Γράφει ο Παναγιώτης Σκουρής*
Από αυτήν εδώ τη στήλη έχουμε αναφερθεί και στο παρελθόν σε δύο φαινόμενα που μας προκαλούν ανησυχία. Την απολιτίκ συμπεριφορά και την άνοδο της άκρας δεξιάς. Το δεύτερο μάλιστα σε εμένα τουλάχιστον ξυπνάει συναισθήματα αποστροφής.
Στα δύο ανωτέρω έρχεται να προστεθεί και το ότι, γενικά αλλά πιο πολύ στη χώρα μας ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος φαίνεται να έχει εξαφανιστεί.
Εδώ ίσως πρέπει, να σταθούμε λίγο περισσότερο.
Η λεγόμενη προοδευτική παράταξη που είχε συγκεκριμένους εκφραστές στο παρελθόν, ούτε αν κανείς αθροίσει τα ποσοστά της δεν μπορεί να αρκέσει ως αντίπαλο δέος για τη συντηρητική.
Ο κόσμος που ανήκει σε αυτή βρήκε για χρόνια έκφραση στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και, όταν και επειδή αυτή τιμωρήθηκε στα χρόνια του μνημονίου, στην αριστερά για τελείως λάθος λόγους.
Σήμερα λοιπόν που μιλάμε και οι δύο αυτοί χώροι φαίνεται να σβήνουν από το χάρτη και σίγουρα δεν μπορούν να καρπωθούν τη φθορά που εισπράττει η αντίπαλη παράταξη μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης. Το αποτέλεσμα; Ουσιαστικά ένα κόμμα εξουσίας, το οποίο λειτουργεί σχεδόν ανεξέλεγκτα.
Έρχεται λοιπόν, να αναρωτηθεί κανείς: και πώς συνδέονται αυτά τα τρία μεταξύ τους;
Η απολιτίκ στάση είναι μια στάση αδιαφορίας που στην καλύτερη εκδοχή της μπορεί, να οδηγήσει στην αποχή.
Όμως, όταν δε γίνεται αυτό, οι ψηφοφόροι που την επιδεικνύουν, δεν έχουν άποψη και κυρίως επίγνωση των επιλογών τους. Το αποτέλεσμα είναι, ότι επιλέγουν παλιάτσους ανεξαρτήτως ιδεολογίας, αλλά κυρίως, ότι δεν προσέχουν το πώς φτιάχνεται η ατζέντα και δε βλέπουν τη γελοιότητα και την ανυπαρξία επιχειρημάτων της άκρας δεξιάς. Όπως το ότι οι πρόσφυγες και οι παράνομοι μετανάστες, οι οποίοι είναι οι μόνοι που πριμοδοτούνται από τα διάφορα κράτη εις βάρος των γηγενών, θα ισλαμοποιήσουν την Ευρώπη.
Μάλιστα! Η ήπειρος που δεν το έπαθε αυτό, όταν ο μουσουλμανισμός ήταν στα ντουζένια του ακόμα και πολεμικά, θα το πάθει τον εικοστό πρώτο αιώνα από μια χούφτα δυστυχισμένους και πεινασμένους ανθρώπους. Αναμφισβήτητα η νομιμότητα θα πρέπει να διαφυλάσσεται και η είσοδος στις χώρες να μην είναι ανεξέλεγκτη, αλλά κίνδυνος πραγματικός δεν υπάρχει. Όπως δεν υπήρχε και για τη Γερμανία μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο από τους Εβραίους. Ωστόσο, οι απολιτίκ δε θα μπουν στον κόπο, να κάνουν αυτόν τον παραλληλισμό, αν υποθέσουμε κιόλας, ότι γνωρίζουν το ιστορικό γεγονός.
