Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Τον χορό άνοιξε η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, ένας θεσμός με όνομα βαρύ σαν ιστορία για την πόλη μας, που επιθυμεί να συνδυάσει ένα δαφνοστολισμένο παρελθόν με ένα ευοίωνο και αισιόδοξο μέλλον. Τη σκυτάλη πήρε η διεθνής έκθεση γεωργικών μηχανημάτων, εξοπλισμού και εφοδίων, γνωστή σε όλους μας με το όνομα Agrotica. Αμέσως μετά, ακολούθησε το εορταστικό τριήμερο (που γίνεται πενθήμερο, φυσικά, αν προσθέσει κανείς και το Σαββατοκύριακο) της πόλης, με όλες τις συνοδευτικές απαράβατες συνήθειες που έχουν τον δικό τους ξεχωριστό ρόλο στη ζωή της πόλης. Στη συνέχεια, στις αρχές του Νοέμβρη, καταφθάνει με άγριες διαθέσεις κι ένα πλουσιότατο πρόγραμμα το 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Όπως εύκολα παρατηρούμε, σχηματίζεται μια αλυσίδα από εκδηλώσεις, συγκυρίες και διοργανώσεις που διαδέχονται η μία την άλλη, δίχως παύση ή διαλείμματα. Φυσικά, η συγκεκριμένη αλληλουχία δεν είναι πρωτόγνωρη ή αναπάντεχη, αντιθέτως αποτελεί την καθιερωμένη ροή των πραγμάτων. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την προφανή σκέψη και διαπίστωση. Όταν έχουν μεσολαβήσει lockdowns, καραντίνες, μερικές ή ολικές απαγορεύσεις, μέτρα και περιορισμοί, ειδικές δικλείδες, εξαιρέσεις, υποσημειώσεις και γενικότερα μια συνθήκη τόσο έκτακτη και τόσο ασφυκτική, δεν υφίσταται τίποτα το δεδομένο και το σύνηθες. Το κάθε άλλο, μάλιστα, καθώς όλοι μας λαχταρούμε μια επανεκκίνηση, μια υπενθύμιση ότι η επαγγελματική-κοινωνική-οικονομική-πολιτισμική ζωή συνεχίζει να κινείται, μια επαναφορά στην πρότερη κατάσταση. Κι αν τυχόν διακρίνουμε πως τα πράγματα όχι απλώς επανέρχονται στα προηγούμενα επίπεδα, αλλά τα υπερβαίνουν κιόλας, τότε ακόμη καλύτερα.
Κι αυτό ακριβώς μάλλον συνέβη στα παραπάνω events, εφόσον κρίνουμε τον τελικό απολογισμό με όρους επισκεψιμότητας και επιδραστικότητας. Πολλές χιλιάδες επισκεπτών συνέρρευσαν στη Θεσσαλονίκη, ενώ στην πόλη μας πραγματοποιήθηκαν ζυμώσεις και διεργασίας, πέρα από τα προφανή οφέλη της οικονομικής τονωτικής ένεσης στα μαγαζιά και καταστήματα του κέντρου. Ιατρικά μιλώντας, θα ήταν αφελές να πιστέψει κανείς ότι έχουμε αφήσει πίσω μας τις σκοτεινές μέρες της πανδημίας, καθότι ο Covid-19 εξακολουθεί να απειλεί την καθημερινότητά μας, με κόστος σε ανθρώπινες ζωές, χωρίς να υπολογίζουμε τις ακόμη ανεξερεύνητες μακροχρόνιες επιπτώσεις της ασθένειας. Παρόλα αυτά, δεν είναι παράτολμο να ειπωθεί ότι στο πεδίο του κοινωνικού βίου, είναι η πρώτη φορά που η κανονικότητα μάς χτύπησε τόσο εμφατικά την πόρτα.
Αναλογιζόμενοι τα παραπάνω, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα καίριο ζήτημα: το πώς θα δούμε την πόλη μας να αποκτά μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας (εκείνο που της αναλογεί, που της αξίζει, που έχει αδίκως στερηθεί εδώ και δεκαετίες), να καλύπτει τα κενά και τις ελλείψεις της, να κερδίζει αίγλη, κύρος και ουσιαστική ισχύ, να διαμορφώνει ένα προφίλ σύγχρονο, γοητευτικό, πολυσύνθετο. Ο δρόμος προς αυτό τον τον προορισμό είναι μεν δύσβατος, έχει σίγουρα πολλά εμπόδια, αλλά εξίσου σίγουρα δεν περνά μέσα από τη συνεχή μεμψιμοιρία και την άσκοπη υποβάθμιση των πάντων. Ως κάτοικοι της Θεσσαλονίκης που αγαπούν και νοιάζονται για την πόλη τους, δεν πρέπει να υποτιμούμε τους θεσμούς που φιλοξενούνται εδώ, ρίχνοντας ανέξοδα και απλοϊκά ανάθεμα δεξιά και αριστερά, αλλά να απαιτούμε τη συνεχή αναβάθμισή τους και την πλαισίωσή τους με δραστηριότητες, πρωτοβουλίες και δρώμενα που θα εμπλουτίσουν τη ζωή της πόλης σε όλα τα επίπεδα.
Απώτερος στόχος, φυσικά, δεν μπορεί να είναι άλλος από το να μετατραπεί η Θεσσαλονίκη σε επίκεντρο και πόλο έλξης για όλη τη διάρκεια του χρόνου, διοργανώνοντας συνέδρια, εκδηλώσεις και δράσεις που θα χαρίζουν επαγγελματική-τουριστική-πολιτιστική και οικονομική πνοή και κίνηση στην πόλη μας. Κλείνοντας, μια προαναγγελία για την επόμενη εβδομάδα. Το 63ο ΦΚΘ είναι προ των πυλών και θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να καταστήσουμε σαφές πως η συγκεκριμένη διοργάνωση συγκαταλέγεται στα κορυφαία κινηματογραφικά ραντεβού της Ευρώπης, με ένα πλουσιότατο και πολλά υποσχόμενο πρόγραμμα.
Υγ: ο Άγιος Δημήτριος, με την πανέμορφη αρχιτεκτονική του, τις απόκοσμες κατακόμβες και την πλούσια ιστορία του δεν είναι κτήμα των πιστών, ούτε της οργανωμένης εκκλησίας. Είναι ένα πολιτισμικό διαμάντι που ανήκει σε όλους μας, το οποίο αν βρισκόταν σε άλλη χώρα, θα προσέλκυε επισκέπτες από όλον τον κόσμο.
