Του ΤΑΣΟΥ ΘΩΜΑ
Στις ερήμους των πετρελαιοπηγών, των διυλιστηρίων και των πολέμων τίποτε δεν μένει σταθερό. Τη μία στιγμή ισχυρές αραβικές χώρες πληρώνουν μισθοφόρους για να πολεμήσουν τον Άσαντ και την άλλη στέλνουν αμερικανικά βομβαρδιστικά εναντίον αυτών των μισθοφόρων.
Αυτή η ευμετάβλητη πραγματικότητα προσφέρει άλλοθι. Τίποτε, άλλωστε, δεν χρειάζεται ποτέ να αποδειχτεί μέχρι να έχει περάσει στα βιβλία της Ιστορίας, όπως έγινε με τα «πυρηνικά» του Ιράκ το 2003 . Έτσι και σήμερα. Μετράμε ήδη μία επέμβαση στη Λιβύη, την οποία οι ΗΠΑ και οι «πρόθυμοι» που την ακολούθησαν -Άγγλοι, Γάλλοι- άφησαν πλήρως κατεστραμμένη. Ας τολμήσουμε να το πούμε: Όποια άποψη κι αν έχει κανείς για τον Καντάφι, σήμερα η χώρα είναι χειρότερα απ’ ό,τι επί της εξουσίας του. Άλλες δύο επεμβάσεις γίνονται ταυτόχρονα. Τώρα. Στο Ιράκ και τη Συρία. Οι Αμερικανοί «παζαρεύουν» με τον Ερντογάν, οι Κούρδοι πολεμούν τους τζιχαντιστές, ενώ ξάφνου - μετά την αλλαγή κυβέρνησης στη Βαγδάτη – το Ιράκ αλλάζει αθόρυβα.
Πού στέκεται κανείς ενώπιον αυτών; Το ακόμη σημαντικότερο: Νοιάζεται κανείς πλέον; Κοιτώντας ανά την Ευρώπη, η ειλικρινής απάντηση είναι ΟΧΙ. Η Ευρώπη μοιάζει να βρίσκεται σε παράλυση. Όχι στο επίπεδο της ηγεσίας της. Γαλλικά αεροπλάνα ήδη βομβαρδίζουν το Ιράκ. Αναμένεται να ακολουθήσουν και οι Βέλγοι και οι Ολλανδοί. Οι λαοί, όμως, σιωπούν. Είναι άραγε ο φόβος για το Ισλαμικό Κράτος και τα αποτρόπαια εγκλήματά του; Είναι αποτέλεσμα των βίντεο με τους αποκεφαλισμούς απλών πολιτών; Αν ναι, τότε πώς μπορούμε να εξηγήσουμε τις λαϊκές αντιδράσεις στην επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ, εναντίον του Σαντάμ; Πολύ περισσότερο, πώς μπορούμε να εξηγήσουμε τις αντιδράσεις στην επέμβαση στο Αφγανιστάν, μήνες μετά από το εμβληματικότερο τρομοκρατικό χτύπημα στην Ιστορία;
Βυθισμένοι στην κρίση
Είναι σαν να έπαψε ξαφνικά να μας αφορά τι συμβαίνει στον κόσμο και τι κάνουν οι κυβερνήσεις μας. Δεν έχει περάσει από το Μέγαρο των Ηλυσίων πιο… τσαλαπατημένος Πρόεδρος από τον Ολάντ, κι όμως ουδόλως νοιάζει τους Γάλλους τι κάνει στο Ιράκ, στη Λιβύη ή στο Μάλι. Σε τέτοιο σημείο έχει φτάσει η μονομανία των Ευρωπαίων που νομίζουν πως το μόνο τους πρόβλημα είναι η λιτότητα. Δεν θέλουμε, βεβαίως, να μειώσουμε την τρομακτική επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Ωστόσο, η λιτότητα είναι μόνο η μία από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Μία άλλη απόφαση της Ευρώπης είναι η απόλυτη ρήξη με τη Ρωσία. Τινάζοντας στον αέρα τις σχέσεις των τελευταίων δεκαετιών, οι Βρυξέλλες δέχτηκαν την αμερικανική εντολή για κυρώσεις κατά του Κρεμλίνου, ενώ νωρίτερα η μυωπική ευρωπαϊκή πολιτική διεύρυνσης είχε προκαλέσει την αρχική ανάφλεξη στην Ουκρανία. Εκεί που για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες υπήρξε πολιορκία πόλεων και προσάρτηση περιοχής. Αυτά δεν είναι απλά πράγματα. Μύτη όμως δεν ανοίγει στην Ευρώπη, την ήπειρο της δημοκρατίας και της ειρήνης, όταν αυτά τα ιδεώδη πάνε περίπατο.
Η σαπουνόπερα ΔΝΤ-Μέρκελ
Την ίδια νωθρότητα αντιλαμβάνεται κανείς αν εξετάσει την αντίδραση στην οικονομική κρίση. Κάποιοι ψάχνουν τη λύση στους «σωτήρες» του ΔΝΤ, κάποιοι στην ακροδεξία, κάποιοι στους Ρώσους ή τους Κινέζους. Όλοι αυτοί μοιράζονται ένα κοινό στοιχείο: Στην πραγματικότητα, θέλουν να κάτσουν στον καναπέ τους αναπαυτικά και να παρακολουθήσουν στην τηλεόραση κάποιον να αποκαθηλώνει (ή να… δέρνει) την Μέρκελ. Καθόλου ασύνδετα, οι Ευρωπαίοι μισούν πιο πολύ και αδιαφορούν πιο πολύ. Η έξαρση του εθνικισμού σε πολλές χώρες, μαζί με την έξαρση της εσωστρέφειας αλλά και της απάθειας.
Σε τέτοιες κοινωνίες κυριαρχούν τα δίπολα. Οι τζιχαντιστές είναι κακοί και επεκτείνονται. Άρα, καλά κάνουν οι Αμερικανοί και τους βομβαρδίζουν. Κι όλη τη Μέση Ανατολή να καταλάμβαναν κανένα πρόβλημα δεν θα υπήρχε. Άλλωστε, εκεί βρίσκονται οι «άλλοι», αυτοί που είναι πρόβλημα όχι επειδή οι ζωές τους είναι ξεριζωμένες σε βαθμό να στοιβάζονται σε πλοιάρια θανάτου προσπαθώντας να έρθουν στην Ευρώπη. Είναι πρόβλημα γιατί παίρνουν τις δουλειές, φέρνουν εγκληματικότητα, κ.ά..
Αυτή η λαϊκή υπαναχώρηση δεν προοιωνίζει τίποτε καλό για τη Γηραιά Ήπειρο.
