Του Γιώργου Καλλίνη
«Ξέρουμε πολύ καλά ότι η ελευθερία μας είναι ατελής, χωρίς την ελευθερία του Παλαιστινιακού λαού», είχε πει ο Μαντέλα και ευτυχώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αντί να παραπονιούνται για ότι οι πορείες για τη Γάζα προκαλούν κυκλοφοριακή συμφόρηση, είναι συνειδητοποιημένοι και ανήσυχοι για μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες σε βάρος ενός λαού.
Υπάρχουν πράγματα για να κάνεις, όσο μικρά και αν ακούγονται, μπροστά στην θηριωδία στη Μέση Ανατολή. Μπορείς να διαβάσεις, να μάθεις, να κρίνεις, να αποκτήσεις άποψη για το τι συμβαίνει εκεί. Να στηρίξεις με την παρουσία σου τις διαδηλώσεις και να συζητήσεις τις απόψεις σου με φίλους και γνωστούς. Να αγνοήσεις όσους απογοητεύονται και νιώθουν ότι είναι ανίσχυροι μπροστά στις διεθνείς εξελίξεις ή όσους απαξιώνουν τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Όντως, δεν θα φέρεις την ειρήνη στην Παλαιστίνη, αλλά αλλάζεις τον εαυτό σου και προτρέπεις και τους γύρω σου να ευαισθητοποιηθούν.
Η προσπάθεια των πολιτών να πιέσουν και επηρεάσουν τις εξελίξεις είναι μια συνεχής και απαραίτητη διαδικασία, η οποία αλίμονο αν εκλείψει ως μέθοδος πολιτικής πίεσης. Είναι ανεκτίμητο να έχεις την υπομονή να ξεχάσεις για λίγο το δικό σου Γολγοθά και να σκεφτείς την κόλαση χιλιόμετρα μακριά σου. Και να συμμετέχεις σε όποια πρωτοβουλία θεωρήσεις ότι αξίζει τον κόπο. Δεν είναι χάσιμο χρόνου, είναι η συμπεριφορά ενός ενεργού πολίτη, ο οποίος έχει πολλά «όπλα» και δικαιώματα επιπλέον της ψήφου. Συνήθως δε, αποδεικνύεται ότι η ενεργή συμπεριφορά ενός πολίτη δε σταματάει ούτε στον ίδιο, ούτε στον διπλανό του, ούτε στην χώρα του. Είναι συνολική στάση ζωής.
Ζήλεψα την πρωτοβουλία γνωστών Βρετανών μουσικών, σκηνοθετών και πολιτών να μαζέψουν υπογραφές για ένα ανοιχτό γράμμα στον πρωθυπουργό Κάμερον. Σε αυτό ζητούσαν, σε συνέχεια των μαζικών διαδηλώσεων στο Λονδίνο κατά των βομβαρδισμών στη Γάζα, να προχωρήσει η Μ. Βρετανία σε εμπάργκο πώλησης όπλων στο Ισραήλ. Δεν το έκαναν μόνο για νιώσουν καλύτερα, αλλά για να ακουστεί η φωνή τους ως ενεργητική συμπαράσταση στους Παλαιστίνιους και ίσως να λειτουργήσει ως πίεση στην κυβέρνηση.
Εμείς εδώ τι κάναμε; Και στην Ελλάδα υπάρχουν -μικρές- πρωτοβουλίες, απλά δεν τυγχάνουν ανάλογης προβολής. Ακόμη και στη χθεσινή συναυλία της Χαρούλας Αλεξίου προς στήριξη των καθαριστριών, συγκέντρωναν φάρμακα για να αποσταλούν στη Γάζα. Και η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαν προβεβλημένες προσωπικότητες στη χώρα μας να είναι πιο ενεργές σε πολλά πολιτικά ζητήματα, αλλά και να ήθελαν, θα είχαν να αντιμετωπίσουν τη γενικότερη μιζέρια, η οποία μάλιστα κατευθύνεται από… ψηλά.
Πήγε να στηρίξει η Αλεξίου την προσπάθεια των καθαριστριών, βγήκε ο Γεωργιάδης και την κατηγόρησε για λαϊκισμό. Προφανώς ο στόχος του πρώην υπουργού είναι να διοργανώνονται συναυλίες στήριξης των μεταρρυθμίσεων και των μνημονίων. Μάλλον, μόνο ο Ρένος Χαραλαμπίδης θα συμμετείχε. Ή ακόμη καλύτερα θα έπρεπε να γίνονται αντιδιαδηλώσεις κατά αυτών που διαδηλώνουν και κλείνουν το δρόμο, με σύνθημα «δικαίωμα στον γρήγορο γυρισμό από τη δουλειά και στην απουσία αλληλεγγύης».
Ναι, δυστυχώς στην Ελλάδα η αλληλεγγύη δεν βολεύει να είναι δημοφιλής. Φυσικά, η τακτική της κυβέρνησης να λοιδορεί τέτοιου είδους πρωτοβουλίες είναι κατανοητή, κατά το διαίρει και βασίλευε. Η μία κοινωνική ομάδα να κατηγορεί την άλλη, για να μην δίνουμε τη δέουσα προσοχή στο γεγονός ότι όλοι μαζί βουλιάζουμε, την ώρα που φριχτά σύνδρομα αναξιοκρατίας, ρουσφετιών και πελατειακών σχέσεων με το κράτος συνεχίζουν να ισχύουν. Γιατί όμως αυτές οι τακτικές έχουν μεγάλη απήχηση στους πολίτες; Γιατί δεν βγαίνουν όλες οι φτωχοποιημένες κοινωνικές ομάδες στο δρόμο μαζί με τους ανέργους να διαδηλώσουν;
Μέσα σε αυτές τις αναπάντητες ερωτήσεις και τις κυβερνητικές τακτικές, αν προσθέσεις τον καθημερινό φόβο για το μέλλον και την ανημποριά που νιώθουμε στο να επηρεάσουμε τις εξελίξεις, δημιουργείται ένα καθηλωτικό-στον-καναπέ μείγμα. Πόσω μάλλον όταν μιλάμε και για ζητήματα άλλων χωρών. Μπροστά σε αυτό το μείγμα, κάθε ένδειξη αλληλεγγύης και κάθε πρωτοβουλία λειτουργεί ανατρεπτικά και για αυτό άλλωστε βάλλεται από παντού. Ίσως ακόμη και τα «αγωνιστικά κλισέ» να λειτουργούν έτσι, φθαρμένα πλέον από την σκληρή πραγματικότητα και τον κυνικό ρεαλισμό. Αλλά θα το γράψουμε, σε πείσμα των καιρών.
Υπάρχει μία υπερδύναμη που όλοι τους φοβούνται. Όλους εμάς. Μαζί.
