Η διαβολοβδομάδα των ΟΥΚ είναι η πιο δύσκολη εβδομάδα στη σχολή των υποβρύχιων καταστροφών του Πολεμικού Ναυτικού, καθώς οι υποψήφιοι περνούν από μια σειρά δοκιμασιών σε ακραίες συνθήκες πολέμου, έχοντας να αντιμετωπίσουν – πέρα από τον εχθρό – την αϋπνία, τις παραισθήσεις και να ξεπεράσουν τα όριά τους.
Η εκπομπή «Αυτοψία» του ALPHA κατέγραψε καρέ καρέ τη διαβολοβδομάδα των ΟΥΚ. Η δυσκολία είναι τόσο μεγάλη που στα 70 χρόνια ύπαρξης της σχολής των υποβρύχιων καταστροφών του Πολεμικού Ναυτικού, οι επιτυχόντες δεν ξεπερνούν τους 3.300.
Η τελευταία εβδομάδα στη σχολή των ΟΥΚ «είναι μια πραγματική αποστολή, ένας προσομοιωτής μάχης», εξηγεί ο σχολάρχης των ΟΥΚ.
«Η ομάδα βρίσκεται στην εχθρική ενδοχώρα και την ώρα που περιμένει να μάθει την αποστολή της, την ανακαλύπτουν. Γίνεται μια σκληρή μάχη, όπου οι εκπαιδευτές είναι οι εχθροί και οι εκπαιδευόμενοι έχουν αναλάβει την αποστολή», συμπληρώνει ο σχολάρχης των ΟΥΚ.
Η αποστολή της διαβολοβδομάδας
«Αναλαμβάνουν να πάρουν μια απόφαση για το πώς θα επιστρέψουν στην πατρίδα για να πάρουν μια νέα αποστολή και έχουν δύο επιλογές: η μία είναι να πάνε κοντά στα παράλια, αλλά αφού τους έχουν ανακαλύψει, εκεί θα είναι ελικόπτερα, σκυλιά και άνθρωποι και το λογικό θα είναι ο θάνατος. Η δεύτερη είναι να σκεφτούν ανορθόδοξα και να σωθούν. Δεν σκεφτόμαστε ορθόδοξα και αυτή είναι η διαφορετικότητα μας», εξηγεί ο σχολάρχης των ΟΥΚ.
Το χειρότερο σημείο στο στρατόπεδο είναι το λεγόμενο «σημείο χωρίς επιστροφή». Ένας εκπαιδευτής εξηγεί πως «είναι το σημείο που οι μαθητές αν χτυπήσουν την καμπάνα, εγκαταλείπουν». Για να αντέξει κάποιος τη διαβολοβδομάδα των ΟΥΚ, το μυστικό είναι στο μυαλό του: «Αν το έχεις, είσαι αφοσιωμένος και δεν το χάσεις, θα αντέξεις», σημειώνει ο εκπαιδευτής.
Μεταξύ των εκπαιδευόμενων είναι και ένας 29χρονος που θα δοκιμάσει για 2η φορά τις δυνάμεις του! Πρόκειται για «το απόγειο της επιχειρησιακής εκπαίδευσης για ένα στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων. Είναι μια προσωπική πρόκληση, όχι μόνο σωματική, αλλά και πνευματική, γιατί απαιτεί τεράστια ψυχικά αποθέματα», λέει ο ίδιος.
«Από μικρός έβλεπα στις παρελάσεις και άκουγα για το επίλεκτο σώμα, την αιχμή του δόρατος και ήθελα να ανήκω κι εγώ σε μια τέτοια κλειστή οικογένεια» λέει ένας άλλος εκπαιδευόμενος, εξηγώντας ότι περιμένει «μια εβδομάδα εντατικής πίεσης, να φτάσω στα όριά μου, στιγμές αδυναμίας αλλά θέλω να πιστεύω ότι δεν θα λιγοψυχήσω και θα αντέξω».
«Είναι μια μικρή μάχη με τον εαυτό μας για να φτάσουμε τα όρια που δεν έχουμε φτάσει ακόμα. Ο Θεός και η ψυχή μου ξέρει αν θα αντέξω» εξομολογείται ακόμη ένας υποψήφιος, ενώ ένας τέταρτος ομολογεί ότι «φοβάμαι την τελευταία εβδομάδα, γιατί την τελευταία ημέρα που θα είσαι έξι μέρες άυπνος θα έχεις παραιασθήσεις και δεν θα ορίζεις το σώμα σου».
Η έναρξη
Η διαβολοβδομάδα ξεκινάει μεσάνυχτα, την ώρα που οι εκπαιδευόμενοι κοιμούνται. Οι εκπαιδευτές εισβάλουν στους θαλάμους, τους ρίχνουν με μάνικα, προσπαθούν να αποσπάσουν μαθητές και όποιος τραβηχτεί φωνάζει «αποκοπή».
