Του Γιώργου Παπαδημητρίου
Έξι νέες ταινίες κάνουν την εμφάνισή τους στις αίθουσες της πόλης, την κινηματογραφική εβδομάδα που ξεκίνησε την Πέμπτη (26/10), οι οποίες είναι οι εξής: α) η νέα ταινία του Τζορτζ Κλούνι, σε σενάριο των αδερφών Κοέν, με τίτλο “Suburbicon”, με την οποία θα καταπιαστούμε αναλυτικότερα ευθύς αμέσως, σμο. ﷽﷽﷽﷽﷽αρυκαιρδηλαδή συο οποίυνολικβ) η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Το τελευταίο σημείωμα», που αναπλάθει την τραγικά γεγονότα του 1944, στην Καισαριανή, γ) η ταινία τρόμου «Γενέθλια θανάτου», δ) η ρομαντική κομεντί «Σπίτι μου σπιτάκι μας», ε) η περιπέτεια δράσης «Απαγωγή» και στ) η ταινία κινούμενων σχεδίων «Η ταινία Lego Ninjago».
Suburbicon
ς σας. ﷽﷽﷽οσοχ που αξtenable thees true once you reach what Melville called thw 'settings and becomes gradually less tenable theήδη
Σκηνοθεσία: Τζορτζ Κλούνι
Παίζουν: Ματ Ντέιμον, Τζούλιαν Μουρ
Διάρκεια: 104’
Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, οι φοβεροί και τρομεροί αδερφοί Κοέν είχαν γράψει ένα σενάριο για ένα ντόμινο φόνων που εκτυλίσσεται σε ένα τυπικό καλοβαλμένο και αποστειρωμένο σκηνικό αμερικανικών προαστίων, στη δεκαετία του ’80. Για τον φίλο τους Τζορτζ Κλούνι, ο οποίος παραδοσιακά υποδύεται κάποιον όχι και τόσο ευφυή χαρακτήρα στις ταινίες τους, είχαν κατά νου τον βραχύ, αλλά τελείως πιασάρικο, ρόλο ενός ασφαλιστή που ανακαλύπτει τη βασική πλεκτάνη. Το παρατημένο αυτό πρότζεκτ ανέβαλε, λοιπόν, ο Τζορτζ Κλούνι, αλλάζοντας την πλοκή σε ορισμένους ουσιώδεις άξονες.
Πρώτον, μεταφέρει τη δράση από τα 80s στα 50s, μία εποχή που ταιριάζει γάντι με τον διάκοσμο των προαστίων, ο οποίος αποκτά αυτόματα βάθος, υπόσταση και όγκο. Δεύτερον, προσθέτει ένα παράλληλο στόρι ρατσιστικών διακρίσεων, που λειτουργεί ως υπόκωφος βόμβος στο πίσω φόντο. Η διακριτική αυτή γαρνιτούρα του επιτρέπει του να αφήσει ένα ολίγον προφανές, αλλά μολαταύτα ντελικάτο, κοινωνικό-πολιτικό σχόλιο, στα γνώριμα στάνταρ της Democrat πτέρυγας του Χόλιγουντ.
Το Suburbicon, που αντλεί προφανώς τον τίτλο του από τη λέξη suburbia (προάστια), τρόπον τινά σηματοδοτεί την επάνοδο του Κλούνι σε σκηνοθετική φόρμα, με την αρωγή όχι τόσο του σεναριακού ντελιρίου των Κοέν (που εδώ κινούνται σε πιο αδύναμα, για τα υψηλότατα στάνταρ τους, επίπεδα, του τύπου Burn After Reading), αλλά της πονηρής και σαρκαστικής τους ματιάς. O Κλούνι εγκαταλείπει τον αφόρητα βαρετό και νυσταλέο ακαδημαϊσμό που καταδίκασε το The Monuments Men σε παταγώδη αποτυχία και κινείται σε ρυθμούς που ταιριάζουν με το κοενικό σύμπαν. Είναι πιο σπιρτόζος, είναι διατεθειμένος να παιχνιδίσει ειρωνικά με τα κάδρα, τα χρώματα και τα πλάνα, είναι αλέγρος χωρίς να έχει ανάγκη να διατυπώσει σοβαροφανώς τον όποιο προβληματισμό του.
Το Suburbicon, λοιπόν, είναι μία τεχνητή πόλη, ένα προκάτ κατασκεύασμα, που προέκυψε από την ανάγκη των Αμερικάνων αστών να ξεφύγουν από όλα όσα τους έπνιγαν στην καθημερινότητα μίας μεγαλούπολης των ΗΠΑ. Να δραπετεύσουν από τα μποτιλιαρίσματα, την εγκληματικότητα, τη διαφθορά και, φυσικά, από την παρουσία των Άλλων, με το Α κεφαλαίο. Διότι σε αυτή την απομονωμένη νησίδα αποβλακωμένης ευτυχίας, υπάρχει η σύγκλιση όλων των αμερικάνικων φυλών, από τη Νέα Υόρκη ώς το Οχάιο και τον Μισισιπί, αρκεί να τηρείται ένα θεμελιώδες προαπαιτούμενο: το λευκό δέρμα.
