Άρθρο του Σάκη Βαρδαλή*
Αυτό που χαρακτηρίζει στο οικονομικό επίπεδο για ακόμη μια χρονιά τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, είναι η προσπάθεια της αστικής τάξης της χώρας μας, των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων, να αξιοποιήσουν τη ΔΕΘ ως μοχλό ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας, ως μια ευκαιρία προσέλκυσης επενδυτών, συνεργασίας με επιχειρηματικούς ομίλους ανεπτυγμένων καπιταλιστικά χωρών, σε μια προσπάθεια διασφάλισης της κερδοφορία τους.
Αυτό το ρόλο παίζει ο «θεσμός» της τιμώμενης χώρας φέτος, που οι ΗΠΑ παίρνουν τη σκυτάλη από Κίνα και Ρωσία.
Ρίχνουν βάρος στην αξιοποίηση της καινοτομίας και της τεχνολογίας, γιατί πιστεύουν πως κάπως έτσι θα γίνουν πιο ανταγωνιστικοί, θα βρεθούν νέα κερδοφόρα πεδία για τα συσσωρευμένα κεφάλαια.
Πρόκειται πράγματι για μια ευκαιρία των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων που καμιά σχέση δε έχει με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Η προσπάθεια τους εξελίσσεται παράλληλα με την απόπειρα αναβάθμισης της παρουσίας τους στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής.
Σε μια περιοχή όπου οι ανταγωνισμοί είναι τεράστιοι μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την εξασφάλιση του πλούτου, καθώς και των δρόμων διέλευσης ενέργειας και εμπορευμάτων.
Οι ενέργειες αυτές της ελληνικής αστικής τάξης είναι αντίστοιχες με όλων των αστικών τάξεων των χωρών της περιοχής. Προσπαθεί η κάθε μια να εξασφαλίσει τα δικά της συμφέροντα.
Και σ’ αυτή την προσπάθεια διαλέγει και συμμάχους. Διαλέγει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει.
Την ένταση στο Αιγαίο, την τουρκική επιθετικότητα, τις εξελίξεις στα Βαλκάνια με το προωθούμενο διαμελισμό του Κοσσόβου, τη συμφωνία με τη ΠΓΔΜ, θα πρέπει να τα δούμε ως μέρος αυτού του ευρύτερου παζλ σκληρών ανταγωνισμών στην περιοχή.
Στο πολιτικό επίπεδο η Κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, που συμφωνούν μ’ αυτό το δρόμο ανάπτυξης της οικονομίας, θα διαλαλήσουν από το βήμα της ΔΕΘ την πραμάτεια του καλύτερου διαχειριστή.
Θα δώσουν διαπιστευτήρια μέσα και έξω από τη χώρα μας για την ικανότητά τους να αναλάβουν αυξημένα καθήκοντα στο αστικό σύστημα, στην προσπάθεια ανάκαμψης της κερδοφορίας της αστικής τάξης.
Όλοι τους θα δώσουν όρκους πίστης πως και στη «μεταμνημονιακή εποχή» θα συνεχιστεί η προσπάθεια παραμερισμού κάθε εμποδίου προς την κερδοφορία του κεφαλαίου, παράλληλα με την προσπάθεια ενσωμάτωσης των λαϊκών στρωμάτων στους στόχους του κεφαλαίου, με τη γνωστή τακτική της παραπλάνησης και της καλλιέργειας ψεύτικων ελπίδων.
Για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές οικογένειες έχουν φυλαγμένα τους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους, που θα αφήσουν άθικτους, με τους οποίους όλα αυτά τα χρόνια τσάκισαν μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα, εκτόξευσαν τη φοροληστεία, έβαλαν στο στόχαστρο την πρώτη κατοικία κ.λπ., τις μειώσεις σε συντάξεις και αφορολόγητο, την πληρωμή των ματωμένων πλεονασμάτων μέχρι το 2060 και βλέπουμε …
Εκτός κι αν κάποιοι έχουν ακόμα αυταπάτες ότι θα βάλουν χέρι τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες.
Αυτούς όχι μόνο θα συνεχίσουν να τους ελαφρύνουν φορολογικά, αλλά θα τους μπουκώνουν ακόμη περισσότερο με επιδοτήσεις και τσάμπα χρήμα, για να κάνουν επενδύσεις, για να φέρουν την καπιταλιστική ανάπτυξη.
Η λεγόμενη «Εθνική Αναπτυξιακή στρατηγική», ο στόχος για τη προσέλκυση ικανής μάζας νέων κερδοφόρων επενδύσεων καιτη διαμόρφωση του «κατάλληλου» «φιλικού» επενδυτικού περιβάλλοντος, θα φέρει ένα νέο μπαράζ αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων,νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό, ενίσχυση της φοροληστείας, ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις, χτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Οι υποσχέσεις για επαναφορά του κατώτατου μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων είναι ψεύτικες. Ακόμη κι αν γίνουν κάποιες αλλαγές, αυτές θα είναι χωρίς αντίκρισμα, μόνο και μόνο για να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους, ενώ η αντεργατική πολιτική θα συνεχίζεται αμείωτη.
Όλα αυτά και πολλά άλλα, δείχνουν ότι η φτώχεια και η μιζέρια, για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, θα είναι μόνιμο φαινόμενο.
Δείχνουν ότι η επίθεση του κεφαλαίου, της Κυβέρνησης και της ΕΕ δε θα έχει τελειωμό, αν το εργατικό κίνημα δεν βάλει την σφραγίδα του στις εξελίξεις.
Να γιατί αυτή τη φορά οι σημαίες του ταξικού αγώνα πρέπει να σηκωθούν πιο ψηλά.
Ναι, εκεί στην πλατεία Αριστοτέλους στις 8 του Σεπτέμβρη, το εργατικό και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα να δώσει μάχη με τ΄ «αφεντικά», τους πολιτικούς προστάτες τους, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.
Να κάνουμε πιο δυνατό το εργατικό κίνημα, να προωθήσουμε τη κοινωνική συμμαχία.
Η αντιλαϊκή πολιτική δεν ανατρέπεται μέσα από διεργασίες αναπαλαίωσης του πολιτικού σκηνικού, ανακύκλωσης πολιτικού προσωπικού.
Η συμπόρευση με το ΚΚΕ αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση γιατί είναι το μόνο κόμμα που στηρίζει την ανασύνταξη και την ανάπτυξη του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος.
Ένα ισχυρό ΚΚΕ μπορεί να κάνει τη μεγάλη και σίγουρη διαφορά για το λαό και το κίνημά του.
*Ο Σάκης Βαρδαλής είναι βουλευτής Β΄ Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
