Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Βαθύτατη αίσθηση μελαγχολίας κατακλύζει τον ελληνικό λαό με αφορμή τη φετινή γιορτή της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια οι Έλληνες έχασαν περισσότερα δικαιώματα απ’ όσα απέκτησαν μετά από δεκαετίες αγώνων.
Πρώτη φορά στην Ελλάδα η Εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε το 1893. Το περιεχόμενο του ψηφίσματος εκείνης της πρώτης εργατικής γιορτής είναι ανατριχιαστικό. Διαβάζουμε: «Α) Την Κυριακήν να κλείωσι τα καταστήματα, καθ’ όλην την ημέραν, και οι πολίται ν’ αναπαύωνται, Β) Οι εργάται να εργάζωνται 8 ώρας την ημέραν, Γ) Ν’ απονέμηται σύνταξις εις τους εκ της εργασίας παθόντας και καταστάντας ανικάνους προς διατήρησιν εαυτών και της οικογενείας των». Ένας αιώνας και βάλε μετά από εκείνη την 2η Μαΐου, οι Έλληνες εργαζόμενοι εβρισκόμενοι σε καθεστώς απόλυτης επισφάλειας πρέπει να δώσουν ξανά μάχη για τα προ ολίγου κεκτημένα τους! Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα.
Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα ακόμη αίτημα. Καθολικό και ενωτικό: το δικαίωμα της εργασίας! Στην Ελλάδα του 27% ανεργίας κάθε εργατικός αγώνας οφείλει να είναι αλληλέγγυος με τις δύο γενιές ανέργων που βιώνουν στο πετσί τους την απόλυτη στέρηση εκπροσώπησης των αξιώσεών τους, αλλά και τον ολοκληρωτικό εκφυλισμό της Γηραιάς Ηπείρου (μιας και έρχονται ευρωεκλογές) σε μία σκληρή νεοφιλελεύθερη μηχανή. Δίπλα στους άνεργους και όλοι αυτοί που ποτέ τους δεν έχουν αποκτήσει φωνή στο δημόσιο διάλογο, οι εργαζόμενοι «φαντάσματα», οι ντελιβεράδες, οι «αναλώσιμοι» των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ και πολλοί άλλοι που όχι μόνο δεν ανήκουν σε κάποιο συνδικαλιστικό όργανο, αλλά κανένα δεν τους… ψάχνει.
Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στόχος κάθε κυβέρνησης που τσαλαπατά εργατικά δικαιώματα είναι να στρέψει τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης. Δεν υπάρχει κλάδος που να μην έχει κατασυκοφαντηθεί από όλα τα κυρίαρχα μέσα την τελευταία τετραετία! Ποιους να πιάσουμε; Τους καθηγητές που «μαθαίνουν στα παιδιά μας την… κοπάνα»; Τους εργαζομένους στο Μετρό που «γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια όλους τους υπόλοιπους Αθηναίους εργαζομένους»; Ή μήπως τους φαρμακοποιούς που όταν βγήκαν στους δρόμους κορυφαία εφημερίδα της πρωτεύουσας τους χλεύαζε με τον ειρωνικό χαρακτηρισμό «ο προλετάριος φαρμακοποιός»;
Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση μπορεί να απασφαλίσει το πλέον κατασταλτικό μέτρο που έχει στη διάθεσή της: την επιστράτευση! Καμία, μα καμία άλλη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης δεν έχει χρησιμοποιήσει την επιστράτευση τόσο συχνά όσο οι «ευρω-σωτήρες» Σαμαράς και Βενιζέλος. Έχοντας, λοιπόν, χάσει κάθε έρεισμα ακόμη και στις παραδοσιακές κοινωνικές ομάδες τους, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, γνωρίζουν πως οι ευρωεκλογές μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και στην κατάρρευση της κυβέρνησής τους. Μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ μπορεί να οδηγηθεί ακόμη και στον αφανισμό του από την πολιτική σκηνή! Τίποτε απ’ αυτά όμως δεν εξασφαλίζει το μέλλον του ελληνικού λαού. Μόνο ο ίδιος με τους αγώνες του μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του σε μία ριζική κοινωνική ανάταση.
Η ξεχασμένη Ιστορία
Ήταν 1 Μαΐου του 1886 όταν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο Σικάγο των ΗΠΑ ξεκινούσαν απεργία διεκδικώντας οκτάωρη εργασία και καλύτερες εργασιακές συνθήκες. Τρεις μέρες μετά η αστυνομία άνοιγε πυρ εναντίον εργατών στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης προς συμπαράσταση των απεργών, στην οποία συμμετείχαν ενεργά μέλη του αναρχικού κινήματος. Παρά τον ειρηνικό χαρακτήρα της πορείας, η αστυνομία έλαβε την εντολή να διαλύσει με τη βία την κινητοποίηση σκοτώνοντας τέσσερις ανθρώπους και τραυματίζοντας εκατοντάδες. Τρία χρόνια μετά, η Πρωτομαγιά καθιερωνόταν ως εργατική γιορτή κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο Παρίσι. Ακόμη και σήμερα πάντως, στη χώρα που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα η Πρωτομαγιά γιορτάζεται… την πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου. Για να μην μπαίνουν ιδέες.
