Του Γρηγόρη Μυστιλιάδη
Όσο κι αν συνυπάρχουν μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, υπάρχει σαφής διαφορά ανάμεσα στον Νόμο και την Πολιτική. Ακόμα περισσότερο, ανάμεσα στους δικαστικούς και τους πολιτικούς. Η διαφορά έγκειται στο ποιον υπηρετεί ο καθένας, πού δηλαδή οφείλει να αφοσιώνεται το έργο και οι πράξεις τους. Οι μεν δικαστικοί υπηρετούν τον Νόμο, και κάθε τους ενέργεια πρέπει να πηγάζει από κίνητρα που βασίζονται στο Γράμμα του Νόμου. Οι πολιτικοί, από την άλλη, υπηρετούν τον λαό, ακόμα κι αν σε ορισμένες περιπτώσεις τα συμφέροντα αυτού έρχονται σε σύγκρουση με την ισχύουσα νομοθεσία. Αυτό, σε αδρές γραμμές, σημαίνει ότι οι πράξεις τους θα πρέπει να έχουν πάντα στόχο το συμφέρον της πλειοψηφίας του λαού.
Αναφορικά με την υπόθεση Χαρδούβελη που μονοπωλεί την ειδησεογραφία εδώ και μερικές μέρες, μετά και την παρουσία του πρώην Υπουργού Οικονομικών σε τηλεοπτική εκπομπή όπου παραχώρησε συνέντευξη υπερασπιζόμενος την απόφασή του να μεταφέρει κάποια από τα χρήματά του, οφείλουμε να προσεγγίσουμε το ζήτημα ψύχραιμα και να εξετάσουμε κάθε παράμετρο. Σύμφωνα με το έγγραφο Νικολούδη, που έφερε στη δημοσιότητα η Real News, ο Γκίκας Χαρδούβελης έκανε 56 μεταφορές χρημάτων το Μάιο και τον Ιούνιο του 2012, καθώς μετέφερε μικρά ποσά από 7.000 έως 9.000 ευρώ. Νωρίτερα, και συγκεκριμένα το 2011, εμφανίζεται δυσαναλογία μεταξύ των ποσών που πιστώθηκαν στους τραπεζικούς του λογαριασμούς και των ποσών που είχαν δηλωθεί ως εισόδημα, ενώ το 2012 έστειλε σε τράπεζες του εξωτερικού ποσά τα οποία δεν είχαν συμπεριληφθεί στις δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης.
Στη συνέντευξή του στην Πόπη Τσαπανίδου, ο Γκίκας Χαρδούβελης παραδέχτηκε ότι έκανε αυτές τις μεταφορές κεφαλαίων, επιμένοντας ωστόσο ότι όλα αυτά τα ποσά είναι δηλωμένα και φορολογημένα. Όσο για αυτά που λέγονται ότι επέλεξε να κάνει συνεχείς «μικρές» καταθέσεις κάτω από 10.000 ευρώ που είναι το ποσό στο οποίο ενεργοποιείται έλεγχος από την Τράπεζα της Ελλάδος, απάντησε ότι έχει κάνει και μια πολύ μεγαλύτερη κατάθεση, πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν είχε κάτι να κρύψει. Σύμφωνα λοιπόν με τα λεγόμενά του, τα οποία, όντας παραδοσιακά και καλοπροαίρετος άνθρωπος, δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να μην δεχτώ ως αληθινά, από τη στιγμή που δεν διαθέτω πρόσβαση σε χειροπιαστές αποδείξεις για το αντίθετο, όλες αυτές οι μεταφορές κεφαλαίων του κ. Χαρδούβελη ήταν καθ’ όλα νόμιμες.
Αυτό, ωστόσο, αν και ιδιαιτέρως σημαντικό, δεν αναιρεί το δεύτερο σκέλος του προβλήματος που προκύπτει από αυτήν την ιστορία: έχοντας υπάρξει σημαντικό στέλεχος της κυβέρνησης εθνικής ενότητας και σύμβουλος του τότε Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, ο Γκίκας Χαρδούβελης ήταν, επί της ουσίας, ενεργό μέλος της καμπάνιας που έκανε η τότε κυβέρνηση στην προσπάθειά της να πείσει τους Έλληνες ότι οι καταθέσεις τους είναι ασφαλείς, ότι περίπτωση εξόδου από το ευρώ δεν υπάρχει και ότι, λίγο πολύ, το έχουμε όλο αυτό υπό έλεγχο. Λίγο αργότερα, λοιπόν, ο κ. Χαρδούβελης άρχισε να βγάζει σωρηδόν χρήματα από τη χώρα, γιατί όπως ο ίδιος ομολογεί «φοβήθηκε, όπως και τόσοι άλλοι Έλληνες».
Με μια ματιά στο διαδίκτυο και, κυρίως, στα σχόλια που ακολουθούν τα άρθρα που ασχολούνται με το θέμα, προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η αντίδραση των χρηστών και οι χαρακτηρισμοί που αποδίδουν στον Γκίκα Χαρδούβελη. Τα «κλέφτης» και «λαμόγιο» δίνουν και παίρνουν. Βλέπεις, άμα καείς από το χυλό φυσάς και το γιαούρτι, και ελάχιστοι σε αυτή τη χώρα έχουν την υπομονή να διακρίνουν μεταξύ κάποιων απλών πραγμάτων: εν αντιθέσει με άλλες περιπτώσεις, ο Χαρδούβελης – ξανά, με βάση τα στοιχεία που έχουμε δει μέχρι στιγμής και τα λεγόμενα του ίδιου – δεν έκλεψε λεφτά από το δημόσιο. Ως εκ τούτου, οι παραπάνω χαρακτηρισμοί δεν μπορούν να έχουν την παραμικρή βάση. Αυτό που έκανε, ωστόσο, και για το οποίο μπορεί να τον στηλιτεύσει ο καθένας, είναι ότι δεν έμεινε πιστός και αληθινός απέναντι σε αυτόν τον οποίο όφειλε να υπηρετήσει όταν ενεπλάκη στην κυβέρνηση: τον λαό.
Πέραν του γεγονότος ότι μια περίπτωση σαν αυτή του Γκίκα Χαρδούβελη μπορεί να εντείνει ακόμα περισσότερο τη δυσπιστία του κόσμου στους πολιτικούς και τα λεγόμενά τους, αξίζει να σημειωθεί κάτι που πιθανόν να μην έχει σκεφτεί ακόμα και ο ίδιος ο πρώην Υπουργός. Το πόσο τυχερός στάθηκε που η χώρα τελικά δεν βγήκε, το 2012, από το ευρώ, και οι καταθέσεις των Ελλήνων έμειναν ανέγγιχτες. Γιατί σκεφτείτε τι θα γινόταν αν είχε γίνει τελικά τότε το μπαμ, χιλιάδες οικογένειες είχαν εμπιστευτεί την κυβέρνηση που καθησύχαζε τον κόσμο και χάσει πολύ μεγάλα ποσά από τα χρήματά τους και, δύο χρόνια αργότερα, γινόταν γνωστό ότι ο κύριος Χαρδούβελης την ίδια περίοδο έστελνε τα χρήματά του σε ξένες τράπεζες. Μπορεί να νιώθεις θύμα όσο θέλεις, Υπουργέ μου, αλλά μεταξύ μας, τη γλίτωσες αρκετά φτηνά…
