Δεν ξέρω από πότε και για ποιο λόγο αποφασίσαμε να ονοματίζουμε τις γενιές. Με διεθνείς όρους εννοώ και όχι σύμφωνα με αυτά που έχουμε ζήσει συγκεκριμένα στη δική μας χώρα. Κατά βάση εμείς σε μία γενιά έχουμε δώσει επωνυμία, αν δεν κάνω κάποιο τρομερό λάθος, αυτή του Πολυτεχνείου.
Που πήρε το όνομά της από ένα κορυφαίο γεγονός της σύγχρονης ιστορίας μας, είχε μεγάλο δυναμισμό και αγωνιστική διάθεση και μετά τα έκανε μύλο. Επίσης, υπάρχει και η μεγαλειώδης γενιά του ’30, η οποία όμως αφορά μόνο στους λογοτέχνες εκείνης της περιόδου. Υπέροχη, μα την αλήθεια.
Σήμερα η κάθε γενιά με χρονικό όριο που μπαίνει στη δεκαπενταετία έχει και ένα όνομα.
Ακούς λοιπόν για τη generation X, Z, τους baby boomers, τους millennials. Εγώ σε σχέση με αυτό λοιπόν λέω, ότι επί της αρχής δεν είναι ωραίο να γενικεύει κανείς με βάση αντικειμενικά χαρακτηριστικά, όπως είναι εν προκειμένω η χρονική συγκυρία. Ούτως ή άλλως, αν το φιλοσοφήσει κανείς, τα πράγματα διαγενεακά δεν είναι και πολύ διαφορετικά. Λίγο ως πολύ, όλοι τα ίδια κάνουμε και τελικά αφήνουμε πίσω μας μεγαλύτερο ή μικρότερο χάος για τους επόμενους, όπως κάναν και για μας οι προηγούμενοι.
Το συγκεκριμένο όμως ίσως έχει μία βάση, δεδομένου, ότι το να μεγαλώνει κανείς σε μία συγκυρία, μπορεί και να σημαδέψει τη ζωή και τη συμπεριφορά του.
Του λόγου μου ανήκω στην generation X, όπως και όλοι οι γεννηθέντες από το 1965 έως το 1980. Είμαστε μετά τους baby boomers και πριν τους millennials.
Δύσκολο να επικεντρωθεί κανείς στα χαρακτηριστικά που μπορεί να μας επηρέασαν γενικότερα και ίσως να χαρακτηρίζουν τη γενιά μας. Για να θυμηθούμε ορισμένα αρνητικά, σίγουρα μεγαλώσαμε με το AIDS δεδομένο στη ζωή μας, ζήσαμε την έκρηξη στο Τσέρνομπιλ την εποχή που παίζαμε έξω παιδιά. Γιατί γεγονός είναι, ότι παίξαμε πολύ έξω στην παιδική μας ηλικία. Περισσότερη ασφάλεια και σίγουρα λιγότερος φόβος. Ακόμα και στις πόλεις. Αδιανόητα πράγματα για σήμερα.
Τεχνολογία βεβαίως παρούσα, αλλά σε πολύ πρώιμο στάδιο. Ήταν όμως η εποχή που μαζικοποιήθηκε το video, το hi-fi σε σαλόνι και αυτοκίνητο, το Atari και δειλά-δειλά οι υπολογιστές.
Όμως πιο πολύ κυριαρχούσε το έξω, για παιχνίδι ή αθλοπαιδιές, για βόλτα και τα πρώτα φλερτ. Ένας μικρός αχταρμάς δηλαδή. Ωραίος, όμως. Και κυρίαρχη σε όλα αυτά η γειτονιά.
Ένα επίσης πολύ ωραίο πράγμα ήταν οι συζητήσεις. Οι οποίες περιείχαν έρωτες, αθλητισμό και μουσική. Ομηρικοί καβγάδες για τις ομάδες και τα συγκροτήματα. Πλάκα είχε.
Η κουβέντα όμως είχε και άλλη μία βασική αποστολή που ήταν ενημερωτικής φύσης. Ο κάθε ένας από εμάς θεωρούσε ιδιαίτερα σημαντικό να μοιραστεί με τους υπόλοιπους μία -λιγότερο ή περισσότερο- σημαντική πληροφορία. Θησαυρός μα την αλήθεια, την εποχή που δεν είχαμε διαδίκτυο. Δεν πείραζε κιόλας, αν τα όσα μεταφέρονταν δεν ήταν απόλυτα ακριβή. Fake news από τότε. Αλλά ποιον ένοιαζε, αλήθεια;
Μεγαλώνοντας άρχισαν και οι έξοδοι και ο καβγάς με τους γονείς για την ώρα επιστροφής. Αυτό σίγουρα είναι διαχρονικό.
Κάθε γενιά θα πει, ότι ο τρόπος που εκείνη διασκέδασε ήταν ο καλύτερος και ότι οι επόμενοι δεν ξέρουν, να διασκεδάζουν.
Αυτό που μπορώ σίγουρα να πω για τη δική μας γενιά είναι -όχι ότι διασκεδάσαμε περισσότερο και καλύτερα- αλλά, ότι η έξοδος την εποχή εκείνη ήταν κάτι το σχετικά προσιτό και ότι σίγουρα τη χορτάσαμε στο μέτρο του δυνατού. Δε χρειαζόσουν τότε μια μικρή περιουσία, για να βρεθείς έξω με τους φίλους σου και να περάσεις μια ωραία βραδιά. Και σίγουρα είχες αρκετές εναλλακτικές, ανάλογα με τα γούστα σου.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της εποχής ήταν το ότι υπήρχαν τα λεγόμενα στέκια. Ένα μέρος δηλαδή που ήξερες, ότι θα βρεις το βασικό πυρήνα της παρέας σου. Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι στο μεγαλύτερο μέρος αυτής της περιόδου δεν είχαμε κινητά και η επικοινωνία για τις συνεννοήσεις ήταν πιο περίπλοκη. Παρόλα αυτά, με έναν τρόπο τα καταφέρναμε και βρισκόμαστε.
Κάποιοι λοιπόν λένε -δεν ξέρω επί τη βάσει ποιας αιτιολογίας ή γνώσης-, ότι η γενιά η δική μας είναι από τις καλύτερες. Δεν ξέρω, αν μπορώ να το πω αυτό. Κυρίως, επειδή, δεν είμαι σίγουρος, ότι αφήνουμε στους επόμενους τον κόσμο καλύτερο από ό,τι τον παραλάβαμε. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους, όμως σίγουρα δεν είμαστε πεπεισμένοι για αυτό.
Ίσως εξιδανικεύοντας τα νιάτα που εξ ορισμού είναι ωραία, αυτό που μπορώ να πω είναι, ότι μεγαλώσαμε όμορφα και σε μια ωραία και γεμάτη εποχή.
*Ο Παναγιώτης Σκουρής είναι δικηγόρος, διδάκτωρ νομικής του πανεπιστημίου Regensburg και συνιδρυτής του δικηγορικού γραφείου AnP Legal Praxis (www.anplegal.gr).
