Στα τέλη του 19ουαιώνα ο Χιλμί Πασάς κατεδάφισε το παράλιο τείχος για να έχουν ελεύθερη ροή τα όμβρια και τα απορρίμματα. Στον 21ο αιώνα καλούμαστε να περιτειχίσουμε τη πόλη μας, από την Ξηροκρήνη, την Άνω Πόλη, τις Σαράντα Εκκλησιές, την Τριανδρία, την Τούμπα, τη Χαρίλαου και του Βότση για να την συμμαζέψουμε.
Οι μαγικές λέξεις που αντικαθιστούν την αναποτελεσματικότητα και τις φλυαρίες είναι η συνέργεια και η αμεσότητα που είναι χιλιοειπωμένες. Όμως τα χρόνια της παρουσίας πολλών από εμάς σαν ενεργούς πολίτες και αιρετούς, κάνει τη διάφορα και εγγυάται το μνημονικό.
Όποιοι ξέρουν και αγαπούν την πόλη δε διστάζουν να δημοσιοποιούν άμεσες και εφικτές λύσεις χωρίς προϋπόθεση κατοχύρωσης ιδέας προκειμένου για το κοινό καλό.
Κάθε πολίτης έχει υποχρέωση και δικαίωμα επισήμανσης στη Δημοτική αρχή που δεν θα φοβάται την κριτική ότι ανάρμοστου διαπιστώνει.
Η αξιοποίηση του πνευματικού και επαγγελματικού δυναμικού με τα Πανεπιστήμια, το ΑΤΕΙ, τα Επιμελητήρια, τις Κοινότητες και τα Σωματεία χωρίς αποκλεισμούς, είναι βήμα ανάκαμψης.
Επιζητούμε τον διάλογο και θυμίζουμε την Μητροπολιτικότητα της Θεσσαλονίκης στην υπερτονική συνεργασία αφού οι βαρονίες και τα φέουδα καταργήθηκαν.
Οι πεζοδρομήσεις είναι άριστες μόνο όταν διασφαλίζεται η εκτροπή της κυκλοφορίας ή μείωση της.
Η επιμέλεια για τη σχολική στέγη με αποξήλωση τσιμέντου από τις αυλές είναι το πρώτο βήμα για την «πράσινη πόλη».
Ο περιορισμός των Δημοτικών τελών γίνεται με την νοικοκυρεμένη ανταποδοτικότητα έχοντας αποδείξει ότι ξέρουμε την πόλη.
Κάθε θετικό των προηγούμενων Δημοτικών αρχών συνεχίζεται και ενδυναμώνεται χωρίς ξενόφερτους φωστήρες, αφού τα πεζοδρόμια που τα πατάμε όλοι δεν έχουν χρώματα και κόμματα.
Η εμπειρία και οι βέλτιστες πρακτικές που αποκτήσαμε και εφαρμόσαμε αυτά τα χρόνια στην Αντιπεριφέρεια Κοινωνικής Αλληλεγγύης μας δίνουν ισχυρή άποψη στην καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού και στην ενίσχυση ευπαθών ομάδων, με την αξιοπρέπεια που αρμόζει στους συνάνθρωπους μας, με δράσεις ουσίας χωρίς ουσίες.
Η πόλη μας ήταν πάντα ανοικτή και ανεκτική ισότιμα σε κάθε άνθρωπο άσχετα με θρησκεία, γένος, φύλο και φυλή και είναι μύθος η ιδέα της περίκλειστης και φοβικής Θεσσαλονίκης που έχει θεμέλια δημοσίων κτισμάτων Ρωμαϊκά, τοιχοδομία Βυζαντινή και στέγες Οθωμανικές όντας συμπρωτεύουσα τριών Αυτοκρατοριών με την τεράστια κληρονομία που απαιτεί ανάδειξη.
Ναι στη στράτευση με συνέργεια για μια καλύτερη καθημερινότητα, ναι σε κάθε μνημείο που τιμά τη μνήμη κάθε ψυχής που άφησε το ίχνος της εδώ και υπέστη Γενοκτονία.
Η Θεσσαλονίκη γνώρισε τη σφαγή στον Ιππόδρομο από τους Γότθους του Θεοδοσίου, τη σφαγή των Προξένων, την πυρκαγιά του 1917, τον εκτοπισμό και την εξόντωση των Εβραίων πολιτών της, τις δολοφονίες Λαμπράκη, Τσαρουχά και Χαλκίδη, τον Δράκο του Σέιχ-σου, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, την αντίσταση στη Χούντα και μέσα από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, τον Βασίλη Βασιλικό και ότι μοιραία αρμόζει σε μια πόλη. Δεν χωρεί ούτε η διχαστική και ενοχική προσπάθεια απόδοσης συλλογικής ευθύνης, ούτε ο εφησυχαστικός συλλογικός έπαινος.
Είναι ζητούμενο να ζήσουμε και να δεχθούμε επισκέπτες σε μια σύγχρονη Θεσσαλονίκη, με όσα η λέξη απαιτεί, ήρθε η ώρα να αλλάξουν πολλά, ο Δήμος να γίνει φίλος.
Τα οράματα και οι προοπτικές υπάρχουν αφού πρώτα ξαναστήσουμε την πόλη που θέλουμε και μας αξίζει με γνώση, έχοντας τις νέες και τους νέους οδηγούς και όχι μαθητές.
*Ο Χάρης Θ. Αηδονόπουλος είναι Χειρούργος-Ουρολόγος, υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, επικεφαλής της παράταξης «Συνέργεια-Πρώτα η πόλη» μας με πολλές θητείες αιρετού Αντιπεριφερειάρχη και αντιδημάρχου Θεσσαλονίκης
