Η Νέα Δημοκρατία ξεκίνησε πρώτη το δημόσιο διάλογο για τα θέματα της αναδοχής, της υιοθεσίας και της προστασίας των εγκαταλελειμμένων παιδιών, ήδη από τον Ιούλιο του 2016, παρουσιάζοντας μία ολοκληρωμένη σειρά στοχευμένων παρεμβάσεων, με στόχο την επιτάχυνση αλλά και τη βελτίωση των θεσμών αυτών.
Η αναπληρώτρια Υπουργός Εργασίας κ. Φωτίου, αντί να συνεχίσει το διάλογο, βιάστηκε να αναγγείλει λίγους μήνες μετά ότι η κυβέρνηση έχει έτοιμη δική της πρόταση. Χρειάστηκαν άλλοι 18 μήνες για να έρθει αυτή η πρόταση στη Βουλή και να φανεί ότι πρόκειται για μια παραπλήσια αντιγραφή πολλών από τις προτάσεις τις ΝΔ.
Αφήνει, όμως, αυτή η πρόταση και πολλά θέματα μετέωρα. Για παράδειγμα, απουσιάζει ένας αποτελεσματικός μηχανισμός παρακολούθησης της αναδοχής και στήριξης της ανάδοχης οικογένειας αλλά και του ίδιου του παιδιού. Όπως απουσιάζει και η στήριξη της βιολογικής οικογένειας. Μην σκεφτόμαστε μόνο την κακοποίηση. Είναι πολλές οικογένειες που δεν μπορούν να φροντίσουν τα παιδιά τους προσωρινά και, που με λίγη βοήθεια, θα μπορούσαν να ανταποκριθούν καλύτερα.
Δεν αντιμετωπίζει, επίσης, το νομοσχέδιο τις δικαστικές καθυστερήσεις, που θα μπορούσαν ίσως να λυθούν με τη δημιουργία οικογενειακών δικαστηρίων. Μάθαμε στην Επιτροπή ότι ένα ίδρυμα μπορεί να περιμένει και ένα χρόνο στο δικαστήριο για να πάρει τη ληξιαρχική πράξη ενός παιδιού που φροντίζει.
Δεν λύνεται ούτε το ζήτημα του συντονισμού των υπηρεσιών, αφού δημιουργείται ένα Συμβούλιο που, αντί να συντονίζει και να κατευθύνει, θα “συμβουλεύει”. Την ίδια στιγμή, υπάρχει μια τάση ‘δαιμονοποίησης’ των ιδρυμάτων. Προφανώς, σκοπός όλων είναι η αποϊδρυματοποίηση, να μην μεγαλώνουν παιδιά στα ιδρύματα. Δεν μπορούμε όμως να παραγνωρίζουμε τη σημαντική δουλειά που γίνεται ούτε το ρόλο που μπορούν να παίξουν τα ιδρύματα στην πρώτη επαφή με τη νέα οικογένεια.
Τέλος, από τις δημόσιες δηλώσεις υπουργών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργείται η – παραπλανητική και απλουστευτική - εντύπωση ότι θα ψηφιστεί ο νόμος και, ως δια μαγείας, άνθρωποι που περιμένουν εδώ και χρόνια να υιοθετήσουν ένα παιδί, θα το αποκτήσουν μέσα σε ένα χρόνο. Μακάρι τα πράγματα να ήταν τόσο απλά.
Όσο για το περίφημο άρθρο 8, και την υιοθεσία από τα ζευγάρια με σύμφωνο συμβίωσης και, εμμέσως, τα ομόφυλα ζευγάρια, εκεί επικεντρώθηκε και ο δημόσιος διάλογος, αφήνοντας πίσω, βέβαια, άλλα προβληματικά σημεία του νομοσχεδίου.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι μία συζήτηση που αφορά πρωτίστως το συμφέρον και τον ψυχισμό των παιδιών θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης για μικροπολιτικούς λόγους. Δεν είναι ενδεδειγμένο σε ένα τέτοιο ζήτημα να έχουμε απόλυτες απόψεις γιατί η ίδια η πραγματικότητα είναι πολύπλοκη και πρέπει πρώτα να την καταλάβουμε.
Το συμφέρον του παιδιού εξυπηρετείται όταν το παιδί είναι παραμελημένο μέσα σε ένα ετερόφυλο ζευγάρι; Ή μπορεί να είναι με ένα ομόφυλο ζευγάρι και, λόγω ενός αρνητικού εξωτερικού περιβάλλοντος, το παιδί τελικά να είναι δυστυχισμένο, ό,τι και να λέει ο νόμος; Ακόμα και στην Αμερική, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά σε μια πόλη στα Μεσοδυτικά από το Σαν Φρανσίσκο, για παράδειγμα.
Πέρα από την ετοιμότητα της κοινωνίας, πώς θα γίνει μια τέτοια κίνηση με ένα σύστημα κοινωνικών υπηρεσιών που καταρρέει, όπως παραδέχεται η κυβέρνηση μέσα στο ίδιο το νομοσχέδιο; Ποιος θα προσφέρει την στήριξη που ίσως χρειαστεί απέναντι σε μια δύσπιστη και επιφυλακτική κοινωνία;
Εν ολίγοις, ανοίγει ένα ζήτημα χωρίς να έχει προηγηθεί ο κατάλληλος διάλογος, και σε επίπεδο κοινωνίας. Ακόμα ο πολύς κόσμος δεν ξέρει με σαφήνεια ποια είναι η διαφορά αναδοχής και υιοθεσίας. Και εδώ ευθύνεται ξεκάθαρα η κυβέρνηση. Θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι και η ΝΔ είχε ήδη αναδείξει το θέμα της αναδοχής και της υιοθεσίας, και να προχωρήσει στην καλλιέργεια συναίνεσης, ώστε να συζητάμε σήμερα τα περαιτέρω και επί της ουσίας. Όχι να κάνουμε διαγωνισμό προοδευτικότητας και να κουνάμε το δάκτυλο στην “οπισθοδρομική” κοινωνία.
Σχεδόν 3.000 παιδιά βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε ιδρύματα, περιμένοντας μια οικογένεια, έστω και προσωρινά, μια ευκαιρία στην κανονικότητα και την ηρεμία. Σε αυτά τα παιδιά οφείλουμε σοβαρότητα και υπευθυνότητα, όχι παιχνίδια εντυπωσιασμού.
*Η Κατερίνα Μάρκου είναι βουλευτής Β΄ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
