ΑΡΘΡΑ – ΑΠΟΨΕΙΣ 15/02/2025 05:50

Κι άμα πιάσει;

Τα τελευταία αρκετά χρόνια στην πολιτική μας ζωή ζούμε την εποχή του «άμα πιάσει»

Γράφει ο Παναγιώτης Σκουρής*

Μεγαλώνοντας θυμάμαι κάποια στιγμή να ακούω κάποιον να λέει, ότι σε μία χρέωση που του κάνανε, υπήρχε στο παραστατικό μία κατηγορία με τον τίτλο «Α.Π.», η οποία αφορούσε σε ένα μικρό μέρος του τιμολογηθέντος ποσού. Το παρατήρησε και απευθύνθηκε στην εταιρία, για να ρωτήσει τί σημαίνει αυτό. Η απάντηση που έλαβε ήταν «άμα πιάσει;»). Με άλλα λόγια, άμα πιάσει, θα εισπράξω το ποσό, το οποίο προφανώς ήταν καπέλο στην πραγματική χρέωση. Αυτός που το έκανε προφανώς πόνταρε στην έλλειψη επιμέλειας και ελέγχου εκείνων που χρέωνε.

Θα μου πείτε τώρα, πού και γιατί το θυμήθηκες αυτό τώρα;

Ο βασικός λόγος είναι, ότι θεωρώ πως τα τελευταία αρκετά χρόνια στην πολιτική μας ζωή ζούμε την εποχή του «άμα πιάσει». Υπάρχει μία κατάσταση ακατάσχετης αμετροέπειας κατανεμημένη σε όλους τους πολιτικούς χώρους.

Τί σημαίνει αυτό;

Ότι διάφοροι πολιτικοί, αλλά και σχηματισμοί ολόκληροι θεωρούν, ότι τους επιτρέπεται να λένε ό,τι νά’ ναι. Και ανεξαρτήτως ιδεολογίας -και αυτό είναι πολύ ανησυχητικό- είναι, ότι λένε στο τέλος τέλος τα ίδια.

Όλο αυτό θα μπορούσε να είναι ακόμα και διασκεδαστικό, αν δεν ήταν πραγματικά επικίνδυνο. Πρόκειται άλλωστε για παλιάτσους, όπως το έχουμε ξαναπεί από εδώ, και αυτοί είναι εξ ορισμού διασκεδαστικοί. Όμως στην προκειμένη περίπτωση αυτή η κατάσταση δείχνει τον ξεπεσμό του πολιτικού μας συστήματος.

Ακόμα χειρότερο είναι το ότι αυτοί που τα λένε και τα καταθέτουν αυτά, είναι αμφίβολο, ότι τα πιστεύουν. Αυτό που κάνουν -και δυστυχώς φαίνεται να πιάνει- είναι να αναζητούν τα πιο ταπεινά μας συναισθήματα και να κάνουν έκκληση σε αυτά. Σε μία εποχή μάλιστα που η αγανάκτηση, τις περισσότερες φορές δικαιολογημένα και άλλες αδικαιολόγητα, χτυπάει κόκκινο. Η ανταπόκριση μιας ικανής μερίδας στην απόπειρα αυτή έχει ενισχύσει δυσανάλογα τις δυνάμεις αυτές.

Το αποτέλεσμα είναι να έχει καταντήσει η πολιτική ζωή και συζήτηση τσίρκο και δυστυχώς παρασυρμένοι από την περιρρέουσα αυτή ατμόσφαιρα και οι πιο μετριοπαθείς μπαίνουν στο ίδιο λούκι.
Το φαινόμενο του αμετροεπούς πολιτικού, ο οποίος δεν έχει τον παραμικρό φραγμό σε σχέση με το τί θα πει, αρκεί να είναι πιασάρικο, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αλλά το βλέπουμε και διεθνώς και μάλιστα σε κράτη ανεπτυγμένα, του δυτικού κόσμου δηλαδή. Ακόμα και σε υπερδυνάμεις.

