Γράφει ο Παναγιώτης Σκουρής*
Μετά την τελευταία παραγγελιά, εμφανίστηκε και έτερος, καλός φίλος, να μου κάνει και αυτός τη δική του. Αυτός βέβαια είναι πιο παλιός, από τα χρόνια του σχολείου, του Γυμνασίου, για να εξηγούμαστε.
Και έπιασε ένα από τα θέματα, με τα οποία η συγκεκριμένη σχέση πορεύτηκε για πολλά χρόνια. Το μπάσκετ. Αγαπημένο θέμα, μα την αλήθεια.
Για πολλά χρόνια ασχολούμαστε με το άθλημα, παρότι σε συλλογικό επίπεδο ήμαστε σε άκρως αντίθετα στρατόπεδα. Χωρίς αυτό βέβαια να χαλάσει ή έστω και να επηρεάσει τη φιλία μας. Πανηγυρίσαμε μαζί βέβαια τις δύο μεγάλες της εθνικής ομάδας το 1987 και το 1989. Τις αφετηρίες της εκτόξευσης του ελληνικού μπάσκετ δηλαδή. Μας θυμάμαι ακόμα καλοκαιράκι του 1989 να παρακολουθούμε παρέα στο δικό μου σπίτι το νικηφόρο ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ με την (τότε) Σοβιετική Ένωση με Σαμπόνις και Σία.
Η αντίθεσή μας λοιπόν μου τα χάλασε λίγο σε σχέση με την παραγγελιά, διότι μου ζήτησε να αναφερθώ στην πρόσφατη επιτυχία του μπασκετικού Π.Α.Ο.Κ. και στην παραλίγο ευρωπαϊκή του επιτυχία.
Οπότε Νίκο μου καλέ, θα σου κάνω τη χάρη εν μέρει, παίρνοντας αφορμή από το γεγονός, αλλά κάνοντας μία ευρύτερη αναφορά.
Σίγουρα είναι ευχάριστο και για την πόλη μας, αλλά και το ίδιο το άθλημα, να διακρίνεται κάποιος άλλος εκτός από τον Παναθηναϊκό (αναφέρεται πρώτος, επειδή έχει τις περισσότερες διεθνείς επιτυχίες) και τον Ολυμπιακό, αλλά και μία διοργάνωση που δεν είναι η Ευρωλίγκα. Από αυτήν την άποψη λοιπόν, πολύ καλά έκανε ο Π.Α.Ο.Κ. και πολύ κρίμα που έχασε τη διάκριση, όπως την έχασε.
Είναι όμως πιο στενόχωρο για την πόλη, που έχει φτιάξει το άθλημα, όπως είναι σήμερα, να συζητάμε για ευκαιριακές διακρίσεις σε διεθνές επίπεδο. Και πάντα σε διοργανώσεις που μπορεί να είναι οι επίσημες των διεθνών ομοσπονδιών, αλλά ωχριούν μπροστά στην κλειστή, ιδιωτική λίγκα.
Για το πρωτάθλημά μας, καλύτερα να μη συζητάμε, διότι η εικόνα είναι θλιβερή. Η δική μας σειρά βέβαια πρόλαβε την εποχή, όπου συζητούσαμε για το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη και όπου ομάδες έως και την πέμπτη θέση θα μπορούσαν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και διεθνώς. Όμως πλέον αυτά δεν υπάρχουν και όχι μόνο στην Ελλάδα, στην Ευρώπη γενικότερα.
Ας γυρίσουμε στη Θεσσαλονίκη στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές αυτής του 1990. Οι δύο καλύτερες ομάδες στο άθλημα ήταν εδώ και παλεύαν για τον τίτλο. Ήταν βέβαια λίγο μονότονη η έκβαση -sorry, Νίκο-, αλλά ήταν ωραία. Είχε φασαρία, αλλά όχι τις εγκληματικές συμπεριφορές που είδαμε, όταν το άθλημα και οι πρωταγωνιστές του κατηφόρισαν προς την Αθήνα. Όχι επειδή έγιναν προδότες, όπως τους χαρακτήρισαν οι δύο μονομάχοι και οι οπαδοί τους, αλλά επειδή στην ουσία οι ομάδες τους τους έδειξαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την πόρτα της εξόδου.
