Μία εβδομάδα μετά την έναρξη του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο Αμερικανός πολιτικός αναλυτής Τόμας Φρίντμαν καταθέτει στη δημόσια συζήτηση τρία σενάρια εξόδου από την κρίση χωρίς να κρύβει την ανησυχία του. Οπως λέει σε άρθρο του στους New York Times, "βλέπω τρία πιθανά σενάρια για το πώς τελειώνει αυτή η ιστορία. Τα αποκαλώ "η πλήρης καταστροφή", "ο βρώμικος συμβιβασμός" και "σωτηρία",
Διαβάστε ολόκληρη το άρθρο:
Η μάχη για την Ουκρανία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας έχει τη δυνατότητα να είναι το πιο μεταμορφωτικό γεγονός στην Ευρώπη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και η πιο επικίνδυνη αντιπαράθεση για τον κόσμο από την κρίση των πυραύλων της Κούβας. Βλέπω τρία πιθανά σενάρια για το πώς τελειώνει αυτή η ιστορία. Τους αποκαλώ «η πλήρης καταστροφή», «ο βρώμικος συμβιβασμός» και «σωτηρία».
Το πρώτο σενάριο: Ο Πούτιν «διαγράφει» την Ουκρανία ως ανεξάρτητο κράτος
Το σενάριο της καταστροφής βρίσκεται τώρα σε εξέλιξη: Αν ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν αλλάξει γνώμη ή δεν αποτραπεί από την αντίδραση της Δύσης, φαίνεται διατεθειμένος να σκοτώσει όσους ανθρώπους χρειάζεται και να καταστρέψει όση υποδομή της Ουκρανίας χρειάζεται για να διαγράψει την Ουκρανία ως ελεύθερο ανεξάρτητο κράτος και να εξαφανίσει την ηγεσία της. Αυτό το σενάριο θα μπορούσε να οδηγήσει σε εγκλήματα πολέμου, η κλίμακα των οποίων δεν έχει παρατηρηθεί στην Ευρώπη από τους Ναζί - εγκλήματα που θα έκαναν τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τους συντρόφους του και τη Ρωσία ως χώρα σε παγκόσμιους παρίες.
Ο παγκοσμιοποιημένος κόσμος μας δεν χρειάστηκε ποτέ να αντιμετωπίσει έναν ηγέτη που κατηγορείται για εγκλήματα πολέμου αυτού του επιπέδου, του οποίου η χώρα έχει μια ξηρά που εκτείνεται σε 11 ζώνες ώρας, είναι ένας από τους μεγαλύτερους προμηθευτές πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο και διαθέτει το μεγαλύτερο οπλοστάσιο πυρηνικών κεφαλών από οποιοδήποτε έθνος.
Κάθε μέρα που ο Πούτιν αρνείται να σταματήσει, πλησιάζουμε στις πύλες της κόλασης. Με κάθε βίντεο TikTok και λήψη κινητού τηλεφώνου που δείχνει τη βαρβαρότητα του Πούτιν, θα είναι όλο και πιο δύσκολο για τον κόσμο να κοιτάξει αλλού. Αλλά η παρέμβαση κινδυνεύει να πυροδοτήσει τον πρώτο πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης με πυρηνικά όπλα. Και το να αφήσει τον Πούτιν να καταστρέψει το Κίεβο σε ερείπια, με χιλιάδες νεκρούς - όπως κατέκτησε το Χαλέπι και το Γκρόζνι - θα του επέτρεπε να δημιουργήσει ένα ευρωπαϊκό Αφγανιστάν, ξεσπώντας πρόσφυγες και χάος.
Ο Πούτιν δεν έχει τη δυνατότητα να εγκαταστήσει έναν ηγέτη μαριονέτα στην Ουκρανία και απλώς να τον αφήσει εκεί: Μια μαριονέτα θα αντιμετωπίσει μια μόνιμη εξέγερση. Έτσι, η Ρωσία πρέπει να τοποθετήσει μόνιμα δεκάδες χιλιάδες στρατεύματα στην Ουκρανία για να την ελέγξει — και οι Ουκρανοί θα πυροβολούν εναντίον τους κάθε μέρα. Είναι τρομακτικό το πόσο λίγο ο Πούτιν έχει σκεφτεί πώς τελειώνει ο πόλεμος του.
Μακάρι ο Πούτιν να είχε απλώς κίνητρο την επιθυμία να κρατήσει την Ουκρανία εκτός ΝΑΤΟ. η όρεξή του έχει μεγαλώσει πολύ περισσότερο. Ο Πούτιν βρίσκεται στα χέρια της μαγικής σκέψης: Όπως είπε ο Fiona Hill, ένας από τους κορυφαίους εμπειρογνώμονες της Αμερικής στη Ρωσία, σε μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα από το Politico, πιστεύει ότι υπάρχει κάτι που ονομάζεται "Russky Mir" ή "Ρωσικός κόσμος", το οποίο πιστεύει ότι οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι είναι «ένας λαός» και ότι είναι η αποστολή του να «συγκεντρώσει όλους τους ρωσόφωνους υπό την τσαρική Ρωσία».
