Γράφει ο Παναγιώτης Σκουρής*
Έχουμε μιλήσει ξανά και ξανά από εδώ για την αμετροέπεια που χαρακτηρίζει την εποχή. Και κυρίως για το γεγονός, ότι αυτή που την επιδεικνύουν -για την ώρα τουλάχιστον- δεν αντιμετωπίζουν συνέπειες και μοιραία ξεσαλώνουν.
Έτσι, είδαμε την περασμένη εβδομάδα στο Μόναχο -τα παλιά λημέρια μου, δυστυχώς- τον αντιπρόεδρο της μοναδικής πλέον υπερδύναμης, να εξαίρει και να κλείνει το μάτι στη γερμανική ακροδεξιά. Χωρίς φραγμούς ή έστω ένα πρόσχημα. Με άλλα λόγια η δύναμη που σε μεγάλο βαθμό σφράγισε την ήττα του ναζισμού με την είσοδό της στο β’ παγκόσμιο πόλεμο, τώρα φλερτάρει με τους δηλωμένους νεοναζί. Ωραία εικόνα.
Εκτός όμως από αυτό, μίλησε για έλλειμμα δημοκρατίας και περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης. Μάλιστα. Η ήπειρος που γέννησε και ανέπτυξε τη δημοκρατία και σε τελευταία ανάλυση τη δίδαξε και σε εκείνους, έχει πρόβλημα και παραβιάζει δικαιώματα που η ίδια εισήγαγε και για τα οποία οι λαοί της μάτωσαν.
Αυτή ακριβώς είναι η αμετροέπεια που λέγαμε. Διότι, προφανώς και δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Εκτός βέβαια, αν θεωρούμε, ότι το να απορρίπτουμε και να κατακρίνουμε απόψεις μίσους και φανατισμού συνιστά περιορισμό του δικαιώματος της έκφρασης. Και αυτό προφανώς δεν ισχύει.
Το αστειότερο όλων μάλιστα είναι, ότι οι ευρωπαίοι υποστηρικτές αυτού του συστήματος που έχει κυριαρχήσει -προσωρινά ελπίζουμε στις Η.Π.Α.- στην Ευρώπη θεωρούν, ότι υπάρχει υπέρμετρη ελευθερία, ασυδοσία κατά την άποψή τους. Να τους ευχηθούμε από εδώ να τους χαίρονται καταρχάς, τώρα που αναδεικνύουν το πραγματικό τους πρόσωπα. Και να ελπίζουμε, ότι ο κόσμος στην Ευρώπη, αλλά και στη χώρα μας θα τους καταλάβει και θα τους γυρίσει επιτέλους την πλάτη.
Εκτός από τα ανωτέρω, όμως, είχαμε και ένα all times classic. Ειδικότερα, σε σχέση με την Ουκρανία φαίνεται να έχει ληφθεί η απόφαση, η Ευρώπη να μείνει έξω από τις συνομιλίες. Με την (αμερικάνικη) αιτιολογία, ότι δεν είναι σε θέση να ελέγξει και να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους προβλήματα στο ίδιο της το έδαφος. Αυτό είναι κάτι που γίνεται εδώ και δεκαετίες. Δυστυχώς οι ευρωπαϊκές χώρες φέρουν μεγάλη ευθύνη σε σχέση με αυτό, διότι δεν μπορούν να αποφασίσουν, να ακολουθήσουν μία κοινή στρατηγική και πολιτική σε θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής. Αυτό συμβαίνει μάλιστα παρά το γεγονός, ότι, όπως έχουμε ξαναπεί από εδώ, τα βήματα που έχουν γίνει κυρίως σε σχέση με την οικονομική ανάπτυξη είναι συγκλονιστικά. Στα υπόλοιπα όμως η Ευρώπη δια των κρατών της εμφανίζεται δυστυχώς κατώτερη των περιστάσεων. Για λόγους δικών τους συμφερόντων. Το έχει φάει στο πετσί της η χώρα μας σε πολύ μεγάλο βαθμό και ως εκ τούτου μας είναι γνωστό.
Άρον-άρον λοιπόν οι κυβερνήσεις των ισχυρότερων χωρών προσπαθούν να αντιδράσουν. Είναι όμως λίγο αργά. Παρόλα αυτά, ας μη χάνουμε τις ελπίδες μας.
Το ευχάριστο στο όλο αυτό το απαίσιο και προκλητικό θέαμα είναι, ότι η Ευρώπη αντέδρασε και διαμαρτυρήθηκε, επιχειρώντας κάπως να ορθώσει το ανάστημά της. Δεν αρκεί όμως αυτό και χρειάζονται και άλλες ενέργειες, επίμονες και συντονισμένες.
Επαναλαμβάνουμε εδώ, ότι οι ευρωπαϊκές χώρες δε θα έπρεπε να δέχονται να τους κουνάνε το δάχτυλο ειδικά σε θέματα δημοκρατίας και δικαιωμάτων. Διότι, εδώ τα δικαιώματα είναι πραγματικά και κατατείνουν στην ανεκτικότητα και τη συμπερίληψη. Όχι στο αν δικαιούμαστε να έχουμε φονικά όπλα στο σπίτι μας, με το φόβο, μήπως συμβεί κάτι που ποτέ δεν έχει γίνει, μια απόπειρα κατάληψης της χώρας. Μην ξεχνάμε ότι στο έδαφός δεν έχει καν διεξαχθεί πόλεμος εδώ και αιώνες. Και ο τελευταίος μάλιστα ήταν εμφύλιος. Αν λοιπόν ανησυχούν εκείνοι και πρέπει να είναι οπλισμένοι, τί να πουν οι χώρες της Ευρώπης;
Ας μην κρυβόμαστε. Η φύση των δικαιωμάτων και ο τρόπος της αντιμετώπισής τους είναι αυτό που ενοχλεί τους συμμάχους μας πέρα από τον Ατλαντικό σε επίπεδο ανώτατης εξουσίας και τους απίθανους και επικίνδυνους υποστηρικτές της στην Ευρώπη και τη χώρα μας.
Εγώ θα τους πρότεινα, πριν ξεσαλώσουν, να αναλογιστούν την ποιότητα και την πραγματική ουσία της δικής τους δημοκρατίας που αναμφισβήτητα έχει δώσει σπουδαία πράγματα και πήγε την ανθρωπότητα μπροστά. Με την υποστήριξη ορισμένων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Ας προστρέξουν λοιπόν στην πρόσφατη ιστορία τους. Και επειδή δε φαίνεται, να τα πηγαίνουν πολύ καλά με το διάβασμα, ας δούνε σινεμά. Το περίφημο JFK θα ήταν μια καλή ιδέα.
Από την πλευρά μας οι ευρωπαίοι και δη οι ευρωπαϊστές είναι σαφές, ότι θα πρέπει να αντιδράσουμε και να ανασκουμπωθούμε. Ίσως έχει έρθει η ώρα οι πολλές και σπουδαίες προσωπικότητες που αναμφισβήτητα ακόμα διαθέτει η ήπειρός μας να βγουν επιτέλους μπροστά και να εμπνεύσουν.
Αυτά και ο νοών νοείτω και ο έχω ώτα ακούειν ακουέτω.
*Ο Παναγιώτης Σκουρής είναι δικηγόρος, διδάκτωρ νομικής του πανεπιστημίου Regensburg και συνιδρυτής του δικηγορικού γραφείου AnP Legal Praxis (www.anplegal.gr).
