Η τέχνη και η λογική του φιλοδωρήματος μεταβλήθηκε ριζικά κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Οι Αμερικανοί εκείνη την περίοδο έβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη, αναγνωρίζοντας όχι μόνο την εργασία, αλλά και τους κινδύνους που αναλάμβαναν οι εργαζόμενοι σε κάθε επιχείρηση εστίασης, από τους μάγειρες μέχρι τους οδηγούς που παρέδιδαν τα πακέτα κατ’ οίκον. Για πολλούς, η προσθήκη ενός φιλοδωρήματος 15% επί του συνόλου του λογαριασμού φαινόταν το ελάχιστο που μπορούσαν να κάνουν για να βοηθήσουν όλους αυτούς τους ανθρώπους.
Καθώς, όμως, τώρα επιστρέφουμε στην κανονικότητα, παρότι ακόμα παραμένει ο κίνδυνος της COVID-19, πολλοί καταναλωτές, αλλά και ειδικοί στον τομέα της φιλοξενίας, επισημαίνουν ότι το ύψος του φιλοδωρήματος ή η σκέψη για το αν θα αφήσεις, αποτελεί μία πολύ πιο δύσκολη απόφαση. Η κατάσταση περιπλέκεται περαιτέρω από την τεχνολογία, όσο και από την αυξημένη απαίτηση για φιλοδώρημα σε κάθε είδους μικρή και μεγάλη επιχείρηση: από τους φούρνους μέχρι τα καταστήματα πώλησης γαλακτοκομικών ή χυμών.
Πολλοί πελάτες και ιδιαίτερα εκείνοι που έχουν εργαστεί στον τομέα, τονίζουν ότι νιώθουν άβολα από τα διαρκή αιτήματα για φιλοδώρημα και ότι στην πραγματικότητα εξαναγκάζονται να αφήσουν περισσότερα χρήματα απ’ όσα θα ήθελαν. Αλλοι διαμαρτύρονται ότι πλέον δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα χωρίς κάποιος να τους ζητήσει φιλοδώρημα. Οπως υποστηρίζουν, αυτή ακριβώς η απαίτηση επιτρέπει στους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων να μην αναλαμβάνουν την ευθύνη καταβολής ενός επαρκούς μισθού στο προσωπικό.
Η στιγμή, όμως, του φιλοδωρήματος είναι εξίσου αμήχανη, όπως αποδεικνύεται και για τους εργαζομένους που το λαμβάνουν, αν και οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι αυτά τα χρήματα τους βοηθούν σημαντικά στη διαβίωσή τους. Κάποιες επιχειρήσεις προκειμένου να εκριζώσουν τις ανισότητες προς τους εργαζομένους και να αμβλύνουν την άβολη θέση στην οποία βρίσκονται, προσθέτουν αυτόματα ένα ποσοστό φιλοδωρήματος κατά την έκδοση του λογαριασμού.
Πηγή: Καθημερινή από New York Times
