Η πόλη μας ξαναβρίσκεται στο σταυροδρόμι των εξελίξεων και των πολιτικών πρωτοβουλιών που πρέπει να παρθούν.
Είναι η πιο κρίσιμη καμπή από το 2011 που η πρωτοβουλία με τον Γιάννη Μπουτάρη ανέλαβε τη διοίκηση της. Το στοίχημα της εποχής μεγάλο. Να ξαναβρεί η πόλη το πολυεθνικό της χαρακτήρα, να ξαναγίνει πολύχρωμη να διώξει το μίζερο το μουντό το άξενο να γίνει σημαντική για τη μεσόγειο και την βαλκανική ενδοχώρα της δικαιώνοντας την ιστορία της. Μαζί να «ημερέψει» στην καθημερινότητά της, να εκσυγχρονίσει τον αστικό σχεδιασμός της, να αναβαθμίσει τις υπηρεσίες της στον πολίτη, να προωθήσει τη κοινωνική συνοχή και στους δύσκολους καιρούς να προστατέψει τους αδύνατους.
Να βγει από την οικονομική και κοινωνική απομόνωση και τον επαρχιωτισμό του φταιν οι άλλοι και η πρωτεύουσα και να είναι και να φαίνεται τίμια σε τούτο το ταξίδι. Να πιστέψει στον εαυτό της να διεκδικήσει από το «γκουβέρνο» κατά πως έλεγε και ο Δήμαρχος, να θυμηθεί την ιστορία της.
Και όντως η πόλη άνοιξε στο κόσμο. Μπήκε στο χάρτη, ξανάγινε κοσμοπολίτισσα.
Ανέβηκε κατηγορία στον πολιτισμό, στον τουρισμό, στην οικονομία παρά τα δίσεκτα χρόνια. Δεν είναι μικρό κατόρθωμα. Συνοψίζουν αυτές οι λίγες λέξεις μια τεράστια προσπάθεια της Διοίκησης του Δήμου όχι μόνο να παράξει τις απαιτούμενες πολιτικές ο ίδιος αλλά να συντονίσει και να συνεργαστεί, να γίνει η επισπεύδουσα και κινητήρια δύναμη για την μητροπολιτική Θεσσαλονίκη.
Σε άλλα δυστυχώς δε καταγράψαμε τις νίκες που θέλαμε, αλλά ωστόσο δε χάσαμε και το στοίχημα. Απλά τα αποτελέσματα των πολιτικών παρεμβάσεων μας ήταν μικρότερα.
Καθαριότητα / καθημερινότητα / εκσυγχρονισμός της Διοικητικής μηχανής παραμένουν ζητούμενα. Όχι γιατί δεν κάναμε τίποτα αλλά γιατί δεν υπερβήκαμε εαυτούς και συμπληγάδες. Χρησιμοποιήσαμε ενίοτε παλιά υλικά και μεθόδους.
Όλη αυτή η διαδρομή δεν ήταν ευθύγραμμη πορεία, είχε μπρος πίσω και ανακατατάξεις. Σε κάποια θέματα κάναμε ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Η αντίδραση καμιά φορά έπαιρνε με το μέρος της φίλους και δημιουργούσε εχθρούς. Σε πολλές περιπτώσεις συμμάχησε με καινούργιους παίχτες και αντιπαρατέθηκε με τους παλιούς. Δυστυχώς η Πρωτοβουλία και ο αέρας της κίνησης των μελών της δεν άντεξε στο διττό της ρόλο (διοίκηση δήμου /κίνηση ενεργών πολιτών) και μετά το 2014 και τις δεύτερες εκλογές εξαϋλώθηκε η πολιτική της παρέμβαση. Η μάχη χάθηκε από τα μέσα. Η Διοίκηση τα έχει ενίοτε αυτά, αναλώνεται στο «σημαντικό εαυτό της» και βλέπει ανταγωνιστικά τους «συνοδοιπόρους» πολίτες. Και μεις δεν καταφέραμε να το ξεπεράσουμε. Και αυτό είναι ένα σημαντικό πρόκριμα στο σήμερα
Να διώξουμε τα «φκιασιδώματα» και να περάσουμε στη κλίμακα της δημιουργίας και της οικονομικής ανάπτυξης. Να προσπεράσουμε τον αναπαλαιωμένο πατριωτισμό των λέξεων και της ταμπέλας και θα περάσουμε στον πατριωτισμό της πράξης και της ανάπτυξης.
Κέντρο των Βαλκανίων δεν γίνεσαι με εθνικές κορώνες και πλαστά διλήμματα αλλά με γενναίες προοδευτικές πρωτοβουλίες.
Χρειάζεται λοιπόν η Πρωτοβουλία και πρωτοβουλίες.
Χρειάζεται Σχεδιασμός / οργάνωση / στοχοθεσία / έλεγχος.
Χρειάζεται η γενναιότητα της αναγνώρισης του όλου και των άλλων.
Υποχώρηση των προσωπικών σχεδίων και ένταξη τους στην μεγάλη εικόνα της πόλης.
Ήρθε ο καιρός και το πλήρωμα του χρόνου για ν’ απαντήσουμε.
Συμμαχίες και νέα πρωτοβουλία για τη συνέχιση του εγχειρήματος ή εγκατάλειψη και πισωγύρισμα στο χθες;
Τώρα όλοι κρινόμαστε για το πώς απαντάμε στα διλήμματα.
Εγκαταλείπουμε στο φίνις ή τα δίνουμε όλοι όλα.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Για τη Θεσσαλονίκη που μας πρέπει και που
γι’ αυτήν αγωνιζόμαστε.
Τη Θεσσαλονίκη του αύριο και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Τη Θεσσαλονίκη της προκοπής, της δουλειάς και της παραγωγής
των πραγματικών ποιητών και των νέων ιδεών.
*Η Έλλη Χρυσίδου, είναι Εικαστικός, Αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Τεχνών του Δήμου Θεσσαλονίκης
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΤΥΠΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ»
