Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Επτά νέες ταινίες έκαναν την εμφάνισή τους στις αίθουσες της πόλης, την κινηματογραφική εβδομάδα που ξεκίνησε την Πέμπτη, οι οποίες είναι οι εξής: α) η ταινία που σήμανε την τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Μπιλ Πάξτον, το new age western «Άγρια όνειρα», την οποία θα παρουσιάσουμε αναλυτικά ευθύς αμέσως, β) το δράμα υψηλών εσωτερικών εντάσεων «Όταν τελειώσει ο έρωτας», γ) η blockbuster περιπέτεια «Φύλακες του γαλαξία 2», δ) το βγαλμένο από την Twilight μήτρα “Fallen”, ε) η ταινία κινουμένων σχεδίων «Στην κορυφή του κόσμου», στ) το ντοκιμαντέρ για τον διασημότερο πίνακα ενός κολοσσιαίου ζωγράφου «Τα μυστήρια του Ιερώνυμου Μπος» και ζ) το ντοκιμαντέρ «Η κυνηγός με τον αετό».
Άγρια όνειρα
Αξιολόγηση: ***
Σκηνοθεσία: ΝέιθανΜορλάντο
Παίζουν: Μπιλ Πάξτον, ΤζοςΓουίγκινς, Σοφί Νελίς
Διάρκεια: 108’
Αμερικάνικη ενδοχώρα, σε μία ξεχασμένη από θεό κι ανθρώπους no man’s land, κοντά στις λίμνες του Οντάριο. Ένας τόπος, όπου η ελπίδα έχει ξεχάσει να κάνει στάση. Ένα σκηνικό ελεγειακής μεγαλοπρέπειας, μία ομορφιά που κρύβει μέσα της τόνους ασχήμιας και δυσωδίας. Μία στασιμότητα που αποκοιμίζει τα πάντα και ακινητοποιεί το μυαλό. Τα όνειρα σε αυτή την terra cotta ανθρώπινης αγκύλωσης, εκ των πραγμάτων, μπορούν να λάβουν μονάχα δύο μορφές. Είτε να πολτοποιηθούν σαν χυλός είτε να αγριέψουν επικίνδυνα και να διολισθήσουν στον εφιάλτη. Από τη μια, η στερνή κινηματογραφική εμφάνιση του προσφάτως εκλιπόντος Μπιλ Πάξτον διαθέτει το προνόμιο ενός αβανταδόρικου ρόλου και καρπώνεται τις καλές προθέσεις μίας ταινίας που θέλει να ψαχουλέψει τα σπλάχνα της Αμερικής. Από την άλλη, λυγίζει -όχι χωρίς αντίσταση και πάλη, πάντως- υπό το βάρος ενός υπερβολικού φινιρίσματος, που υπονομεύει ασταμάτητα την τραχύτητα και γυαλίζει άσκοπα την σκουριά. Διότι τα «Άγρια Όνειρα» του Καναδού Νέιθαν Μορλάντο οφείλουν να είναι όπως ακριβώς επιτάσσει ο τίτλος τους. Αγρίμια του μυαλού, γρυλίσματα της ψυχής, και όχι γαβγίσματα που δεν καταλήγουν σε δαγκωματιά.
Ο Μορλάντο, από τα πρώτα κιόλας πλάνα, βυθίζει τους χαρακτήρες του σε μία απεραντοσύνη, που λαμβάνει τη χροιά φυλακής, παρά πεδίου ελευθερίας. Ένας ουρανός έτοιμος να εξαπολύσει ανά πάσα στιγμή θεομηνίες, εικόνες μίας σκοτεινής Εδέμ που προσφέρει μονάχα περιορισμούς, αλλά κανέναν πειρασμό, με δύο ερωτευμένους πρωτόπλαστους που είναι έτοιμοι, όχι μόνο να δαγκώσουν το μήλο, αλλά να γδάρουν σπιθαμή προς σπιθαμή το δέρμα του φιδιού. Η λασπουριά των αυλόγυρων πιτσιλίζει το χορτάρια, τα χωράφια με τα σπαρτά, τα σκαμμένα από την αδράνεια πρόσωπα των ηρώων. Η φυγή είναι κάτι περισσότερο από μονόδρομος, είναι η υποταγή σε ένα εσωτερικό κάλεσμα που βρυχάται και δεν αφήνει περιθώρια για αντιρρήσεις.
