Δύο ειδήσεις με κοινωνικό περιεχόμενο κυριαρχούν σήμερα στην επικαιρότητα.
Η πρώτη είναι πως χιλιάδες παιδιά μένουν έξω από τους παιδικούς σταθμούς σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αυτή η είδηση δημιουργεί νέο ρεκόρ για την κυβέρνηση στο συγκεκριμένο θέμα, αφού πέρυσι έμειναν εκτός παιδικών σταθμών 30.000, ενώ φέτος αναμένεται να φτάσουν τις 40.000. Και η είδηση παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον τόσο γιατί αποτελεί μια ακόμη πολιτική υπόσχεση που δεν έχει τηρηθεί αλλά κυρίως γιατί υποχρεώνει χιλιάδες οικογένειες να αναζητήσουν άλλες λύσεις οι οποίες είναι κυρίως ιδιωτικές και συνεπάγονται οικονομικό κόστος σε πολύ δύσκολους καιρούς για την ελληνική οικογένεια.
Το πρόβλημα είναι σύνθετο και ταυτόχρονα γνωστό. Η έλλειψη βρεφονηπιακών σταθμών, η προχειρότητα του συστήματος διαχείρισης των δικαιούχων, λάθη στην κατανομή θέσεων η ανικανότητα της πολιτείας να ανταποκριθεί στην ελάχιστη υποχρέωσή της να εξασφαλίσει μια θέση για κάθε παιδί σε ένα σύστημα πρόνοιας που οφείλει να έχει μια οργανωμένη πολιτεία. Τον περασμένο Απρίλιο, ο Πρωθυπουργός από το βήμα του 1ου Συνεδρίου της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν δωρεάν θέσεις στους παιδικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά άνω των τριών λέγοντας χαρακτηριστικά: «Σε λίγο καιρό θα επιδοτείται όχι μόνο το τρίτο, αλλά και το 1ο και το 2ο παιδί. Σχεδιάζουμε και δημιουργούμε δεκάδες, εκατοντάδες παιδικούς σταθμούς .... κανένα νέο ζευγάρι δεν θα χρειάζεται να πληρώνει παιδικούς σταθμούς για τα παιδιά άνω των 3 ετών»! Για μια ακόμη φορά η πολιτική εκτίθεται με δηλώσεις χωρίς αντίκρισμα και η κοινωνία πληρώνει το βάρος της απραξίας και της περικοπής των κοινωνικών πολιτικών.
Που μας φέρνει στη δεύτερη είδηση για περικοπές και συγχωνεύσεις προνοιακών επιδομάτων. Η είδηση εκπλήσσει κυρίως γιατί οι περικοπές έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά περικοπών που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια καθιστώντας ουσιαστικά την έννοια του κράτους πρόνοια ανύπαρκτη.
Είναι γνωστό πως πλέον δεν υπάρχει ανταποδοτικότητα του συστήματος προς τους δικαιούχους, αλλά και πως ο αριθμός των προνοιακών πολιτικών και επιδομάτων έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Και μάλιστα με τρόπο ασύμμετρο, οριζόντιο και άδικο προς τις ευπαθείς κατηγορίες του πληθυσμού και προς τις τρίτεκνες και μονογονικές οικογένειες που θα έπρεπε να έχουν την αμέριστη στήριξη της πολιτείας.
Η υπόσχεση της αναπληρώτριας Υπουργού Κοινωνικής Αλληλεγγύης πως δεν θα κοπεί ούτε ένα ευρώ από τα οικογενειακά επιδόματα του ΟΓΑ πείθει ελάχιστους πως αυτό δεν θα συμβεί αφού την ίδια στιγμή προανήγγειλε εξορθολογισμό των προνοιακών επιδομάτων στο πλαίσιο της δημιουργίας Ενιαίου Φορέα από την 1η Ιανουαρίου του 2018, αναφορά που στην μετάφρασή της σε απλά ελληνικά σημαίνει επιπλέον περικοπή επιδομάτων και πολιτικών.
Είναι λυπηρό πως το κράτος πρόνοιας αδυνατεί να ανταποκριθεί στην πρόσκληση της κοινωνίας. Χρόνια πάσχοντες αναγκάζονται να αγοράζουν οι ίδιοι τα φάρμακά τους, να προσέρχονται επανειλημμένα σε εξετάσεις για την επιβεβαίωση της ασθένειάς τους, να περιμένουν σε ατελείωτες λίστες αναμονής, να αναγκάζονται να ζήσουν με όλο και μικρότερα επιδόματα. Είναι λυπηρό πως η κοινωνία έχει φτάσει στο σημείο να επαιτεί ζητώντας από το κράτος λίγη αξιοπρέπεια.
*Η Έλενα Ράπτη είναι βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Α΄ Θεσσαλονίκης