Για να πραγματοποιήσει αυτό το όραμα, ο Πούτιν πιστεύει ότι είναι δικαίωμα και καθήκον του να αμφισβητήσει αυτό που ο Χιλ αποκαλεί «ένα σύστημα βασισμένο σε κανόνες στο οποίο τα πράγματα που θέλουν οι χώρες δεν λαμβάνονται με τη βία». Και αν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους επιχειρήσουν να μπουν εμπόδιο στον Πούτιν - ή προσπαθήσουν να τον ταπεινώσουν όπως έκαναν τη Ρωσία στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου – αυτός (σ.σ. ο Πούτιν) σηματοδοτεί ότι είναι έτοιμος να μας τρελάνει. Ή, όπως προειδοποίησε ο Πούτιν τις προάλλες πριν θέσει την πυρηνική του δύναμη σε κατάσταση συναγερμού, όποιος μπει στο δρόμο του θα πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει «συνέπειες που δεν έχουν ξαναδεί». Προσθέστε σε όλα αυτά τις αυξανόμενες αναφορές που αμφισβητούν την κατάσταση του μυαλού του Πούτιν και θα έχετε ένα τρομακτικό κοκτέιλ.
Το δεύτερο σενάριο: Ο βρώμικος συμβιβασμός με ουκρανικά εδάφη στη Ρωσία
Το δεύτερο σενάριο είναι ότι με κάποιον τρόπο ο ουκρανικός στρατός και ο λαός μπορούν να αντέξουν αρκετά ενάντια στο ρωσικό blitzkrieg και ότι οι οικονομικές κυρώσεις αρχίζουν να πληγώνουν βαθιά την οικονομία του Πούτιν, έτσι ώστε και οι δύο πλευρές να αισθάνονται υποχρεωμένες να αποδεχθούν έναν βρώμικο συμβιβασμό. Το τραχύ περίγραμμά του θα ήταν ότι σε αντάλλαγμα για μια κατάπαυση του πυρός και την απόσυρση των ρωσικών στρατευμάτων, οι ανατολικοί θύλακες της Ουκρανίας που βρίσκονται τώρα υπό de facto ρωσικό έλεγχο θα παραχωρούνταν επίσημα στη Ρωσία, ενώ η Ουκρανία θα δεσμευόταν ρητά να μην ενταχθεί ποτέ στο ΝΑΤΟ. Την ίδια στιγμή, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα συμφωνήσουν να άρουν όλες τις οικονομικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν πρόσφατα στη Ρωσία.
Αυτό το σενάριο παραμένει απίθανο γιατί θα απαιτούσε ο Πούτιν να παραδεχτεί βασικά ότι δεν μπόρεσε να επιτύχει το όραμά του να επαναπορροφήσει την Ουκρανία στη ρωσική πατρίδα, αφού πλήρωσε ένα τεράστιο τίμημα όσον αφορά την οικονομία του και τους θανάτους Ρώσων στρατιωτών. Επιπλέον, η Ουκρανία θα έπρεπε να παραχωρήσει επίσημα μέρος της επικράτειάς της και να αποδεχθεί ότι θα ήταν μόνιμα μια περιοχή που δεν αγγίζει κανείς (σ.σ. αναφέρεται σε ΕΕ και ΝΑΤΟ) για πάντα μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης — αν και θα διατηρήσει τουλάχιστον την ονομαστική της ανεξαρτησία. Θα απαιτούσε επίσης από όλους να αγνοήσουν το μάθημα που έχουν μάθει ότι ο Πούτιν δηλαδή δεν θα αφήσει ήσυχη την Ουκρανία.
Το τρίτο σενάριο: Εκδίωξη του Πούτιν από την εξουσία από το ρωσικό λαό
Τέλος, το λιγότερο πιθανό σενάριο αλλά αυτό που θα μπορούσε να έχει το καλύτερο αποτέλεσμα είναι ο ρωσικός λαός να επιδείξει τόση γενναιότητα και δέσμευση για τη δική του ελευθερία όση ο ουκρανικός λαός έχει δείξει στη δική του, και να λύσει τη σωτηρία εκδιώκοντας τον Πούτιν από την εξουσία.
Πολλοί Ρώσοι πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν ότι όσο ο Πούτιν είναι ο σημερινός και μελλοντικός ηγέτης τους, δεν έχουν μέλλον. Χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τον παράφρονα πόλεμο του Πούτιν. Το κάνουν αυτό με κίνδυνο της δικής τους ασφάλειας. Και αν και πολύ νωρίς για να το πούμε, η απώθησή τους σε κάνει να αναρωτιέσαι αν σπάει το λεγόμενο φράγμα του φόβου και αν ένα μαζικό κίνημα θα μπορούσε τελικά να τερματίσει τη βασιλεία του Πούτιν.