Η έλευση της πρώτης οικογένειας έγχρωμων στο Suburbicon δρομολογεί μία κατάσταση κλιμακούμενης έντασης, η οποία ξεκινά από τη λογική στρέβλωση των έννοιας των ατομικών ελευθεριών και των πολιτικών δικαιωμάτων, περνά από το αλλοτριωμένο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και καταλήγει, όπως κάθε θρίαμβος της μωρίας, σε μία έκρηξη τυφλής βίας. Την ίδια στιγμή, κάτω από τη μύτη των μαχητών της καθεστηκυίας «ελευθερίας», διαδραματίζονται ειδεχθή εγκλήματα, στυγερά φονικά, αλλεπάλληλα φθονερά παιχνίδια εξαπάτησης. Και φυσικά, ό,τι λειτουργεί αρχικά ως πλάνη, εκτόνωση και αλλοίωση της πραγματικότητας, σε δεύτερο επίπεδο θα επωμιστεί τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου και της Κολυμβήθρας του Σιλωάμ.
Η αρχική μαγιά του σεναρίου των Κοέν είναι λιγότερο αστεία απ’ όσο διατείνεται και διαλαλεί, έχει αρρυθμίες, έχει διάφορα φούιτ που δεν την πολυενδιαφέρει να καλύψει, εφόσον οι ρόδες κουτσά-στραβά συνεχίζουν να κυλούν. Διαθέτει, όμως, και σπίθες εκείνου του απολαυστικού sui generis μισανθρωπισμού που διακρίνει το έργο τους, εκείνης της αταλάντευτης πίστης στην ανθρώπινη βλακεία που κινεί τους νόμους της ζωής, ωσάν αναπόδραστο φυσικό φαινόμενο. Παράλληλα, είναι γεμάτο κλεισίματα ματιού χιτσκοκικού χαρακτήρα, για τη διττή ταυτότητα, για την υποδόρια εξουσία που ασκεί η σεξουαλικότητα, τα μονίμως ατελή ανθρώπινα πλάνα, την αγιάτρευτη νοσηρότητα των συμπτώσεων.
Το Suburbicon είναι εύθυμο και κεφάτο χωρίς να γίνεται σε καμία στιγμή λαχταριστά ντελιριακό, είναι προικισμένο με σκοτεινές πινελιές, αλλά όχι σκοτεινό καμβά. Κι αποδεικνύεται στιβαρό στα fundamentals και λίγο άτολμο στο βήμα παραπάνω. Εντάξει, κάλλιο πέντε και στο χέρι, παρά δέκα και καρτέρι.
Επίσης στις αίθουσες:
Το τελευταίο σημείωμα
Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης
Παίζουν: Ανδρέας Κωνσταντίνου, Μέλια Κράιλινγκ, Τάσος Δήμας
Διάρκεια: 106’
Η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη καταπιάνεται με το αποτρόπαιο συμβάν της εκτέλεσης 200 Ελλήνων κομμουνιστών – αντιστασιακών, στη Καισαριανή, την Πρωτομαγιά του 1944, από τα ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής. Μία ιστορία θυσίας, αγώνα, ελπίδας και αυταπάρνησης.
Γενέθλια θανάτου
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Λάντον
Παίζουν: Τζέσικα Ροθ, Ίσραελ Μπρουσάρ
Διάρκεια: 96’
Μία φοιτήτρια, λοιπόν, ζει ξανά και ξανά τη μέρα της δολοφονίας της. Σκοπός αυτής της μακάβριας επανάληψης να ανακαλύψει την ταυτότητα του δολοφόνου της, η οποία δεν έχει αποκαλυφθεί. Σχετικά έξυπνη σεναριακή ιδέα, που κατακρεουργείται από όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ταινίας.
Σπίτι μου σπιτάκι μας
Σκηνοθεσία: Χάλι Μέγιερς-Σάιερ
Παίζουν: Ρις Γουίδερσπουν, Πίκο Αλεξάντερ
Διάρκεια: 97’
Η Ρις Γουίδερσπουν υποδύεται μια φρέσκο-χωρισμένη 40άρα, μητέρα 2 παιδιών, που επιστρέφει στα πάτρια εδάφη του Λος Άντζελες, για να ξεπεράσει τον χωρισμό της. Εκεί, θα γνωρίσει μέσα σε μία βραδιά τρεις, ναι τρεις, σκηνοθέτες, τους οποίους προτίθεται να φιλοξενήσει στη σπιταρόνας της...
Απαγωγή
Σκηνοθεσία: Λουίς Πριέτο
Παίζουν: Χάλι Μπέρι,
Διάρκεια: 94’
Η πάλαι ποτέ οσκαρική τροπαιούχος Χάλι Μπέρι πρωταγωνιστεί σε αυτό το μαύρο χάλι, υποδυόμενη μία μητέρα που καταδιώκει και κατατροπώνει μόνη της μία σπείρα απαγωγέων που έχουν αρπάξει το μικρό της αγοράκι. Άρρυθμο, φλύαρο, με τραγελαφικούς διαλόγους.
Η ταινία Lego Ninjago
Σκηνοθεσία: Τσάρλι Μπιν
Με τις φωνές των: Τζέιμς Φράνκο, Τζάστιν Θέρου, Μάικλ Πένια
Διάρκεια: 101’
Δεύτερο spin-off που βασίζεται στο αρχικό “Lego: The Movie”, με την πόλη του Ninjago να κινδυνεύει και τους διάφορους Lego νίντζα να συνενώνονται μπροστά στην κοινή απειλή. Στα μπόνους μία μονομαχία πατέρα – γιου, που μαίνεται σε παράλληλο ταμπλό. Γονείς, κουράγιο.
Η σινεφίλ ατάκα της εβδομάδας
«Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το ότι μεγαλώνω.
Είναι πολύ καλύτερο από το να πεθάνεις.»
Τζορτζ Κλούνι
