*Του Γιώργου Παπαδημητρίου | Από την έντυπη έκδοση "Τύπος Θεσσαλονίκης"
Πριν λίγες ημέρες, όπως ίσως θυμάστε, είχαμε αναφερθεί εκτενώς στο επονομαζόμενο Κίνημα της Πετσέτας, αναλύοντας τις θετικές του καταβολές, το σωστό (στη βάση του) περιεχόμενο αιτημάτων, αλλά και τη φαιδρότητα ενός κρατικού μηχανισμού που παριστάνει τον τοποτηρητή της νομιμότητας, καβαλώντας το κύμα μιας γενικευμένης αντίδρασης, λες και είναι δυνατόν να λησμονήσουμε τη διαχρονική ανοχή του ελληνικού κράτους σε αμέτρητες παρατυπίες και εξόφθαλμες παρανομίες εδώ και δεκαετίες. Φυσικά, όποτε επικρατεί η γνώριμη σοσιομιντιακή πρεμούρα και υστερία, καταλήγουμε σε ακραιφνείς υπερβολές, όπως το δογματικό (και αφελές) αξίωμα που υποστηρίζει ότι σε κάθε ζήτημα που ενδέχεται να ανακύψει, το μπιτς μπαρ έχει την ευθύνη γιατί μπιτς μπαρ=κακό.
Σε όλα τα παραπάνω ας συμπληρώσουμε ότι είναι πάντα κακός σύμβουλος να καταφεύγουμε σε πηχυαίες και σχηματικές επικεφαλίδες-κορώνες, αγνοώντας τα πραγματικά γεγονότα. Κάπως έτσι, πριν λίγες ημέρες, σχηματίσαμε όλοι μας την αρχική εντύπωση πως κάποιο μπιτς μπαρ της Χαλκιδικής απαγόρευσε σε μια γυναίκα να ταΐσει το παιδί της (για να μιλήσω τελείως προσωπικά, βλέποντας τους τίτλους των άρθρων στην αρχή νόμισα πως της απαγόρευσαν να το θηλάσει). Φυσικά, η αλήθεια ήταν διαφορετική και χωρίς την παραμικρή διάθεση να σταθούμε στο παραπάνω περιστατικό, ας θυμίσουμε τα προφανή: όπως ακριβώς δεν κουβαλάς μαζί σου μπύρα από το περίπτερο σε ένα μπαρ, αντίστοιχα οφείλεις να σέβεσαι τους άγραφους κανόνες κάθε επιχείρησης.
Με αφορμή όλα τα παραπάνω, καλό θα ήταν να στοχαστούμε γενικότερα στο τι ακριβώς επιθυμούμε, μιας και τις τελευταίες ημέρες γίναμε μάρτυρες μιας ακατάσχετης ρετρό νοσταλγίας, λες και το όνειρο όλων μας είναι να επιστρέψουμε στις ολόιδιες και απαράλλαχτες συνθήκες παραθερισμού που επικρατούσαν στη δεκαετία του 1980. Όχι, είναι η απάντηση το ζητούμενο δεν είναι να επιστρέψουμε στα τάπερ με τα κεφτεδάκια, στις ομπρέλες που χρειάζεται να ανοίξεις μια δίνη στην άμμο για να στερεωθούν και στην απουσία οποιασδήποτε οργανωμένης δομής. Ο πραγματικός στόχος μιας πρωτοβουλίας όπως το Κίνημα της Πετσέτας είναι πέρα για πέρα διαφορετικός.
Η πάταξη της παρανομίας, ο δραστικός περιορισμός της κραυγαλέας αισχροκέρδειας, ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας ενός πολύτιμου δημόσιου αγαθού, όπως είναι οι ακρογιαλιές και τα νερά αυτής της χώρας, η υγιής ισορροπία ανάμεσα στην καλώς εννοούμενη επιχειρηματικότητα και στον σεβασμό απέναντι στη φύση και στο τοπίο, ο έμμεσος εξαναγκασμός των συγκεκριμένων επιχειρήσεων να επενδύουν στη δομή, στην καθαριότητα και στην αποτελεσματικότητα των υπηρεσιών και των παροχών που προσφέρουν αντί να επεκτείνονται ασταμάτητα, η αποφυγή του ολέθριου κινδύνου να μετατραπούν οι παραλίες της Ελλάδας σε περίκλειστο φρούριο, η αναχαίτιση της στοχευμένες μεταμόρφωσης της χώρας σε premium τουριστικό προορισμό για παχυλά πορτοφόλια, η ανάκτηση της αληθινής μυσταγωγίας του ελληνικού καλοκαιριού. Στο προσωπικό μας τεφτέρι, τουλάχιστον, αυτή οφείλει να είναι η πραγματική στοχοθεσία κάθε κίνησης που ξεκινά από τα κάτω και έχει στο στόχαστρό της τόσο ορισμένες από τις αιώνιες παθογένειες του κράτους μας όσο και να αλλάξει τη νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί τα τελευταία χρόνια.
Από εκεί και έπειτα, καλό είναι να αποφεύγουμε τις υπερβολές, τις ευκολίες στη σκέψη, τους μανιχαϊσμούς, τα δίπολα καλού-κακού, τις πρόχειρες λύσεις. Ας αποσαφηνίσουμε τι ακριβώς διεκδικούμε και ας το συζητήσουμε με όρους αληθινού διαλόγου.
