Ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ανακοίνωσε χθες Κυριακή ότι έδωσε διαταγή στην κυβέρνησή του και αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες να ανοικοδομηθεί και να ανοίξει ξανά η διαβόητη φυλακή του Αλκατράζ, στον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, ώστε να οδηγούνται εκεί οι πιο «βίαιοι» και «υπότροποι» κακοποιοί.
«Για πολύ καιρό, η Αμερική είναι αντιμέτωπη με μάστιγα εγκληματιών, άγριων, βίαιων, υπότροπων, κατακαθιών της κοινωνίας που δεν φέρνουν ποτέ τίποτε άλλο πέρα από δυστυχία και δεινά», ανέφερε ο Ρεπουμπλικάνος μέσω Truth Social, όπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Γι’ αυτό διέταξα σήμερα την υπηρεσία φυλακών, καθώς και το υπουργείο Δικαιοσύνης, το FBI και το υπουργείο Εσωτερικής Ασφαλείας να ξανανοίξουν, να μεγεθύνουν κατά πολύ και να ανοικοδομήσουν το Αλκατράζ για να οδηγούνται εκεί οι πιο επικίνδυνοι και βίαιοι εγκληματίες της Αμερικής», συνέχισε.
Ανέφερε εξάλλου στην ίδια ανάρτηση πως η κυβέρνησή του δεν θα γίνει «όμηρος» δικαστών που την εμποδίζουν να απελαύνει «εγκληματίες» και «τραμπούκους» που «ήρθαν στη χώρα μας παράνομα» - χωρίς να εξηγήσει αν, η ποια, σχέση έχει η διαταγή του να ανοίξει ξανά αυτή η φυλακή με την αντιμεταναστευτική πολιτική του. Σύμφωνα με τον πρόεδρο Τραμπ, η επαναλειτουργία της φυλακής, η οποία είχε κλείσει τον Μάρτιο του 1963, θα αποτελέσει «σύμβολο του νόμου, της τάξης και της δικαιοσύνης».
Η φυλακή του Αλκατράζ, όπου είχαν οδηγηθεί άλλοτε αρχηγοί της μαφίας, ιδίως ο Αλ Καπόουν, έκλεισε μόλις 29 χρόνια αφότου άνοιξε, εξαιτίας του υπέρογκου κόστους λειτουργίας της, σύμφωνα με την αμερικανική υπηρεσία φυλακών. Δυο χιλιόμετρα από την ακτή, η άλλοτε φυλακή είναι σήμερα αξιοθέατο που προσελκύει πολλούς τουρίστες στον Κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, στην Καλιφόρνια. Ο Ρεπουμπλικάνος έχει μετατρέψει την πάταξη της εγκληματικότητας σε στοιχείο κλειδί της δεύτερης θητείας του στον Λευκό Οίκο.
Η ιστορία του Αλκατράζ – Πώς η νησίδα έγινε διαβόητη φυλακή
Λόγω της στρατηγικής της σημασίας, το 1850 ο αμερικανικός στρατός μετέτρεψε τη νησίδα σε οχυρό, για την προστασία του λιμανιού. Στα τέλη της δεκαετίας, το φρούριο άρχισε να δέχεται στρατιωτικούς κρατουμένους, οι οποίοι από το 1909 έως το 1911 αξιοποιήθηκαν για την ανέγερση μιας νέας στρατιωτικής φυλακής, που επρόκειτο να μείνει στην ιστορία ως «Ο Βράχος».
Για περισσότερα από 80 χρόνια, σύμφωνα με το skai.gr, η νησίδα χρησιμοποιήθηκε για στρατιωτικούς σκοπούς. Στις 12 Οκτωβρίου του 1933 πέρασε στη δικαιοδοσία του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης και την επόμενη χρονιά μετατράπηκε σε ομοσπονδιακή φυλακή υψίστης ασφαλείας. Τα εγκαίνια έγιναν την πρωτοχρονιά του 1934 και οι πρώτοι κατάδικοι έφτασαν στις 11 Αυγούστου 1934.
Στη φυλακή αυτή στέλνονταν οι πιο επικίνδυνοι κακοποιοί και όσοι αρνούνταν να προσαρμοστούν στους κανόνες των κοινών φυλάκων. Στα 29 χρόνια λειτουργίας της, τρόφιμοί της υπήρξαν ορισμένοι από τους πλέον διάσημους γκάνγκστερ, όπως ο Αλ Καπόνε.
Στο Αλκατράζ, οι κρατούμενοι είχαν τέσσερα δικαιώματα: τροφή, ένδυση, στέγη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οποιοδήποτε άλλο προνόμιο έπρεπε να το κερδίσουν. Στα προνόμια αυτά συμπεριλαμβάνονταν οι επισκέψεις συγγενικών προσώπων, η πρόσβαση στη βιβλιοθήκη των φυλακών, ψυχαγωγικές δραστηριότητα όπως ζωγραφική, μουσική, κ.α.