Το “Mean Dreams” αναζητά τον θεό σε κάθε σκηνή, προτού αποφανθεί για την απουσία του ή έστω για τη σιωπή του. Οι δύο πρωτόπλαστοι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Σε αυτό τον τόπο, σουλατσάρει μόνο ο διάβολος και η αμαρτία δεν θα επιφέρει κανέναν ηθικό κολασμό. Ο έρωτάς τους θα συνεχίσει να παραμένει γλυκός και αμόλυντος, ακόμη κι όταν οι ίδιοι βρωμίσουν τα χέρια και τις καρδιές τους. Βγαλμένο από τη μήτρα των πρώτων ταινιών του Τέρενς Μάλικ (των αριστουργηματικών “Badlands” και “Days of Heaven”)και μπολιασμένο με τον ίδιο σπόρο που γέννησε τα πρόσφατα “Ain’t Them Bodies Saints”και “Winter's Bone”, το “Mean Dreams” θέλει να βαδίσει στα ίδια λυρικά μονοπάτια, και να μπλέξει τη σκληράδα με την απαλότητα, την παραδεισένια διαφυγή του έρωτα με την αγκυροβολημένη κόλαση της αληθινής ζωής. Και το πράττει σε ένα ικανοποιητικότατο βαθμό, ωσότου η πλοκή το αναγκάσει -εκ των πραγμάτων- να προχωρήσει από τα περιρρέοντα στα δρώμενα. Το “Mean Dreams” μοιάζει, δυστυχώς, να λαχταρά να μείνει αποσβολωμένο στη γοητευτική του ρέμβη, και να κοιτά συνεχώς με αμφιβολία πίσω από τον ώμο του, καθώς οι συνθήκες το αναγκάζουν να προχωρήσει παραπέρα.
Καθώς, λοιπόν, τίθεται σε εφαρμογή ο μηχανισμός ενεργοποίησης μίας ιστορίας κλοπής, απόδρασης, κυνηγητού, διαφθοράς και σύγκρουσης, το “Mean Dreams” χάνει σταδιακά τον σφυγμό του και τερματίζει με βήμα σημειωτόν, έχοντας πρωτύτερα εμπλακεί σε μία κούρσα ταχύτητας και όχι υπομονετικής αντοχής. Οι βασικοί του ήρωες διαλαλούν μεν όλα τους τα θέλγητρα (από την ισορροπία ανάμεσα στη συστολή και την υπέρβαση του ερωτευμένου ζεύγους ώς την ολίγον μακιαβελική μανία του χαρακτήρα που υποδύεται ο Μπιλ Πάξτον, πατώντας στις παρυφές του camp μανιερισμού), αλλά μένουν κάπως μετέωροι από μία πλοκή που κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της, παγιδεύοντας τη χαρακτηρολογία σε ένα στάτους σημαδούρας και ταμπέλας. Με αποτέλεσμα αυτά τα -τόσο υποσχόμενα και σαγηνευτικά- όνειρα να καταλήγουν αιωρούμενα ανάμεσα σε ένα χειροπιαστό εφιάλτη και μία υπερβατική λυρικότητα, σε μία γκρίζα ζώνη που θέλει να απογειωθεί αλλά δεν ξέρει το πώς και το πότε.