Καθίστε τώρα και σκεφτείτε, ποιες προσωπικότητες είδαμε εδώ από κοντά στο Αλεξάνδρειο. Γκάλης (πάντα και με διαφορά ο πρώτος), Γιαννάκης, Παπαγεωργίου, Σούμποτιτς, Βράνκοβιτς, Ορτίθ, Πρέλιεβιτς, Κόρφας, Φασούλας, Μπάρλοου, Λέβινγκστον, Μ. Τζόουνς, Τάρπλεϊ, Στογιάκοβιτς, Ρεντζιάς και πόσοι άλλοι. Σίγουρα έχω αδικήσει κάποιους. Πολύ ταλέντο αθλητικό, αλλά διοικητική ανικανότητα και εν τέλει ανυπαρξία, ειδικά, όταν πια οι συνθήκες έγιναν πιο επαγγελματικές.
Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης λοιπόν που μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον και μόνο μεταξύ τους ανταγωνίζονταν στην πραγματικότητα, δεν άντεξαν για πολύ. Ο βασικός λόγος είναι, ότι ούτε ιδιαίτερες υποδομές έφτιαξαν, ούτε προσπάθησαν εκμεταλλευόμενες το ότι ήταν γωνιακά μαγαζιά, να προσελκύσουν τους καλύτερους, να οργανώσουν και να διαμορφώσουν την επόμενη μέρα. Παρότι μια εποχή μάζεψαν, ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στην αγορά. Δε φρόντισαν όμως τα ταλέντα και επαναπαύτηκαν για καιρό στους φτασμένους, τους οποίους τελικά όμως έδιωξαν. Άλλους λίγο πιο ομαλά και άλλους κακήν κακώς.
Κούπες ευρωπαϊκές πήραν και εκείνα τα χρόνια οι ομάδες της πόλης μας. Αρκετές, αλλά ποτέ την πρώτη τη τάξει. Και αυτό σίγουρα αυτό τις πληγώνει αμφότερες, άσχετα από το αν η μία από τις δύο είχε τις περισσότερες ευκαιρίες. Έμεινε όμως και αυτή με την παρηγοριά της σταθερής παρουσίας στην τελική τετράδα για τρία χρόνια, αλλά χωρίς να μπορέσει μία από αυτές να φτάσει ως την πηγή (τελικός) και να πιει και νερό.
Και να μείνουν με αυτό το παράπονο όλοι αυτοί οι παικταράδες που διαμόρφωσαν και σημάδεψαν το ελληνικό μπάσκετ εκείνης της εποχής, αλλά και αυτό που βλέπουμε σήμερα. Διότι κακά τα ψέματα. Αν δεν είχε υπάρξει ο Γκάλης (και με αυτόν λόγω προσωπικής μου αδυναμίας εννοώ όλη εκείνη την εποχή και γενιά παικτών) και οι ομάδες της πόλης μας, το ελληνικό μπάσκετ μπορεί και να μην υπήρχε και σίγουρα δε θα ήταν εκεί που είναι σήμερα.
Κατά συνέπεια, καλή η επιτυχία η διεθνής του Π.Α.Ο.Κ. και κρίμα που δεν το πήρε, αλλά χρειάζεται επιτέλους οι κοιμώμενοι μπασκετικοί γίγαντες της πόλης να αφυπνιστούν και να μας συγκινήσουν και πάλι λίγο πιο συνολικά και σε υψηλότερο επίπεδο.
*Ο Παναγιώτης Σκουρής είναι επίκουρος καθηγητής ευρωπαϊκού δημοσίου δικαίου στο Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, δικηγόρος και συνιδρυτής του δικηγορικού γραφείου AnP Legal Praxis (www.anplegal.gr).