Δεν είναι όμως μόνο οι απολιτίκ που δημιουργούν αυτούς τους κινδύνους. Είναι και εκείνοι που για κάποιο λόγο είναι θυμωμένοι, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, και ψάχνουν κάποιον, να φταίει. Κλασική συνταγή του φασισμού λοιπόν. Φταίνε οι εβραίοι, οι μαύροι οι κίτρινοι κλπ. για όλα μας τα δεινά. Όλοι, εκτός από εμάς τους ίδιους βέβαια.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, πώς γίνεται στις Η.Π.Α. για παράδειγμα που είναι ο ορισμός της δυτικής αντίληψης για τη ζωή, να μπορεί να είναι πάλι τον εικοστό πρώτο αιώνα θέμα συζήτησης το δικαίωμα στην άμβλωση. Από υποψήφιο πρόεδρο, την εκλογή του οποίου το σύστημα αντιμετωπίζει ως μία σοβαρή (θλιβερή το δίχως άλλο) πιθανότητα. Η περίπτωση αυτή είναι πραγματικά ακραία, καθώς, πέραν του προαναφερθέντος, έχει εγκολπώσει όλη την ακροδεξιά ατζέντα. Με ύφος μάλιστα που δεν αξίζει κανείς ούτε, να περιγράψει. Και ενδέχεται εν τέλει, να κυβερνήσει τη μεγαλύτερη και μάλλον μοναδική υπερδύναμη.
Περιττό βέβαια να πούμε εδώ, με πόση χαρά και ενθουσιασμό τα δικά μας καμάρια αυτού του χώρου, αλλά και της Ευρώπης γενικότερα, αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο, να γίνει τελικά το απευκταίο.
Παράλληλα με την άκρα δεξιά, οι λεγόμενοι παλιάτσοι υπάρχουν και σε άλλους πολιτικούς χώρους, αλλά κυρίως στον άκρως αντίθετο. Με ύφος ανάλογο και απολύτως φασιστικό και μισαλλόδοξο βγαίνουν και αυτοί και καταγγέλλουν, άλλα εξίσου ανύπαρκτα δεινά με αντίστοιχα γελοία και ανύπαρκτη επιχειρηματολογία. Εδώ το τραγικό είναι, ότι τέτοιοι τύποι έφτασαν ή κοντεύουν, να φτάσουν, να ηγηθούν όχι μόνο περιθωριακών, αλλά και πιο mainstream σχηματισμών και κομμάτων.
Προχωρώντας τώρα στην κονιορτοποίηση της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης, παρατηρούμε ένα δεύτερο στοιχείο που ενισχύει τα άκρα και τους παλιάτσους. Ο κόσμος διαχρονικά ψάχνει έναν τρόπο, να αντιδράσει, όταν θεωρεί, ότι υπάρχει λόγος. Όταν η αντίδραση ή η διαφοροποίηση λοιπόν δεν μπορεί να εκφραστεί με μία μετριοπαθή και ορθολογική πολιτική επιλογή, τότε μεγάλο μέρος θα κατευθυνθεί στους ακραίους ή τους παλιάτσους.
Αυτό είναι που συμβαίνει στη χώρα μας και στην Ευρώπη και για αυτό σαρώνει η άκρα δεξιά.
Το ωραιότερο που άκουσα σε σχέση με την διαφαινόμενη κυριαρχία των ακροδεξιών στην Ευρώπη, το είπε εκπρόσωπος του χώρου αυτού στη χώρας μας που προφανώς είναι ευτυχής με την εξέλιξη αυτή. Χωρίς να προβληματίζεται ή να ντρέπεται που -δικαιολογημένα - τοποθετείται εκεί, εξέφρασε την άποψη, ότι η στροφή των ψηφοφόρων στους ακροδεξιούς πανευρωπαϊκά οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι υπάρχει στροφή στη λογική.
Έλεος!
*Ο Παναγιώτης Σκουρής είναι δικηγόρος, διδάκτωρ νομικής του πανεπιστημίου Regensburg και συνιδρυτής του δικηγορικού γραφείου AnP Legal Praxis (www.anplegal.gr).