Επίσης στις αίθουσες:
Όταν τελειώσει ο έρωτας
Σκηνοθεσία: Γιοακίμ Λαφός
Παίζουν: Σεντρίκ Καν, ΜπερενίζΜπεζό
Διάρκεια: 100’
Το ζευγάρι, μία δυαδική κατάσταση, μία πηγή ατελείωτων συγκρούσεων, αθεράπευτων ανταγωνισμών. Ο έρωτας που θεριεύει και ξεφτίζει, αφήνοντας τους ανθρώπους λειψούς και στοιχειωμένους από τις εφήμερες έντονες αναμνήσεις. Η ανατομία όλων των παραπάνω από τον λεπτολόγο Γιοακίμ Λαφός.
Φύλακες του γαλαξία 2
Σκηνοθεσία:Τζέιμς Γκαν
Παίζουν: ΚριςΠρατ, ΖόιΣαλντάνα, ΝτέιβΜπαουτίστα
Διάρκεια: 133’
Ένα ακόμη franchise του σύμπαντος της Marvel, από τις πλέον συμπαθητικές και διασκεδαστικές ταινίες του είδους των υπερηρώων που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια, η οποία εγγυάται δύο ώρες και κάτι απενοχοποιημένης και αβίαστης διασκέδασης.
Άγγελοι
Σκηνοθεσία: Σκοτ Χικς
Παίζουν: Άντισον Τίμλιν, Τζέρεμι Ιρβάιν
Διάρκεια: 91’
Το “Twilight” άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και τώρα τρέχουμε να κρυφτούμε από τα απόνερα της μάστιγας που ακούει στο όνομα supernatural teen movies. Ένα ακόμη franchise στα σκαριά, καθώς η όλη σειρά περιλαμβάνει ούτε ένα ούτε δύο, αλλά τέσσερα ακόμη βαρετά βιβλία που περιμένουν τη σειρά τους για τη μεγάλη οθόνη.
Στην κορυφή του κόσμου
Σκηνοθεσία: ΡεμίΣαγιέ
Με τις φωνές των: ΚριστάΤερέ, ΟντρέϊΣαμπλ
Διάρκεια: 80’
Βρισκόμαστε στην Αγία Πετρούπολη, στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η Σάσα αποφασίζει να εξορμήσει στα παγωμένα πέρατα της Γης, για να αναζητήσει τον παππού της, ένα διάσημο εξερευνητή, οι τύχες του οποίου αγνοούνται εδώ και πολύ καιρό. Ένα συμπαθέστατο animation, θα λέγαμε.
Τα μυστήρια του Ιερώνυμου Μπος
Σκηνοθεσία: Χοσέ Λουίς Λόπεθ-Λινάρες
Αφήγηση: ΟρχάνΠαμούκ, ΣαλμάνΡουσντί, ΡάιντερτΦάλκενμπουργκ
Διάρκεια: 90’
Ο πίνακας «Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων» του Ιερώνυμου Μπος αποτελεί ένα σημείο αναφορά στην ιστορία της τέχνης ανά τους αιώνες. Κι αυτό το γοητευτικό ντοκιμαντέρ επιχειρεί να αναπλάσει και να ερμηνεύσει τη σαγήνη που ασκεί το συγκεκριμένο αριστούργημα, εδώ και αιώνες, στην ανθρωπότητα.
Η κυνηγός με τον αετό
Σκηνοθεσία: Ότο Μπελ
Παίζουν: ΑϊσολπάνΝουργκαΐβ, ΝτέιζιΡιντλ (αφήγηση)
Διάρκεια: 87’
Το ντοκιμαντέρ αυτό παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής τον αγώνα μίας συμπαθέστατης 13χρονης κοπέλας από τη Μογγολία, που πασχίζει να γίνει η πρώτη γυναίκα κυνηγός, με συνοδεία αετού, στη φυλή της, τερματίζοντας μία ανδροκρατούμενη παράδοση αιώνων.
Η σινεφίλ ατάκα της εβδομάδας
«Λατρεύω τις ταινίες με κατάδικους. Είναι εξίσου αμερικάνικες με τη μηλόπιτα.»
ΜπιλΠάξτον
