Tο τελευταίο αντίο στον Θέμο Αναστασιάδη θα πουν η οικογένειά του, οι φίλοι και συγγενείς του, τα μέλη της οικογένειας της εφημερίδας ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Η εξόδιος ακολουθία θα ψαλεί από τον Ιερό Ναό Παναγίας Ελευθερώτριας στην Κηφισιά (Πολιτεία-Κοκκιναράς) στις 13:30 το μεσημέρι της Κυριακής 27 Ιανουαρίου.
Αντί στεφάνων, παράκληση της οικογένειας του Θέμου Αναστασιάδη είναι όσοι το επιθυμούν να ενισχύσουν το έργο του πνευματικού κέντρου στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπους στον Κότρωνα Λακωνίας (τράπεζα Πειραιώς υποκατάστημα Γυθείου, με αριθμό λογαριασμού: GR5601725320005532083171758).
Το αντίο της αδερφής του
Με ένα τρυφερό μήνυμα και μια φωτογραφία από τα παιδικά τους χρόνια, λέει «αντίο» στον Θέμο η πολυαγαπημένη αδελφή του εκδότη της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», Νταϊάνα Αναστασιάδου.
«Πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτός είναι ο ΗΡΩΑΣ ΜΟΥ. Πάντα ευτυχής και γελαστή πλάι του, αυτό μου έφθανε και περίσσευε. He did it his way και πάντα θα τον καμαρώνω γι' αυτό...», έγραψε στον λογαριασμό της στο Facebook.
Το αντίο του Λάκη Λαζόπουλου
Με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο ο Λάκης Λαζόπουλος αποχαιρετά τον Θέμο Αναστασιάδη γράφοντας για τα κείμενά του στην «Μαύρη Τρύπα» της Ελευθεροτυπίας και το χιούμορ του όταν περιέγραφε από τηλεοράσεως μια δύσκολη περιπέτεια του εμπνευστή των 10 μικρών Μήτσων.
Ο Λάκης Λαζόπουλος περιγράφει τη γνωριμία του με τον Θέμο Αναστασιάδη και εξομολογείται τι συζήτησαν μετά μια συνέντευξη που είχε δώσει στον Θέμο για το «ΟΛΑ», όταν αμφότεροι άφησαν τα κινητά τους έξω και κλείστηκαν στο καμαρίνι του.
Διαβάστε το κείμενο του Λάκη Λαζόπουλου με τίτλο «Καλό ταξίδι Θέμο»:
«Τον Θέμο Αναστασιάδη άρχισα να τον διαβάζω στην «Ελευθεροτυπία», στη «Μαύρη Τρύπα». Ήταν τότε η περίοδος που έκανα τους «10 μικρούς Μήτσους».
Η τρομερά ιδιαίτερη γραφή του μου γράπωσε το μυαλό. Ήξερε να τακτοποιεί τις λέξεις με έναν τρόπο που αποκτούσε σημασία το νόημα μέσα σου. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που ξεχώρισε. Τα περισσότερα γραπτά θαρρείς και κουβαλούν μαζί τους τον θάνατο στη μνήμη μας. Τα δικά του γραφούμενα έμεναν. Δεν είχε τύχει να τον γνωρίσω τότε.
Η δεύτερη συνάντηση μας ήταν και πάλι εξ αποστάσεως. Περνούσα μία από τις έντονες περιόδους δημοσιογραφικής επίθεσης στο πρόσωπο μου. Δεν έχει σημασία πια, ούτε ποια. Και κατά την προσφιλή μου μέθοδο δεν έβλεπα, δεν άκουγα, δεν διάβαζα τίποτα. Κοιτούσα αδιάφορος από το τζάμι, περιμένοντας να περάσει η μπόρα.
Ένας φίλος μου με πήρε τηλέφωνο και μου λέει «άνοιξε τώρα την τηλεόραση ν’ ακούσεις πώς περιγράφει την ιστορία ο Θέμος». Άνοιξα. Τον είδα να περιγράφει την ιστορία με τον δικό του τρόπο και παρότι ήταν ιδιαίτερα οξύς και σκληρός στην περιγραφή του γεγονότος που με αφορούσε, ο τρόπος που το περιέγραφε με έκανε να κατουρηθώ στο γέλιο.
Ένιωθα και εγώ ότι γελούσα με έναν άλλον που δεν ήμουνα εγώ, με έβγαλε από το σώμα μου και το μυαλό μου. Δεν με ένοιαζε που και η δική του πληροφόρηση ήταν βασισμένη σε ανακριβή γεγονότα, άλλωστε η φαντασία πουλάει περισσότερο από την πραγματικότητα, με ένοιαζε που μπορούσα να γελάω με μένα τον ίδιο.
Νομίζω ότι από τότε με κέρδισε. Έτσι τον ξεχώρισα για τα καλά. Ύστερα εκείνος βρέθηκε σε μια δύσκολη στιγμή της πορείας του, εγώ του στάθηκα, χωρίς ποτέ να μου ζητήσει κάτι ο ίδιος, ανταποδίδοντας έτσι τη χαρά που είχα πάρει τότε. Αναπτύξαμε φιλικές σχέσεις, πήγαινα πάντα στις εκπομπές του και στα δημοσιογραφικά καλέσματα της εφημερίδας του, βρισκόμασταν στην Πάρο στις λιγοστές βόλτες του, συναντούσα πιο πολύ τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Την τελευταία φορά βρέθηκα καλεσμένος στην εκπομπή του και όταν τελειώσαμε, έβγαλε τα μικρόφωνα από πάνω του, βγάλαμε τα τηλέφωνα έξω από το μικρό καμαρίνι του και μου μίλησε πολύ προσωπικά. Δεν χωράνε αυτά τα λόγια σε αυτή τη στιγμή. Κρατώ μόνο την εικόνα ενός τρομακτικά πιεσμένου ανθρώπου που το μυαλό του είχε σχεδόν πηδήξει έξω απ’ το κεφάλι του. Εκείνη η κουβέντα μας έφερε πολύ κοντά.
Μια στιγμή μπορεί να αιχμαλωτίσει χρόνια. Ο Θέμος ήξερε να γράφει, ήταν δημιουργικός, ευφάνταστος και σκληρός με τον ίδιο του τον εαυτό. Όσοι ξεχωρίζουν τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς, αναλόγως των απόψεών τους λησμονούν ότι υπάρχει ένας φωτεινός δρόμος πάνω απ’ τα στενοσόκακα αυτά του νου.
Ο Δρόμος του χιούμορ.
Σ’ αυτόν τον δρόμο εγώ συναντήθηκα με τον Θέμο και περπατήσαμε μαζί και παράλληλα.
Σ’ αυτόν τον δρόμο, τον ίδιο, στέκομαι και τώρα και τον αποχαιρετώ κλείνοντας του το μάτι.
Καλό ταξίδι Θέμο».
