Του Γιώργου Καλλίνη
Να λοιπόν που μετά τις γερμανικές εκλογές, μετά τις συγκλονιστικές εξελίξεις στο μέτωπο με την Χ.Α., μετά την ενδυνάμωση του απεργιακού μετώπου στην παιδεία το Σεπτέμβρη και πάλι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το ίδιο περίπου σκηνικό. Οι προβλέψεις που έκαναν πολλοί (και εγώ) για ενδεχόμενες εκλογές στην Ελλάδα τον χειμώνα δεν επαληθεύτηκαν, παρότι σιγά σιγά βγαίνουν προς τα έξω σενάρια για την άνοιξη του ’14. Επίσης έχει ξεκινήσει εδώ και μέρες η ευρωπαϊκή συζήτηση για νέα μέτρα στην Ελλάδα, με το γνωστό πλέον τρόπο, της μίας ατάκας από τον τάδε αξιωματούχο της κομισιόν και το δείνα τραπεζίτη στην άλλη άκρη του κόσμου. Και το Eurogroup να λέει «ξεχάστε το κούρεμα».
Περιμένουμε πως και πως να σχηματιστεί και η νέα γερμανική –Μέρκελ über alles – κυβέρνηση για να μας πει ότι δεν προβλέπεται καμία ελάφρυνση, ίσα ίσα μπορεί να χρειαστεί και κούρεμα καταθέσεων, όπως μας ξεφούρνισαν πρόσφατα. Οι δανειστές δεν φαίνεται να βιάζονται, ό,τι και να υποστηρίζουν τα μεγάλα κεφάλια του ΔΝΤ τα οποία συχνά δημιουργούν κλίμα τεχνητής έντασης με την Ευρώπη. Το θέμα της Ελλάδας έχει μετατεθεί για το 2014, όταν θα είναι πλέον πραγματικότητα το δημοσιονομικό κενό. Τότε μάλλον θα έρθουμε αντιμέτωποι ξανά με την συζήτηση «νέο μνημόνιο ή καταστροφή» και ενδεχομένως (ανάλογα με τα αποτελέσματα δημοτικών και ευρωπαϊκών εκλογών) με βουλευτικές εκλογές. Ή έστω την απειλή βουλευτικών εκλογών προς τους δανειστές, οι οποίοι βέβαια μέχρι τότε μπορεί να μην έχουν πλέον πρόβλημα με την ελληνική κάλπη.
Εν τω μεταξύ η κατάσταση στην Ελλάδα, πέρα από κάποιους δείκτες που μας αραδιάζουν συχνά, παραμένει ίδια. Δεν θα μειωθεί, όπως μάθαμε πρόσφατα, ούτε καν η τιμή του πετρελαίου θέρμανσης. Και ο χειμώνας μπήκε πολύ γρήγορα φέτος. Αυτό σημαίνει ότι πολύς κόσμος θα κρυώσει και οι υπόλοιποι θα πρέπει να καταφύγουν σε άλλους, φθηνότερους τρόπους για να ζεσταθούν όπως και πέρσι άλλωστε. Τρόπους όπως η καύση ξύλων και οι σόμπες υγραερίου, μέθοδοι επικίνδυνοι και για τους ανθρώπους και για το περιβάλλον. Παράλληλα, η ανεργία αυξάνεται μέρα με τη μέρα και οι λογαριασμοί του κάθε σπιτιού διογκώνονται αντί να μειώνονται. Επιχειρήσεις κλείνουν και τα προγράμματα για τους ανέργους παρότι βοηθούν, σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν τη λύση στο πρόβλημα.
Η χώρα μας συνεχίζει να είναι σε μηχανική υποστήριξη και τα βήματα που κάνουμε για να ξανασταθούμε στα πόδια μας είναι πολύ μικρά ακόμη. Περιμένουμε με αγωνία την Ευρώπη και την τρόικα να μας ελαφρύνει το χρέος, χωρίς όμως να το διεκδικούμε με ένταση. Οι δανειστές, όπως έχει αποδειχθεί, όχι μόνο δεν έχουν πρόβλημα ένα μέλος της Ε.Ε. να υπολειτουργεί σε βαθμό κακουργήματος, αλλά βρίσκουν και τρόπους να ωφελούνται από τα δικά μας βάσανα. Οι υπόλοιπες χώρες επίσης ασχολούνται με τα δικά τους προβλήματα, ενώ ακόμη και η Αμερική έχει προβλήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε στάση πληρωμών. Οπότε ποιες οι πιθανότητες να μας λυπηθούν οι δανειστές; Ελάχιστες. Το πιο πιθανό είναι μας πιέσουν να πάρουμε νέα, πιο σκληρά μέτρα.
Η ερώτηση είναι η εξής: πόσο θα αντέξει η κυβέρνηση κάτω από αυτές τις συνθήκες; Γιατί είναι γνωστό ότι η κοινωνία δεν αντέχει άλλο. Αλλά ακόμη και αν αντέχει, θα είναι απάνθρωπο να υποστεί νέα μέτρα. Αυτή είναι μια λεπτή διαφορά. Όσο και αν αντέχει ένας άνθρωπος, είναι απάνθρωπο να τον φέρνεις στα όρια του. Και η κατάσταση στην χώρα μας είναι απάνθρωπη εδώ και πολύ καιρό.
