Η εθνική Ελλάδος του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το τελευταίο διάστημα έχει καταφέρει να επιστρέψει το χαμόγελο και την αισιοδοξία στα χείλη του Έλληνα φιλάθλου.
Του Δημήτρη Κετικίδη | Από την έντυπη έκδοση «Τύπος Θεσσαλονίκης»
Η εμφατική νίκη κόντρα στη Σκωτία με 0-3 έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα ότι έρχεται κάτι πολύ… δυνατό, και ότι πλέον το τρένο μοιάζει να έχει μπει στις ράγες για τα καλά. Προσωπικά, αυτό που με κάνει αισιόδοξο δεν είναι μόνο το ότι έρχονται αποτελέσματα, αλλά θα έλεγα ότι η αισιοδοξία μου πηγάζει από έναν συνδυασμό πραγμάτων.
Νομίζω ότι μετά τη «χρυσή» φουρνιά που μας έβγαλε στους δρόμους και μας είχε… κακομάθει με τη συνεχόμενη παρουσία της σε τελικές φάσεις διοργανώσεων, είναι η πρώτη φορά που η «γαλανόλευκη» δείχνει να βγάζει «υγεία» εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Ακόμη και στους φιλάθλους. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, είχα συνηθίσει - αν όχι βαρεθεί - να διαβάζω για «κλίκες» ποδοσφαιριστών, και για «χαρτάκια» που παίρνουν οι προπονητές για το ποιοι θα παίξουν.
Η αλήθεια είναι πως ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς τουλάχιστον προς το παρόν, δείχνει πως όσο είναι ο ίδιος στο «τιμόνι» αυτά… τελείωσαν! Ούτως ή άλλως πριν τα δύο παιχνίδια με τη Σκωτία, είχε δηλώσει ξεκάθαρα ότι «είναι ευχάριστο να έχουμε νέους παίκτες, αλλά δεν κάνω χάρες».
Το ότι υπάρχουν τρεις βασικοί και έτσι όπως το βλέπω αναντικατάστατοι παίκτες, οι οποίοι προέρχονται από ομάδα της Θεσσαλονίκης χωρίς να έχει καμία σημασία από ποια, νομίζω ότι μας επιτρέπει να χαιρόμαστε και λίγο παραπάνω. Πλέον είναι πολύ ξεκάθαρο ότι το «κράτος των Αθηνών» δεν θα αποφασίζει ποιοι ποδοσφαιριστές θα κληθούν να φορέσουν τη φανέλα της γαλανόλευκης.
Αυτό όμως που μου αρέσει και που για εμένα είναι το πιο αισιόδοξο μήνυμα για το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν είναι τόσο η εικόνα που δείχνει η ομάδα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Αυτή ας την κρίνουν άλλοι. Εγώ προσωπικά, θα ήθελα να σταθώ στους… παίκτες κοινής αποδοχής οι οποίοι απαρτίζουν το σύνολο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.
Πριν από λίγες μέρες, ο ΠΑΟΚ έκανε μια μυθική ανατροπή στην έδρα της ΑΕΚ η οποία ξεκίνησε από τα πόδια του Γιάννη Κωνσταντέλια.
Ο «El Mago» όπως τον αποκαλούν οι πρωταθλητές Ελλάδος, «ζωγράφισε». Με το γκολ που πέτυχε και έβαλε ξανά τον ΠΑΟΚ στο παιχνίδι, έδειξε για άλλη μια φορά γιατί συζητάει γι’ αυτόν όλη η Ελλάδα, και ίσως πολύ σύντομα και όλη η Ευρώπη. Δεν είναι όμως το γκολ αυτό που μου έμεινε. Ούτως ή άλλως μας έχει συνηθίσει σε «μαγικά». Περίπου μισή ώρα αργότερα, ο Γιάννης Κωνσταντέλιας αντικαταστάθηκε. Κάπου εκεί λοιπόν, έρχεται το περίεργο. Το ασυνήθιστο για τα ελληνικά δεδομένα. Αντί να δεχτεί αποδοκιμασία, χειροκροτήθηκε από μερίδα του κόσμου, και λίγο αργότερα φωτογραφήθηκε με φίλαθλο της ΑΕΚ ο οποίος νίκησε τον καρκίνο.
Δεν είναι όμως μόνο ο Γιάννης Κωνσταντέλιας. Ποιος δεν θέλει σήμερα να χειροκροτήσει τον Μπάμπη Κωστούλα; Τον Χρήστο Μουζακίτη; Τον Κωνσταντίνο Κουλιεράκη και τον Στέφανο Τζίμα; Για τον Καρέτσα δεν μιλάω καν. Σε λίγα χρόνια νομίζω ότι θα μιλάει γι’ αυτόν όλος ο πλανήτης. Ανεγκέφαλοι που θα τους αποδοκιμάσουν δυστυχώς θα υπάρχουν πάντα. Ωστόσο νομίζω πως πλέον κάτι άρχισε να κινείται δειλά - δειλά προς τη σωστή κατεύθυνση, και θα φτάσουμε επιτέλους στο ποθούμενο. Το να αποτελούν μειοψηφία…
