Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Δεν είναι ότι μ’ αρέσει να προκαλώ. Όχι ότι το αποφεύγω κιόλας, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Ούτε να είμαι ασεβής θέλω. Καμιά φορά που παρασύρομαι και αρχίζω να λέω διάφορα για Εκκλησίες και Ιερείς, να ξέρετε, δεν είμαι εγώ ασεβής, εκείνοι είναι. Και για να μη με λέτε και εγκάθετο, δεν είναι μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία. Έχουν και οι Καθολικοί δικαίωμα στο να μας συναρπάζουν. Αφήστε που αν το πάρουμε κι αλλιώς, έτσι με έκανε ο Θεός. Κι αφού τα πάντα εν σοφία εποίησε, λουστείτε τα τώρα.
Ο Πάπας Φραγκίσκος αποφάσισε την αγιοποίηση δύο εκ των προκατόχων του, του Πάπα Ιωάννη του 23ου (1958 – 1963) και του Ιωάννη Παύλου του 2ου (1978 – 2005). Για τον πρώτο δεν έχω και πολλά να πω, πέραν του ότι το όνομα με το οποίο έμεινε γνωστός, δηλαδή «Good Pope John» δείχνει το γενικότερο κλίμα των αρχών της δεκαετίας του ’60, καθώς παραπέμπει ξεκάθαρα σε τρομπετίστα κάποιου τζαζ μπαρ της Νέας Ορλεάνης. Για το δεύτερο, τον κατά κόσμον Κάρολ Γιόζεφ Βοϊτίλα, αυτό που σημειώνεται είναι ότι σπάει όλα τα ρεκόρ της αγιοποίησης, καθώς αναμένεται να γίνει Άγιος σε 8 μόλις χρόνια από το θάνατό του. Καθώς αγνοούσα ότι υπάρχουν «ρεκόρ» αγιοποίησης, μπήκα σε σκέψεις αναφορικά με τη διαδικασία με την οποία κάποιος μπορεί να γίνει Άγιος, όπως φαντάζομαι και πολλοί από εσάς, αν διαβάσατε την είδηση. Αντίθετα με σας, ωστόσο, η πετριά που έχω φάει από μικρός μου επέτρεψε να κάτσω και να το ψάξω. Και ιδού! (Βιβλική Μουσική για χαλί, κατά προτίμηση.)
Ξεκινώντας, να τονίσω ότι δεν αποφασίζει ο εκάστοτε Πάπας από μόνος του για το ποιος θα γίνει Άγιος. Υπάρχει ειδικό τμήμα στο Βατικανό, το Congregatio de Causis Sanctorum, το οποίο εξετάζει τις υποψηφιότητες (θου, Κύριε…) με βάση κάποια κριτήρια, όπως το να είναι ο υποψήφιος υπαρκτό πρόσωπο (όχι σαν το Hall of Fame της Πυγμαχίας στις Η.Π.Α., που έχουνε βάλει το Ρόκι Μπαλμπόα, ξεφτιλίκια πράματα…) και να μην έχει ανακηρυχθεί ή υμνηθεί από κανέναν ως Άγιος μέχρι εκείνη τη στιγμή, ενώ ακολουθούν ενδελεχείς έρευνες σε όλα τα πεπραγμένα του, σχετικά με λόγους που εκφώνησε, γραπτά του, πράξεις, μαρτυρίες, φήμες, όλα. Αν μέχρι εδώ είμαστε καλά, τότε αρχίζουμε να ψάχνουμε για θαύματα. Δεν κάνω πλάκα, μιλάω σοβαρά, μη γελάτε είναι ασέβεια.
Χρειαζόμαστε 2 για να πάμε στην επόμενη φάση. Εν προκειμένω, επειδή ο Φραγκίσκος ήταν πολύ σίγουρος για τον Ιωάννη τον 23ο, αρκέστηκε σε ένα μόλις καταγεγραμμένο θαύμα του. Good enough. Για τον Ιωάννη Παύλο, ωστόσο, που είναι και πολύ νωπή ακόμα η ανάμνησή του, βρήκαμε τα 2 ως εξής : 1) Το 2001, μια Γαλλίδα μοναχή ονόματι Μαρί Σιμόν – Πιερ, διεγνώσθη με Πάρκινσον. 4 χρόνια μετά, έπειτα από μια ολονύχτια προσευχή στο όνομα του προσφάτως εκλιπόντος Ποντίφικα, θεραπεύτηκε μυστηριωδώς. Το Τμήμα Αγιοποίησης του Βατικανού το αναγνώρισε ως θαύμα, ως θεϊκή παρέμβαση μέσω του Ιωάννη Παύλου, και τον έχρισε όσιο την Πρωτομαγιά του 2011. 2) Την ίδια μέρα, η οικογένεια μιας Κοσταρικανής γυναίκας που λίγες μέρες πριν είχε διαγνωσθεί με ανεύρυσμα στον εγκέφαλο, προσευχήθηκε στον Ιωάννη Παύλο. Στο επόμενο ραντεβού με τον γιατρό της, το ανεύρυσμα είχε εξαφανιστεί. Όπως αναφέρει η εφημερίδα La Nacion, ο Αλεχάντρο Βάργκας Ρόμαν, γιατρός της γυναίκας, δεν μπόρεσε να εξηγήσει την ανάρρωσή της. Πλέον, αφού το ίδιο έγινε από την ειδική ομάδα γιατρών του Βατικανού, η υπόθεση αναγνωρίζεται ως θαύμα και ο Ιωάννης Παύλος γίνεται Άγιος, πιθανότατα μέχρι τον Οκτώβρη…
Το ρεκόρ, πάντως του αξίζει : Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο θρόνο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο Ιωάννης Παύλος ο 2ος έχρισε 483 Αγίους, περισσότερους από όσους όλοι οι προκάτοχοί του μαζί μέσα σε 5 αιώνες. Υποθέτω πως κάποιοι υπάρχουν εκεί έξω που πιστεύουν σε όλα αυτά, και δε θα τους κατηγορήσω. Καθένας κάνει ό, τι τον βοηθάει να κοιμάται καλύτερα τα βράδια. Με ξενίζει ωστόσο που το ίδιο το Βατικανό προτείνει και ορίζει τους Αγίους του, επί της ουσίας ανεξάρτητα από το ποίμνιό του και τις λαϊκές παραδόσεις. Κάποτε οι χριστιανοί κορόιδευαν τους παγανιστές για τους χιλιάδες τους Θεούς. Τώρα, καθώς εκείνοι δεν μπορούν να προσθέσουν κι άλλους στον Ουρανό τους, αφού ο Θεός είναι ένας, το κάνουν με τους Αγίους, δίνοντας στον κόσμο καινούργια πρόσωπα να βάλει στις εικόνες του. Ας είναι. Εν αντιθέσει με άλλες αποφάσεις του Βατικανού, αυτή τουλάχιστον δεν ασχημαίνει τη ζωή κανενός. Και εμείς οι υπόλοιποι, οι κακοί, οι βλάσφημοι, που δε εγκρίνουμε τις επιτροπές, τους γιατρούς και τα εγχειρίδια για να αναγνωρίζουμε τους Αγίους μας, ε, θα βολευτούμε με τον Άγιο Ίκερ…
