*Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Το βράδυ της Κυριακής θα γνωρίζουμε οριστικά και αμετάκλητα. Τα έως τώρα δεδομένα δείχνουν ακλόνητα, τα προγνωστικά είναι μονής κατεύθυνσης, αλλά τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί τελεσίδικο αν δεν μιλήσει η κάλπη.
Την Κυριακή το βράδυ, λοιπόν, θα ξέρουμε μια και καλή αν θα έχει ολοκληρωθεί η τομή στο πολιτικό σκηνικό (του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., της Αριστεράς, αλλά και της χωράς γενικότερα), με πρωταγωνιστικό τον Στέφανο Κασσελάκη, ο οποίος μπήκε σαν ορμητικός κομήτης στις ζωές και στην καθημερινότητά μας πριν λίγες εβδομάδες, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα, έχει έρθει για να μείνει. Από το συγκεκριμένο βήμα, ήδη στα αρχικά στάδια του ντόρου και του σαματά που προκάλεσε ο Στέφανος Κασσελάκης, είχαμε κάνει λόγο για το φαινόμενο Κασσελάκη, που ήρθε να αλλάξει τις ισορροπίες, έχοντας πλήρη επίγνωση και συναίσθηση πως δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή εφήμερη μόδα, αλλά με έναν νεοαφιχθέντα πρωταγωνιστή.
Στην πραγματικότητα, η αναγνώριση της δυναμικής που κουβαλούσε από την πρώτη κιόλας στιγμή η υποψηφιότητα του Στέφανου Κασσελάκη δεν μπορεί να νοηθεί ξέχωρα από την κατανόηση των όρων του πολιτικού παιχνιδιού στη σημερινή πραγματικότητα. Μακριά από τα συνήθη πρότυπα και μοτίβα της Αριστεράς, ο νιόφερτος υποψήφιος έπαιξε σε πολλαπλά επικοινωνιακά ταμπλό, δείχνοντας πως παίζει στα δάχτυλα την αλφαβήτα και τους θεμελιώδεις κανόνες της επικοινωνιακής προσέγγισης που συνοδεύει κάθε πολιτική καμπάνια με ξεκάθαρη στόχευση νίκης και επικράτησης.
Ο Κασσελάκης εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το χαρτί της μηδενικής (δια)φθορας ως πρωτάρης στην ελληνική πολιτική σκηνή, έκανε την ελπίδα και την αισιοδοξία σημαία της εκστρατείας του, αξιοποίησε στο έπακρο την προβολή από τα ελληνικά μίντια (που ήταν λογικό να πέσουν με τα μούτρα πάνω του) φέρνοντας στα δικά του μέτρα καθετί που γραφόταν και ακουγόταν, μα πάνω απ’ όλα χρησιμοποίησε ως αιχμή δόρατος την αύρα νίκης που εξέπεμπε σε κάθε βήμα της διαδρομής. Η ιστορία γράφεται από τους νικητές υποστηρίζει ένα γνωστό ρητό και οι επίδοξοι νικητές αποπνέουν μια βεβαιότητα νίκης, θα συμπληρώσουμε εμείς. Φυσικά, για να τα λέμε όλα (και ποιος ο λόγος να μην τα πούμε, δηλαδή), η αρχοντική κορμοστασιά, το λαμπερό χαμόγελο, το καλαίσθητο ντύσιμο και η μοντέρνα κοψιά δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν υποψήφιο για την εξουσία. Κι ούτε πρόκειται στο εγγύς ή μακροπρόθεσμο μέλλον.
Όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν, βέβαια, πως βρισκόμαστε στα πρώτα βήματα μιας πορείας που δεν θα είναι τόσο ρόδινη και ανέφελη, ιδίως όταν καταλαγιάσει το συγκριτικό πλεονέκτημα της έκπληξης, του αιφνιδιασμού και της περιέργειας. Για να το θέσουμε πιο απλά, η διεκδίκηση της αρχηγίας στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η διαχείριση αυτού του χρίσματος (εφόσον προκύψει) και η κούρσα για την ανάληψη της πρωθυπουργίας της χώρας είναι τρεις διακριτοί στόχοι, με κλιμακούμενη δυσκολία. Προς το παρόν, ο Στέφανος Κασσελάκης έσκασε σαν βόμβα σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό-κοινωνικό-ιδεολογικό-πολιτισμικό-αισθητικό χώρο που αναζητούσε εναγωνίως τόσο την επόμενη (δική του) σελίδα όσο και μια απάντηση στη μονομερή παντοκρατία της ΝΔ σε επικοινωνιακό και πολιτικό επίπεδο.
Από το πρωί της Δευτέρας, ο Στέφανος Κασσελάκης (αν και εφόσον εκλεγεί αρχηγός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α) είναι αναγκασμένος να φανεί πλουραλιστικός, ισορροπιστής, συμβιβαστικός και ενωτικός προκειμένου να μείνει αρχηγός ενός συμπαγούς και όχι διασπασμένου κόμματος και να κερδίσει τον άτυπο τίτλο του βασικού εκφραστή για μια ολόκληρης πολιτική συνισταμένη. Τότε, σε κατοπινό στάδιο, θα πρέπει να κολυμπήσει στα βαθιά και να βρει τρόπο να αλιεύσει ένα κοινό που δεν είναι θετικά διακείμενο και αυθόρμητα φιλικό απέναντί του. Απομένει να φανεί αν οι επόμενες πίστες θα είναι εξίσου προσπελάσιμες ή όχι.
