Τι θα γινόταν αν ο αστυνομικός Darren Wilson καταδικαζόταν; Σίγουρα, θα κατακλύζονταν τα κοινωνικά δίκτυα. «Αποδόθηκε δικαιοσύνη», θα έγραφαν οι περισσότεροι. Οι έγχρωμοι σταρ των ΗΠΑ θα ήταν συγκινημένοι. Οι χιλιάδες διαδηλωτές θα αισθάνονταν δικαιωμένοι. Και μία άλλη, ίδια μέρα θα ξημέρωνε για την Αμερική.
Όντως στην Αμερική υπήρξε μία υπέρ το δέον ψυχική «επένδυση» στο αποτέλεσμα του δικαστηρίου. Οι εμπλεκόμενοι θα αισθάνονταν ανακούφιση αν ο αστυνομικός στελνόταν σε δίκη (σ.σ. αυτό έκρινε το δικαστήριο, όχι την καταδίκη του) και ακόμη μεγαλύτερη δικαίωση αν τελικώς καταδικαζόταν. Προφανώς δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την εμπεριστατωμένη άποψη του Vincent Warren, εκπροσώπου του Κέντρου Συνταγματικών Δικαιωμάτων. Ας δούμε αναλυτικά τι λέει:
«Χωρίς λογοδοσία δεν μπορεί να υπάρξει Κράτος Δικαίου. Αν δεν απαγγελθούν κατηγορίες στον Wilson (…) το σαφές μήνυμα είναι πως το Σάιντ Λούις αποφάνθηκε ότι ο Darren Wilson δεν είναι εγκληματίας, αλλά πως οι άνθρωποι αυτής της χώρας που ζουν υπό την εξουσία των Darren Wilson είναι εγκληματίες».
Ωστόσο, η αρθρογράφος Mariame Kaba δίνει μία εξαιρετική απάντηση: «Προφανώς δεν είμαι εναντίον της απαγγελίας κατηγοριών εναντίον αστυνομικών που έχουν σκοτώσει. Απλώς γνωρίζω πως αυτή η διαδικασία δεν μπορεί και δεν θα σταματήσει την παραβατική αστυνόμευση, η οποία έχει τις ρίζες της σε μία κουλτούρα αντι-μαύρη, στον κοινωνικό έλεγχο και την καταπίεση»
Τώρα ας σκεφτούμε το ίδιο ζήτημα με ελληνικά μέτρα και σταθμά. Κατά τη διάρκεια της κρίσης τα ελληνικά μέσα προβάλλουν κατά ριπάς ποιος πήγε φυλακή για χρέη, ποιος ήταν φοροφυγάς, ποιος είναι λαμόγιο, ποιος τα παίρνει, ποιος τα δίνει και τα λοιπά. Βεβαίως, προβάλλονται διότι αυτοί οι άνθρωποι πολύ συχνά οδηγούνται στη φυλακή, άρα επιβάλλεται μία τιμωρία για τις πράξεις τους. Έχει άραγε βοηθήσει αυτό την ελληνική κοινωνία να κάνει τα εξής δύο πράγματα: 1) να εμπιστευτεί το ελληνικό Κράτος Δικαίου ή 2) να εμπιστευτεί πως όποιος έχει παραβατική συμπεριφορά θα τιμωρηθεί;
Την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι. Πιο πολύ παρά ποτέ, ο ελληνικός λαός δεν εμπιστεύεται ούτε τα πολιτικά πρόσωπα, ούτε τη δικαιοσύνη. Παρότι, λοιπόν, υπήρξε μία επικοινωνιακή επένδυση, από ελληνικής πλευράς, σε συμβολικές περιπτώσεις ανθρώπων, δεν άλλαξε ούτε η κουλτούρα, ούτε η… ρετσινιά. Ο λόγος; Περιμέναμε κάποιος άλλος να τα κάνει όλα για εμάς, ενώ βρισκόμασταν στο σπίτι μας.