Είναι όμως πολύ έντονο και στη χώρα μας. Το βασικό λοιπόν χαρακτηριστικό είναι, ότι διάφοροι διάττοντες αστέρες εμφανίζονται στην επικαιρότητα αναζητώντας την επόμενη προκλητική ανοησία που θα τους βγάλει στο προσκήνιο. Διότι αυτό είναι το ζητούμενο. Κάντε τον κόπο να θυμηθείτε, με τί απόψεις και δηλώσεις μας έχουν παρουσιαστεί ορισμένοι από αυτούς τους απίθανους παλιάτσους κατά καιρούς. Αφού λοιπόν βγουν, σιγά-σιγά θα καθιερωθούν και εν τέλει θα αναδειχτούν εκεί που θέλουν. Και η πλειοψηφία θα τους ανέχεται και θα τους παρακολουθεί παθητικά.

Πρωτίστως υπεύθυνοι για αυτό είμαστε εμείς οι ίδιοι. Από τους πολιτικούς που ζητάνε την ψήφο μας πρέπει να έχουμε απαιτήσεις και να τις προβάλουμε με αυστηρότητα. Και όποτε ορισμένοι μας λένε παπάντζες κατά το κοινώς λεγόμενο, να αντιδράμε. Σε αντίθεση με αυτό ανεχόμαστε να ακούμε διάφορες προφανείς ανοησίες, είτε επειδή έχουμε γίνει απαθείς, είτε επειδή μπορεί και να μας διασκεδάζει όλο αυτό. Ή να μας προσφέρει μια εκτόνωση που είναι πρόσκαιρη, αν όχι απολύτως ψεύτικη.

Στη δεύτερη θέση είναι αυτοί που κυβερνάνε. Έχουμε δει το φαινόμενο να κυριαρχεί και σε κόμματα ολόκληρα που κατά καιρούς μας κυβέρνησαν. Αλλά ακόμα και όταν δεν υιοθετούν αυτές τις πρακτικές, οι κυβερνήσεις -ιδίως όταν είναι ισχυρές- προτιμάνε να έχουν απέναντί τους τέτοιες δυνάμεις, τις οποίες θεωρούν, ότι τις έχουν περισσότερο του χεριού τους. Ότι είναι πιο ελεγχόμενες. Δεν είναι όμως και μοιραία καταβαραθρώνουν και τις ίδιες και το σύστημα γενικότερα.

Η αντιπολίτευση είναι ούτως ή άλλως ο χώρος, στον οποίο κινούνται όλοι αυτοί οι σχηματισμοί κατά κύριο λόγο. Διότι οι αμετροεπείς θεωρίες εκτός από πιασάρικες είναι εύκολες και δεν απαιτούν κόπο. Τις εκσφενδονίζουν λοιπόν και ελπίζουν στη φθορά που θα προκαλέσουν στην κυβέρνηση. Σε ένα βαθμό αυτό γινόταν πάντοτε και από όλες τις παρατάξεις, αλλά πλέον έχει παραγίνει. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης λοιπόν δεν είναι μόνο καταγγελτικός, πρέπει να είναι και δημιουργικός και να έχει πολιτικό υπόβαθρο. Και πάνω από όλα απαιτεί ηγεσίες με επίπεδο και ικανότητα να παράγουν επιχειρηματολογία, πραγματική ιδεολογία, κριτική και σοβαρές προτάσεις.

Η τελευταία απαίτηση από την ηγεσία αφορά φυσικά και στις παρατάξεις που κυβερνάνε και δυστυχώς δεν ικανοποιείται τελευταία παρά ελάχιστα. Και αυτό είναι ένα πραγματικό ζητούμενο της εποχής.

Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι οι πρώτοι υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι ίδιοι και οι χαμηλές απαιτήσεις που έχουμε από τους πολιτικούς μας. Επιπλέον και το ότι έχουμε μπει σε ένα είδος αφασίας και δεν αντιδράμε, όταν ακούμε προφανείς ανοησίες.

Ίσως έχει έρθει η ώρα λοιπόν να συνέλθουμε και να τους βάλουμε όλους αυτούς στη θέση τους. Δε μας αξίζει όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι.

*Ο Παναγιώτης Σκουρής είναι δικηγόρος, διδάκτωρ νομικής του πανεπιστημίου Regensburg και συνιδρυτής του δικηγορικού γραφείου AnP Legal Praxis (www.anplegal.gr).

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