Οι παραισθήσεις
Από την την Κυριακή μέχρι την Παρασκευή, 24 ώρες το 24ωρο οι εκπαιδευόμενοι μένουν άυπνοι και ξεπερνούν τα όριά τους με σωματική καταπόνηση.
Όπως λέει νοσηλεύτρια «μέσα σε αυτές τις ημέρες βλέπεις ανθρώπους να μιλάνε χωρίς να υπάρχει κανείς απέναντί τους, να βλέπουν οράματα λόγω αυπνίας, βλέπεις εγκαύματα από την αλμύρα. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν τη θυμούνται καθόλου την εβδομάδα αυτή όταν τελειώνει και άλλοι που τραυματίστηκαν, αλλά επίσης δεν το θυμούνται στο τέλος».
Η Ρόζα
Μέσα σε όλα, οι εκπαιδευόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν και τον ψυχολογικό πόλεμο από τους εκπαιδευτές που τους λένε «πάμε να σου στρώσω, να σου φτιάξω εγώ καφέ», «θα φύγεις μόνο σου; Μου απάντησες μάλιστα; Φύγε, τζάμπα κουράζεσαι, μέχρι το απόγευμα θα έχεις φύγει».
Στη συνέχεια, παίρνουν τις βάρκες στα κεφάλια και όταν ένας εκπαιδευτής καλεί έναν από τους μαθητές να πει ένα τραγούδι «να ξυπνήσει η ομάδα» εκείνος ξεκινά τη Ρόζα του Δημήτρη Μητροπάνου. «Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα…».
Η ανάκριση
«Βρισκόμαστε στις 70 ώρες, είναι άυπνοι, δεν έχουν φάει, έχουν πιει ελάχιστο νερό και προσομοιάζουμε την κατάσταση αποστολής που η τροφή είναι δυσεύρετη. Από αυτή τη στιγμή και μετά ξεκινούν οι παραισθήσεις, αναμνήσεις, δικά σου πρόσωπα, παραλίες, εστιατόρια. Εκεί πρέπει να εγκλωβίσεις τον στόχο σου και να πηγαίνεις. Πρέπει να μπουν σε μια ρουτίνα ότι δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο παρά να συνεχίσεις την πορεία», εξηγεί εκπαιδευτής στην κάμερα του ALPHA για το βράδυ μετά την 3η ημέρα.
Στη φάση αυτή, γίνεται ανάκριση «σε καταφύγιο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν υπάρχει φωτισμός, μόνο βράχια και όπως μπήκαν μέσα υποτίθεται για να ολοκληρώσουν την αποστολή, τους εντόπισε ο εχθρός. Ένας ένας θα περνάει από ανάκριση στην οποία δεν πρέπει να πει κάτι πέραν από όσα τους έχουμε υπαγορεύσει: τον βαθμό και το όνομά τους», σημειώνει ο εκπαιδευτής.
Η έκθεση και η ζωγραφιά
Την 5η ημέρα πολλοί έχουν αδυναμία συνεννόησης και καλούνται να μπουν στο νερό κρατώντας με το ένα χέρι τη βάρκα και με το άλλο ξηρά τροφή και να φάνε μέσα στο νερό. «Το φαγητό είναι για την επιβίωση, όχι καλοπέραση», τους φωνάζουν.
Τα μεσάνυχτα μπαίνοντας στην έκτη ημέρα πρέπει να γράψουν έκθεση σε 10 λεπτά για να γράψουν την εμπειρία τους από την διαβολοβδομάδα, ενώ στη συνέχεια καλούνται να ζωγραφίσουν ένα… χριστουγεννιάτικο δέντρο για να μετρηθεί η ικανότητα τους να συγκεντρωθούν μετά απ’ όσα έχουν περάσει. Στο τέλος ένας ένας διαβάζει την έκθεσή του.
Βουτιά από βατήρα 12 μέτρων στο τέλος
Η ολοκλήρωση της διαβολοβδομάδας γίνεται ενώπιων ανώτερων αξιωματικών και της πολιτικής ηγεσίας. Η τελευταία δοκιμασία είναι μια απόβαση κάτω από εχθρικά πυρά ενώ το τέλος των 6 δύσκολων ημέρων σηματοδοτεί μια βουτιά από βατήρα 12 μέτρων όπου χαμογελούν γιατί ξέρουν ότι τα έχουν καταφέρει.
«Αυτό που για άλλους φαίνεται μια ανυπέρβλητη κόλαση, για εσάς είναι μια εμπειρία και μια κατάκτηση» τους λέει ο διοικητής με τους εκπαιδευόμενους που τα κατάφεραν να εξομολογούνται ότι αυτό που θέλουν είναι φαγητό και ύπνος παραδεχόμενοι σχεδόν όλοι ότι το δυσκολότερο σημείο ήταν οι παραισθήσεις που είχαν.
Πηγή: newsit.gr
