Της ΛΕΜΟΝΙΑΣ ΒΑΣΒΑΝΗ
Για τις ταινίες της, τον τρόπο σκέψης της, αλλά και για τα μελλοντικά της σχέδια μίλησε το μεσημέρι της Παρασκευής από το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης η Ίλντικο Ενιέντι, σκηνοθέτης της ταινίας «Η ψυχή και το σώμα» (ταινία που στη φετινή Μπερλινάλε, όπου τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο Καλύτερης Ταινίας) που προβλήθηκε το βράδυ της Πέμπτης κατά την έναρξη του 58ου ΦΚΘ και στην οποία ο θεσμός πραγματοποιεί αφιέρωμα.
Είπε πως επέλεξε να κάνει ψηφιακή την τελευταία της ταινία για να αποφύγει τις φανφάρες, και να δώσει το βήμα στους ήρωές της. «Ήθελα να εξαφανιστώ πίσω από την κάμερα και να αφήσω τους δύο ήρωές μου να λειτουργήσουν και να αφηγηθούν την ιστορία», σχολίασε. Τόνισε πως μπορεί να είναι σκληρός ο κόσμος της 7ης τέχνη, όμως στο τέλος μπορεί να γίνει τρυφερός.
Συμπλήρωσε πως στις ταινίες της θέλει να κατανοήσει πώς λειτουρεί ο κόσμος.
Μιλώντας για το πώς κατέληξε στο βασικό σεναριακό εύρημα της ταινίας «Η ψυχή και το σώμα», η Ενιέντι διευκρίνισε πως η αρχική σπίθα έμπνευσης προέκυψε πριν από δέκα χρόνια, λέγοντας ότι η κεντρική ιδέα πίσω από την ιστορία της ταινίας έγκειται στις επιπτώσεις που ασκεί ο ερχομός της άνοιξης στην ανθρώπινη ψυχολογία. «Η άνοιξη, συμβολίζοντας την άνθιση και αποπνέοντας μία αίσθηση νέας αρχής, δημιουργεί αισθήματα προσμονής και ευφορίας, τα οποία πολύ συχνά δυσκολευόμαστε να εξωτερικεύσουμε και να μοιραστούμε. “Η ψυχή και το σώμα” είναι μία ταινία για εκείνη την καλά κρυμμένη περιοχή μέσα μας, στην οποία φωλιάζουν οι προσδοκίες και τα όνειρά μας», είπε η σκηνοθέτιδα.
Σχολίασε πως οι χαρακτήρες της ταινίας, καταφεύγοντας στο όνειρο και στη φύση, αποδρούν από μία στείρα πραγματικότητα, η οποία τους απομακρύνει αυτό που κανονικά η ζωή οφείλει να προσφέρει. Η ίδια τόνισε σχετικά: «Στα όνειρα είναι πρακτικά αδύνατον να ορθώσουμε τείχη πολιτικής ορθότητας, καθώς παύουμε να σκεφτόμαστε συνειδητά και βιώνουμε τα συναισθήματά μας στην ολότητά τους. Γι’ αυτόν άλλωστε τον λόγο, η νύχτα και τα όνειρα δρουν ως ασυναίσθητο καταφύγιο που αναζητούμε για να απελευθερωθούμε».
Αναφερόμενη στο θέμα του «Η ψυχή και το σώμα» που ξεκινά με πολύ αίμα και θάνατό ζώων σε ένα εργοστάσιο σχολίασε: «Είναι τρομακτικό το πώς φέρονται οι άνθρωποι στα ζώα, στα φυτά, αλλά ακόμα και στους άλλους ανθρώπους. Είναι τραγικό το τι συμβαίνει πχ σε ένα εργοστάσιο ή το πώς παράγονται τα ζελεδάκια. Στην ταινία μου έχω σκληρές σκηνές, αλλά αν αυτές αποτελέσουν ένα καμπανάκι για να μας κάνουν να αλλάξουμε και να φερθούμε στον πλανήτη με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια νομίζω πως κάτι θα έχω πετύχει».
«Με απασχολεί πολύ το πώς ζούμε τη ζωή μας. Αυτό θα αποτελέσει θέμα και για την επόμενή μου ταινία, όποτε αυτή γίνει. Και στα φιλμ μου θέλω να υπάρχει χιούμορ. Αυτό προσπάθησα και στην τελευταία μου ταινία. Επίσης υπάρχει σχέση με την φύση. Έτσι σε μια άλλη μου ταινία σχεδιάζω να έχω ως πρωταγωνιστή ένα δέντρο», σημείωσε η δημιουργός. Τόνισε πως σχεδιάζει να επισκεφθεί το Θωρηκτό Αβέρωφ γιατί η αμέσως επόμενη ταινία που σχεδιάζει είναι βασισμένη στο Ουγγρικό βιβλίο του Milán Füst «The story of my life» για έναν 40άρη καπετάνιο.
Τέλος, όντας η ίδια μητέρα δύο παιδιών, δήλωσε αισιόδοξη για τη νέα γενιά, και το μέλλον της, ενώ ευχαρίστησε ιδιαίτερα το προσωπικό του ΦΚΘ που την βοήθησε στο να οργανωθεί το αφιέρωμα που ετοιμάστηκε προς τιμήν της.
