Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Εργοδοσία, κυβέρνηση, αντιπολίτευση και κυρίαρχα ΜΜΕ στο γνωστό παιχνίδι του στρουθοκαμηλισμού και της υποκρισίας. Με το κόστος να μετακυλίεται -όπως πάντα- στους πιο ασθενείς.
Λουκέτο λοιπόν και για την «Ηλεκτρονική Αθηνών», σε ένα έργο που έχουμε δει σε αμέτρητες επαναλήψεις τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Σε σχέση με τις προηγούμενες προβολές όμως, παρατηρείται μία εμφανής διαφορά: η εκτεταμένη προβολή του θέματος από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, καθώς και η υστερόβουλη και υποκριτική σπαραξικάρδια ευαισθησία για τους πληγέντες εργαζόμενους. Η μικροπολιτική εκμετάλλευση δυσάρεστων συμβάντων είναι παλιά μας τέχνη κόσκινο στην Ελλάδα, την οποία εξασκούν οι πάντες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να αντιλαμβάνεται 2-3 πράγματα. Το φαλιμέντο της «Ηλεκτρονικής Αθηνών» δεν θα μπορούσε να αποτελέσει φυσικά εξαίρεση. Παρόλα αυτά και παρά την απουσία έκπληξης, είναι σαφώς αξιοσημείωτο ότι οι ευτελείς σκοπιμότητες και η παντελής ανειλικρίνεια διογκώνονται με μορφή γεωμετρικής προόδου στον ελληνικό δημόσιο διάλογο.
Σε αυτό το γαϊτανάκι αναξιοπρέπειας εμπλέκονται με τον τρόπο τους όλοι οι άμεσα ή έμμεσα εμπλεκόμενοι. Ξεκινώντας από την εργοδοτική πλευρά, να ξεκαθαρίσουμε πως δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση να προβούμε σε οποιονδήποτε μονοκόμματο και χοντροκομμένο διαχωρισμό, ο οποίος να αποδίδει αυτομάτως στα αφεντικά τον ρόλο του τέρατος. Από την άλλη, είναι πραγματικά αδύνατο να μην σταθούμε για λίγο στη συμπεριφορά και στις τακτικές που ακολούθησε η ιδιοκτησία της εταιρείας. Διότι η αφερεγγυότητα είναι σίγουρα καταδικαστέα, αλλά ακόμη πιο κολάσιμη είναι η κοροϊδία. Για όσους δεν θυμούνται ή δεν γνωρίζουν (και είναι λογικό να μην θυμούνται και να μην γνωρίζουν πολλοί), η «Ηλεκτρονική Αθηνών» είχε προβεί πριν από δύο χρόνια σε μία κίνηση – μνημείο γελοιότητας.
Επί της ουσίας λοιπόν, είχε εξαναγκάσει πλαγίως όλους της τους εργαζόμενους να υπογράψουν δήλωση με την οποία χάριζαν ένα μισθό στην εταιρεία στον βωμό του εταιρικού κοινού καλού και της αναγκαιότητας της εταιρικής ανάκαμψης. Ο καιρός πέρασε, η ανεκδιήγητη αυτή κίνηση πέρασε στα ψιλά, αλλά όταν τα γάλατα έσφιξαν, η ιδιοκτησία φάνηκε να ξεχνά αιφνιδίως τα κοινά οράματα. Με τερτίπια γραφειοκρατικά, κάλυψε τα νώτα της για να μην βρεθεί έκθετη σε επιζήμιες νομικές ευθύνες, ανακοίνωσε εν μία νυκτί την πτώχευση της εταιρείας, παρέπεμψε τις όποιες αποζημιώσεις των εργαζόμενων στις καλένδες, εξαφανίστηκε από προσώπου Γης για να αποφύγει προγραμματισμένα ραντεβού, αλλά την ίδια στιγμή είχε χρόνο να παραχωρήσει συνέντευξη τύπου με σκοπό να περισώσει το επιχειρηματικό της προφίλ!
Πάμε τώρα στους εκπροσώπους του πολιτικού σκηνικού, όπου εκτυλίσσεται για πολλοστή φορά μία θλιβερή ιλαροτραγωδία. Στη μία πλευρά του ρινγκ, η μονίμως ανεύθυνη και αναξιόπιστη κυβέρνηση, η οποία προτάσσει, ως είθισται, το δικό της όφελος έναντι οποιουδήποτε άλλου αγαθού. Εν προκειμένω, στην πρεμούρα να μας πείσουν πάση θυσία ότι δεν ευθύνονται τα capital controls για το κλείσιμο της εταιρείας (προφανώς και δεν ευθύνονται εξ ολοκλήρου, αλλά δεν λες ότι βοήθησαν κιόλας...), οι κυβερνώντες λησμόνησαν να αναφέρουν μία μικρή λεπτομέρεια. Το περασμένο καλοκαίρι, μία από τις ευτυχείς καταλήξεις της δραματικής «διαπραγμάτευσης» ήταν και η αλλαγή του Πτωχευτικού Κώδικα προς απόλυτο όφελος των τραπεζών (και προς πλήρη απαξίωση των αξιώσεων των εργαζομένων, οι οποίοι έρχονται πλέον τελευταίοι (!) στη λίστα των δικαιούχων ικανοποίησης κατόπιν πτώχευσης. Επομένως, καλό και σώφρον θα ήταν η κυβέρνηση να μην πασχίζει να μας πείσει πως έχει ως πρώτο γνώμονα το συμφέρον των εργαζόμενων...
Από την άλλη πλευρά του ρινγκ, η καλπάζουσα προς την εξουσία αντιπολίτευση, η οποία κόπτεται ξάφνου πως σπαράζει για τους εργαζόμενους που έμειναν ξεκρέμαστοι. Στην πραγματικότητα, το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η επανάκτηση της εξουσίας και η σύνδεση της τραγικής κατάστασης της χώρας με οτιδήποτε άλλο εκτός από τις δικές της πολιτικές και τη γενικότερη συνθήκη αφανισμού των ασθενέστερων στρωμάτων που επιβάλλεται πανευρωπαϊκώς. Εν ολίγοις, χυδαιότητα απ’ όποια μεριά κι αν το πιάσει κανείς.
