Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς το γνωρίζετε αλλά ένας από τους φορείς που έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας στην εποχή της κρίσης είναι το Χρηματοπιστωτικό Ταμείο Σταθερότητας (ΤΧΣ). Τι εστί τούτο; Είναι ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, με διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια, το οποίο έχει ως σκοπό τη διατήρηση της σταθερότητας του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Αυτή η σκοπούμενη σταθερότητα επέρχεται μέσω της ενίσχυσης της κεφαλαιακής επάρκειας των πιστωτικών ιδρυμάτων, συμπεριλαμβανομένων και θυγατρικών αλλοδαπών πιστωτικών ιδρυμάτων, εφόσον λειτουργούν νόμιμα στην Ελλάδα κατόπιν άδειας της Τράπεζας της Ελλάδος και μέσω της κεφαλαιακής ενίσχυσης μεταβατικών πιστωτικών ιδρυμάτων. Ένα ακόμη αξιολάτρευτο όργανο, το οποίο σίγουρα ακούτε πολύ συχνά δεξιά κι αριστερά τα τελευταία χρόνια είναι το περίφημο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ). Αποστολή του ΤΑΙΠΕΔ είναι η μεγιστοποίηση των οφελών που αποφέρουν στο ελληνικό Δημόσιο οι πωλήσεις των στοιχείων του ενεργητικού του και η «δημιουργία του κατάλληλου περιβάλλοντος εδραίωσης της αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ηλεκτρονική διεύθυνση του εν λόγω οργανισμού. Τι κοινό έχουν αυτοί οι δύο βαρυσήμαντοι φορείς;
«Τις παραιτήσεις» είναι η απάντηση που ψάχνουμε. Ας ξεκινήσουμε από τα πιο παλιά για να έρθουμε στα πιο πρόσφατα. Η θέση του επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ αποδεικνύεται λίγο πιο επισφαλής από αυτή του προπονητή σε ομάδα στη μέση της βαθμολογίας του ελληνικού πρωταθλήματος. Τελευταίο θύμα ο Στέλιος Σταυρίδης, οποίος πλήρωσε το μάρμαρο για το «φαίνεσθαι» που προκάλεσε το δημόσιο αίσθημα, παρά για το «είναι» μιας υπόθεσης που αποτέλεσε νομότυπο σκάνδαλο πρώτου μεγέθους. Ένα προκλητικό ταξίδι διακοπών ενός εκ των νέων ιδιοκτητών του ΟΠΑΠ υποχρέωσε τον κ. Σταυρίδη σε παραίτηση. Για την ίδια τη σκανδαλώδη αγοραπωλησία δεν άνοιξε ρουθούνι βέβαια... Ο προκάτοχός του, Τάκης Αθανασόπουλος, είχε κι αυτός αναγκαστεί να υποβάλει την παραίτησή του λόγω της εμπλοκής στην υπόθεση της κατασκευής μονάδας ηλεκτροπαραγωγής στο Αλιβέρι, η οποία ζημίωσε το ελληνικό Δημόσιο κατά 100 εκατομμύρια ευρώ. Μία ακόμη εξαίρετη επιλογή προσώπου για ένα τόσο σημαντικό θώκο. Λίγο πιο πριν, τον χορό των παραιτήσεων είχε ανοίξει ο Γιάννης Κουκιάδης. Αιτιολογική βάση της παραίτησης δεν ήταν κάποιο μεμονωμένο συμβάν αλλά η γενικότερη αδυναμία του ΤΑΙΠΕΔ να επιδείξει ουσιαστικό έργο και να πετύχει τους εξωφρενικούς στόχους του προγράμματος άντλησης εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις…
Ας περάσουμε τώρα στο ΤΧΣ, στο οποίο οι παραιτήσεις αποτελούν εξίσου συχνό φαινόμενο. Πιο πρόσφατο κρούσμα η παραίτηση του Ανδρέα Μπερούτσου, μη εκτελεστικό μέλος του διοικητικού συμβουλίου και μέλος της επιτροπής ελέγχου του ΤΧΣ. Όπως ακούγεται, αιτία της παραίτησης του κ. Μπερούτσου ήταν οι σφοδρές επιφυλάξεις του για τις διαδικασίες πώλησης γνωστής εταιρίας επενδύσεων ακίνητης περιουσίας από ακόμη πιο γνωστή ελληνική τράπεζα σε ξένο όμιλο επενδυτικών κεφαλαίων. Οι όροι της συναλλαγής, η οποία εγκρίθηκε οριακά (με ψήφους 4-3, με τον κ. Μπερούτσο να είναι ένας εκ των τριών που ψήφισαν αρνητικά), δεν έχουν ακόμη βγει στη δημοσιότητα και μάλλον δεν θα πρέπει να αποτελέσει έκπληξη αν δεν βγουν και καθόλου. Η φημολογία που πλανάται στον αέρα κάνει λόγο για «περίεργες» διευκολύνσεις του πωλητή προς τον αγοραστή με παροχή δανείων, προκειμένου να ολοκληρωθεί η συναλλαγή. Για το τέλος φυλάξαμε μία μικρή ανατροπή για να κρατήσουμε ψηλά το σασπένς. Ο Ανδρέας Μπερούτσος ανακάλεσε την παραίτησή του μία μέρα μετά τη θυελλώδη υποβολή της ενώπιον των υπόλοιπων μελών του ΤΧΣ. Είναι προφανές ότι απλώς άλλαξε γνώμη για την εγκυρότητα της όλης συναλλαγής, αυτό είναι όλο και τίποτα παραπάνω. Όπως προείπαμε όμως, οι παραιτήσεις στο ΤΧΣ δεν αποτελούν και έκπληξη μεγατόνων. Στην αρχή του έτους άλλαξε ολόκληρο το ΔΣ του ΤΧΣ, ενώ έκτοτε έχουν παραιτηθεί άλλα τρία μέλη του…
Γενικότερα μιλώντας, όλα βαίνουν καλώς στην Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά. Δεν υπάρχουν ύποπτα αλισβερίσια πουθενά και όλες οι συναλλαγές αμύθητου κόστους που συντελούνται έχουν ως μοναδικό γνώμονα την επιβίωση του κράτους, την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και εν τέλει, την ευδαιμονία όλων των Ελλήνων πολιτών.