Η φυλακή χωρίστηκε σε τέσσερις τετράγωνες πτέρυγες κελιών (A, B, C, D), το γραφείο του διευθυντή, την αίθουσα επισκεπτών, τη βιβλιοθήκη και το κουρείο. Τα κελιά των φυλακών είχαν μέγεθος 2,7 x 1,5 μέτρα και ύψος 2,1 μέτρα και ήταν πρωτόγονα και δεν είχαν καμία ιδιωτικότητα, με βασικά έπιπλα που αποτελούνταν από ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι, έναν νεροχύτη και την τουαλέτα που ακουμπούσε στον πίσω τοίχο. Οι Αφροαμερικανοί κρατήθηκαν χωριστά από άλλους κρατούμενους για να μην υπάρξει φυλετική κακοποίηση.
Η πτέρυγα D φιλοξένησε τους χειρότερους παραβάτες όπου διέθετε πέντε κελιά απομόνωσης, τα οποία ονομάστηκαν «Η Τρύπα» όπου οι πιο «επαναστάτες» κρατουμένοι στέλνοντας εκεί και είχαν βάναυση μεταχείριση.
Οι διάδρομοι της φυλακής είχαν τα ονόματα των πιο διάσημων δρόμων στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως το «Μπρόντγουεϊ» και η «Λεωφόρος Μίσιγκαν». Η εργασία για τους κρατούμενους του Αλκατράζ θεωρούνταν προνόμιο στο οποίο θα μπορούσαν να το έχουν μόνο όσοι έδειχναν καλή συμπεριφορά και πολλοί από αυτούς απασχολούνταν σε χειρωνακτικές δουλειές στη φυλακή.
Η απόδραση που έμεινε στην ιστορία
Η απόδραση από τον «Βράχο» θεωρούνται αδύνατη. Όσοι το επεδίωξαν, είτε πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν από τους φύλακες, είτε πέθαναν στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού.
Συνολικά 36 κρατούμενοι έκαναν 14 απόπειρες διαφυγής στην 29ετή ιστορία της φυλακής. Οι μόνοι κρατούμενοι που κατάφεραν να αποδράσουν είναι ο Φρανκ Μόρις και τα αδέρφια Τζον και Κλάρενς Άνγκλιν, τον Ιούνιο του 1962. Οι τρεις άντρες κατάφεραν να βγουν από τα κελιά τους και να φύγουν από το νησί με αυτοσχέδια σχεδία. Ποτέ δεν μάθαμε εάν τελικά έφτασαν σε κάποια τοποθεσία.
Το 1979, το FBI έκλεισε επίσημα την έρευνά του, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι άντρες πνίγηκαν στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο, ενώ προσπαθούσαν να φτάσουν στην ακτή. Ωστόσο, η αμερικανική υπηρεσία στρατού συνέχισε να διατηρεί τους δραπέτες στη λίστα των καταζητούμενων.
Ένας τέταρτος φυλακισμένος ο Άλεν Γουέστ, δεν κατάφερε να ξεφύγει από το κελί του εγκαίρως για να αποδράσει και αποφάσισε να ματαιώσει την απόπειρα διαφυγής του. Η απόδραση χαρακτηρίστηκε από περίπλοκο σχεδιασμό και εκτέλεση, συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας ψεύτικων κεφαλών για να ξεγελάσει τους φρουρούς, και την κατασκευή αυτοσχέδιων εργαλείων και σχεδίας.
Η φυλακή του Αλκατράζ έκλεισε έναν χρόνο μετά, στις 21 Μαρτίου του 1963. Το κόστος συντήρησης της ήταν τόσο υψηλό, που προτιμήθηκε η κατασκευή μιας νέας στην ηπειρωτική χώρα. Μετά το κλείσιμό της, το νησάκι εγκαταλείφθηκε, παρότι υπήρξαν διάφορες ιδέες για την αξιοποίησή του. Μεταξύ άλλων, προτάθηκε να συμπεριληφθεί στα μνημεία των Ηνωμένων Εθνών ως ένα άλλο Άγαλμα της Ελευθερίας, ή να μετατραπεί σε ξενοδοχειακό συγκρότημα και εμπορικό κέντρο.
Το 1969 διεκδικήθηκε από μία ομάδα ιθαγενών, θέλοντας να δημιουργήσουν σ' αυτό ένα ινδιάνικο πολιτιστικό κέντρο. Η προσπάθειά τους, όμως, απέτυχε και το 1973 το Αλκατράζ μετατράπηκε σε εθνικό πάρκο. Μέχρι σήμερα είναι ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της περιοχής και δέχεται περισσότερους από ένα εκατομμύριο επισκέπτες ετησίως.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της φυλακής, εκτιμάται ότι απαιτούνται 3 έως 5 εκατομμύρια δολάρια μόνο για εργασίες αποκατάστασης και συντήρησης για να παραμείνει η φυλακή ανοιχτή, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα καθημερινά λειτουργικά έξοδα. Μάλιστα, η λειτουργία του Αλκατράζ ήταν σχεδόν τρεις φορές πιο ακριβή από οποιαδήποτε άλλη ομοσπονδιακή φυλακή.
