βιαστούμε να καταλογίσουμε ευθύνες σε οποιοδήποτε άτομο, σε προσωπικό επίπεδο, ας έχουμε κατά νου πως ο εν λόγω υπάλληλος θα μπορούσε να βρεθεί απολυμένος ακριβώς επειδή δεν ακολούθησε τη στάνταρ διαδικασία. Το ζητούμενο είναι να βλέπουμε πάντα τη μεγάλη εικόνα. Kαι η μεγάλη εικόνα περιλαμβάνει, όπως σχεδόν κάθε φορά σε παραπλήσια ζητήματα, μια ενσυναίσθηση και μια εγρήγορση που οφείλει να ξεπερνά το βραχύβιο προσδόκιμο ζωής των σόσιαλ μίντια. Σε αυτό τον κόσμο της ανέξοδης επαναστατικότητας και της επιδειξιμανούς ευαισθησίας, το μανιφέστο του χτες γίνεται η αποδόμηση του σήμερα και η ξεχασμένη είδηση του αύριο. Ήδη, εξάλλου, πολλές χαζομάρες έχουν αρχίσει να ξεπετιούνται σε κάθε σοκάκι του διαδικτύου, από το «ας γίνουμε κι εμείς κλέφτες, να δούμε αν θα μας ξελασπώσει κάποιος υπουργός» μέχρι τις αποθεώσεις ανταγωνιστικών εταιρειών που θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν το συμβάν, ρίχνοντας ψίχουλα φτηνιάρικης φιλανθρωπίας στο τραπέζι της κουβέντας.

Για να το θέσουμε αλλιώς, ο ακτιβισμός μας καλό είναι να μην ανοίγει και κλείνει την κάνουλα α λα καρτ, να μη χορεύει στο ντέφι της «μόδας» και της περίστασης. Διότι κινδυνεύει να καταλήξει ευκαιριακή μόστρα ηθικής, παρά μια στάση συνέπειας και συνειδητής πράξης. Οι ευαισθησίες μας ας μην είναι από τα Lidl. Ας έχουν μια πιο σοβαρή στάμπα να τις συνοδεύει.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