Ακόμη και για τους Ρώσους που μένουν ήσυχοι, η ζωή ξαφνικά διαταράσσεται με τρόπους μικρούς και μεγάλους. Όπως το είπε ο συνάδελφός μου Mark Landler: «Στην Ελβετία, το μουσικό φεστιβάλ της Λουκέρνης ακύρωσε δύο συμφωνικές συναυλίες με έναν Ρώσο μαέστρο. Στην Αυστραλία, η εθνική ομάδα κολύμβησης δήλωσε ότι θα μποϊκοτάρει ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Ρωσία. Στο Magic Mountain Ski Area στο Βερμόντ, ένας μπάρμαν έριξε μπουκάλια βότκα Stolichnaya στον αγωγό. Από τον πολιτισμό μέχρι το εμπόριο, τον αθλητισμό μέχρι τα ταξίδια, ο κόσμος αποφεύγει τη Ρωσία με μυριάδες τρόπους για να διαμαρτυρηθεί για την εισβολή του Προέδρου Βλαντιμίρ Β. Πούτιν στην Ουκρανία».
Και μετά υπάρχει ο νέος «φόρος Πούτιν» που κάθε Ρώσος θα πρέπει να πληρώνει επ' αόριστον για την ευχαρίστηση να τον έχει ως πρόεδρό του. Μιλάω για τις επιπτώσεις των αυξανόμενων κυρώσεων που επιβάλλονται στη Ρωσία από τον πολιτισμένο κόσμο. Τη Δευτέρα, η ρωσική κεντρική τράπεζα έπρεπε να κρατήσει το ρωσικό χρηματιστήριο κλειστό για να αποτρέψει μια πανικόβλητη κατάρρευση και αναγκάστηκε να αυξήσει το βασικό της επιτόκιο σε μία ημέρα στο 20% από 9,5% για να ενθαρρύνει τους ανθρώπους να κρατήσουν ρούβλια. Ακόμη και τότε, το ρούβλι υποχώρησε κατά περίπου 30 τοις εκατό έναντι του δολαρίου - τώρα αξίζει λιγότερο από 1 σεντ ΗΠΑ.
Για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να ελπίζω ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν μερικοί πολύ ανώτεροι ρωσικοί αξιωματούχοι πληροφοριών και στρατιωτικών, κοντά στον Πούτιν, που συναντιούνται σε κάποια ντουλάπα στο Κρεμλίνο και λένε δυνατά αυτό που πρέπει να σκέφτονται όλοι: είτε Ο Πούτιν έχασε ένα βήμα ως στρατηγός κατά τη διάρκεια της απομόνωσής του στην πανδημία ή είναι σε βαθιά άρνηση για το πόσο άσχημα έχει υπολογίσει τη δύναμη των Ουκρανών, της Αμερικής, των συμμάχων της και της παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών γενικότερα.
Εάν ο Πούτιν προχωρήσει και ισοπεδώσει τις μεγαλύτερες πόλεις της Ουκρανίας και την πρωτεύουσά της, το Κίεβο, αυτός και όλοι οι φίλοι του δεν θα δουν ποτέ ξανά τα διαμερίσματα στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη που αγόρασαν με όλα τα κλεμμένα πλούτη τους. Δεν θα υπάρχει άλλο Νταβός και Σεντ Μόριτζ. Αντίθετα, θα κλειστούν όλοι σε μια μεγάλη φυλακή που ονομάζεται Ρωσία — με την ελευθερία να ταξιδεύουν μόνο στη Συρία, την Κριμαία, τη Λευκορωσία, τη Βόρεια Κορέα και την Κίνα, ίσως. Τα παιδιά τους θα πεταχτούν έξω από τα ιδιωτικά οικοτροφεία από την Ελβετία μέχρι την Οξφόρδη.
Είτε θα συνεργαστούν για να εκδιώξουν τον Πούτιν είτε θα μοιραστούν όλοι το κελί της απομόνωσής του. Το ίδιο και για το ευρύτερο ρωσικό κοινό. Συνειδητοποιώ ότι αυτό το τελευταίο σενάριο είναι το πιο απίθανο από όλα, αλλά είναι αυτό που υπόσχεται την επίτευξη του ονείρου που ονειρευόμασταν όταν έπεσε το Τείχος του Βερολίνου το 1989 - μια Ευρώπη ολόκληρη και ελεύθερη, από τα βρετανικά νησιά έως τα Ουράλια.
Πηγή: New York Times
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ:
Κορωνοϊός - Σαρηγιάννης: Έρχεται η κατάργηση για το πιστοποιητικό εμβολιασμού
Θεσσαλονίκη: Η ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. για τη γυναικοκτονία στην Τούμπα
