Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Εμπρός για μια Ελλάδα μοντέρνα!
Ας πιάσουμε λοιπόν το νήμα αυτής της πονεμένης ιστορίας από την αφετηρία του, ήτοι το μακρινό 1957, όταν και ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής λαμβάνει μια απόφαση αντάξια ενός αληθινού «εθνάρχη»… Παύει εν μία νυκτί τη λειτουργία του τραμ της Θεσσαλονίκης, με τη δικαιολογία πως πρόκειται για ένα απαρχαιωμένο μέσο μεταφοράς, ξηλώνει τους τροχιοδρόμους και εγκαθιδρύει ένα πρωτάκουστο μονοπωλιακό καθεστώς όσον αφορά τις συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης. Ο ΟΑΣΘ, ένα νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου δηλαδή, επωμίστηκε εξ ολοκλήρου και με συνοπτικές διαδικασίες την παροχή μιας υπηρεσίας κοινής ωφέλειας και ζωτικής κοινωνικής σημασίας, όχι απλώς δίχως να ξοδέψει δραχμή για να αποκτήσει αυτό το δικαίωμα, αλλά λαμβάνοντας επιπλέον και κρατική επιχορήγηση. Το πιο ξεκαρδιστικό στην όλη ιστορία είναι φυσικά ότι το τραμ θεωρήθηκε ντεμοντέ και ξεπερασμένο σε σύγκριση με τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ. Ας είμαστε λοιπόν ευτυχείς και ευγνώμονες που ο «εθνάρχης», μετά το θαύμα της αντιπαροχής που μετέτρεψε τις παλαιικές ελληνικές πόλεις σε υπερσύγχρονες τσιμεντουπόλεις, μας απάλλαξε και από το πλέον οικολογικό, φιλικό προς τον πολίτη και εξυπηρετικό μέσο μεταφοράς που κάνει θραύση σε Γαλλία, Γερμανία, Σκανδιναβία και σε λοιπές περιοχές όπου οι συγκοινωνίες είναι πρωτόγονες σε σύγκριση με τις αντίστοιχες ελληνικές…
Τα ψιλά γράμματα που προσπερνιούνται…
Ελέω περιορισμένου διαθέσιμου χώρου, θα αναγκαστούμε να παρακάμψουμε πολλές και διάφορες παθογένειες του ΟΑΣΘ, που είναι λίγο-πολύ οφθαλμοφανείς για όλους τους πολίτες της Θεσσαλονίκης. Όπως την ελλιπή εξυπηρέτηση, τα κακοδιατηρημένα λεωφορεία, αλλά και το πλέον πασιφανές: ότι είναι ανήκουστο, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, μια πόλη του πληθυσμιακού και πολεοδομικού μεγέθους της Θεσσαλονίκης να διαθέτει μονάχα ένα μέσο συγκοινωνίας. Επιπλέον, δεν θα αναφερθούμε εκτενώς στην παραδοξότητα που ίσχυσε στις επισχέσεις εργασίας των εργαζομένων του ΟΑΣΘ τα τελευταία χρονιά, που περισσότερο πίεζαν το ελληνικό κράτος (που ζητούσε μείωση των μερισμάτων και των δαπανών του ΟΑΣΘ), παρά τον ίδιο τους τον εργοδότη (που απαιτούσε να μείνουν όλα ως έχουν). Ομοίως, δεν σταθούμε ούτε καν στην πρόσφατη κίνηση του ΟΑΣΘ να διαφοροποιηθεί από τον ΟΑΣΑ, ο οποίος είχε προβλέψει για δωρεάν επιβατικές μετακινήσεις την περίοδο των capital controls. Ο ΟΑΣΘ, από την άλλη, ενώ είναι σκανδαλωδώς κρατικοδίαιτος, θυμήθηκε πως είναι ΝΠΙΔ και όχι ΝΠΔΔ (κλασική ελληνική πατέντα, θυμόμαστε κάτι όταν μας συμφέρει, όλες τις υπόλοιπες στιγμές, το λησμονούμε) αποφασίζοντας να μην προβεί σε μία ανάλογη ενέργεια. Όλα τα παραπάνω θα τα αφήσουμε στην άκρη για να καταπιαστούμε με κάτι το πέρα για πέρα απαράδεκτο.
Και σπιτονοικοκύρης και νοικάρης!
Εν προκειμένω, με το ότι ο ΟΑΣΘ επί της ουσίας νοικιάζει στον ίδιο του τον εαυτό τα αμαξοστάσια στα οποία σταθμεύονται τα οχήματά του και μάλιστα, με σταθερά υψηλό ενοίκιο, με το οποίο εν επιβαρύνεται ο ίδιος ο οργανισμός, αλλά το ελληνικό κράτος που τον επιχορηγεί. Η παραπάνω ασυμβατότητα προκύπτει από το γεγονός ότι ο προμηθευτικός οργανισμός ονόματι «Ηρακλής», ο οποίος ανήκει σε κατά κύριο λόγο σε μετόχους του ΟΑΣΘ, είναι ο εκμισθωτής των αμαξοστασίων, με τον ΟΑΣΘ να είναι ο μισθωτής, ο οποίος δεν έχει κανένα λόγο να ζητήσει από τον εκμισθωτή να κατεβάσει το ενοίκιο. Εν ολίγοις και για να καταστεί πλήρως κατανοητό, οι μέτοχοι του ΟΑΣΘ που είναι συγχρόνως μέτοχοι και του «Ηρακλή» εισπράττουν, πέρα από τα εταιρικά μερίσματα που τους αναλογούν, και υψηλότατα ενοίκια που καταβάλλει η μία εταιρία (στην οποία είναι μέτοχοι) στην άλλη εταιρία (στην οποία είναι επίσης μέτοχοι). Μονά-ζυγά δικά μας (τους), που λέμε και στην καθομιλουμένη…
