Ευρωεκλογές λοιπόν σε λίγες ημέρες και όλοι αδημονούν για το «μήνυμα» της κάλπης, το οποίο, ως είθισται, θα ερμηνεύεται κατά το δοκούν και ανάλογα με τα συμφέροντα του ερμηνευτή. Όπως όλοι μάλλον πλέον έχετε καταλάβει, οι Ευρωεκλογές διαμορφώνουν επί της ουσίας σε απειροελάχιστο βαθμό τις εξελίξεις εντός της ΕΕ και περισσότερο χρησιμεύουν ως σφυγμομέτρηση των τάσεων στο εσωτερικό του κάθε κράτους μέλους. Ακόμη και αυτή η χρησιμότητα πάντως δεν είναι εξασφαλισμένη, καθώς η αποχή αναμένεται ακόμη πιο διογκωμένη σε σχέση με τις εθνικές βουλευτικές εκλογές, ενώ η ψυχολογία των ψηφοφόρων στις ευρωεκλογές χαρακτηρίζεται από μία χαλαρότερη διάθεση. Εν ολίγοις, είναι εξαιρετικά αμφίβολο, όσον αφορά μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού (και όχι μόνο) πληθυσμού, ότι η επιλογή ψήφου στις ευρωεκλογές θα ταυτιστεί με την αντίστοιχη στις εθνικές βουλευτικές, ακόμη και αν αυτές προκηρυχθούν μία εβδομάδα αργότερα.
Από εκεί και πέρα, παρατηρώντας την προεκλογική καμπάνια του κυβερνώντος κόμματος, μπορείς να είσαι σίγουρος για ένα πράγμα. Πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ σε αυτό τον τόπο. Θα υπάρξουν παραλλαγές, μικρό-διαφοροποιήσεις, ελαφρά εξελιγμένες εκδοχές, αλλά ριζική και ρηξικέλευθη αλλαγή ουδεμία. Παρατηρώντας και μελετώντας τη ρητορική αλλά και την αισθητική των τηλεοπτικών σποτ της ΝΔ, απορεί κανείς για το πώς είναι δυνατόν μία τέτοια συνθηματολογία να βρίσκει ακόμη απήχηση στο εκλογικό σώμα. Κι όμως, σε μία χώρα με χίλια μύρια προβλήματα, ανοιχτά μέτωπα και μη αναστρέψιμα ζόρια, η εικόνα του στιβαρού «ηγέτη» που χαίρει εκτίμησης στους διεθνείς πολιτικούς κύκλους, όπως αυτή εκφράζεται με χειραψίες, φλας και ξύλινες πόζες, εξακολουθεί με ένα μυστηριώδη τρόπο να έχει αποτέλεσμα. Διότι εξακολουθούμε κι εμείς οι ίδιοι να νιώθουμε φτωχοί συγγενείς και να αναζητούμε ένα ψευδαισθησιακό κύρος, το οποίο δεν είμαστε καν σε θέση να προσδιορίσουμε. Αγνοώντας το βάθος λοιπόν, αναγκαστικά ψάχνουμε ουσία στην επιφάνεια κι όσο μένουμε προσκολλημένοι σε αυτή, δεν θα είμαστε σε θέση να κρίνουμε ούτε καν τι συμβαίνει σε εμάς τους ίδιους.
Η προεκλογική εκστρατεία της ΝΔ μοιάζει με ένα παραμύθι με λυχνάρι και τζίνι, όπου τα πάντα είναι πιθανά, αρκεί να τα ευχηθείς. Όπως το ότι μία καθημαγμένη χώρα με μηδενικές δυνατότητες ανάπτυξης βαφτίζεται ισχυρή. Όπως το ότι όλο το πλιάτσικο που έχει συντελεστεί μεθοδικά όλα αυτά τα χρόνια, ονοματίζεται κυβερνητικό έργο. Από την άλλη, θα αντιτάξει κανείς πως «βγήκαμε στις αγορές» και πως «πετύχαμε πρωτογενές πλεόνασμα». Ας καταφύγουμε στις παρομοιώσεις και στις αναλογίες. Η έξοδος στις αγορές ισοδυναμεί με ένα ασθενή που πανηγυρίσει επειδή θα αρρωστήσει ξανά και ξανά. Το πρωτογενές πλεόνασμα μπορείτε να το επιτύχετε κι εσείς ανά πάσα στιγμή ως νοικοκυριό. Η συνταγή είναι απλή. Όπως θα καταστρώνετε το μηναίο σας προϋπολογισμό, αφαιρέστε κάποιο πάγιο έξοδο, το οποίο κανονικά δεν γίνεται να αφαιρεθεί, όπως το ενοίκιο, το σούπερ μάρκετ ή οι βενζίνες. Αφότου το αφαιρέσετε, μπορείτε να καυχιέστε για το πρωτογενές πλεόνασμα που πετύχατε. Αν σας φαίνεται κοροϊδία αυτό που περιέγραψα, να θυμάστε πως περίπου αυτό έκανε και η κυβέρνηση.
Άτιμο πράγμα πάντως αυτή η κρίση. Περίεργο φρούτο. Όσο και να προσπαθήσω να την καταλάβω, ειλικρινά δεν μπορώ. Διότι δεν έχει σταθερό μοτίβο, δεν έχει αντικειμενικούς κανόνες. Σα να λέμε ότι τη μία φορά το χέρι στην περιοχή είναι πέναλτι και την επομένη, όχι μόνο δεν είναι πέναλτι, αλλά μπορείς να βάλεις και με τα χέρια γκολ. Ακόμη περιμένω από κάποιον ειδήμονα να μου εξηγήσει πως είναι δυνατόν από τη μια οι αγορές να επηρεάζονται από το φύσημα του ανέμου και από την άλλη, να μένουν ακλόνητες μπροστά σε θεομηνίες. Ο εμφύλιος, το χάος και οι ναζιστικές θηριωδίες στην Ουκρανία δεν μοιάζουν να απασχολούν κανέναν σε τρομερό βαθμό. Πολιτικοί, χρηματιστές, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, οίκοι αξιολόγησης, τραπεζίτες, αναλογικά τουλάχιστον με το τι συμβαίνει, σιωπούν και δεν πανικοβάλλονται. Από την άλλη, σύμφωνα με την κυβέρνηση τουλάχιστον, αν σε κάποια επίσημη επίσκεψη ψελλίσουμε την παραμικρή λανθασμένη κουβεντούλα, το ραβδί του Μωυσή θα ανοίξει τις αγορές στα δύο και θα πνιγούμε όλοι μας.
