Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
Στη Βενετία ξετυλίγεται το νήμα της υπόθεσης του νέου μυθιστορήματος της Σοφίας Βόικου με τίτλο «Η πόλη που δακρύζει» (εκδ.Ψυχογιός). Εκεί υπάρχει ένα ιδιαίτερο βιβλιοπωλείο που οι πελάτες επιλέγουν τα βιβλία με βάση τη μυρωδιά τους. Περισσότερα μάς είπε η συγγραφέας με αφορμή την παρουσίαση του μυθιστορήματός της στη Θεσσαλονίκη (7/11 ώρα 19.00 στο Public-Στοά Χιρς).
-Πώς διαλέγετε ένα βιβλίο; Τι κοιτάτε στις αγορές σας;
-Η επιλογή ενός λογοτεχνικού βιβλίου για μένα είναι μια μυσταγωγία. Υπάρχουν σαφώς οι περιπτώσεις που περιμένω το νέο βιβλίο ενός αγαπημένου συγγραφέα και πηγαίνω από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας για να το αναζητήσω στο βιβλιοπωλείο. Τις περισσότερες ωστόσο φορές, η επιλογή ενός ή καλύτερα περισσότερων βιβλίων (γιατί ποτέ δεν ‘βγαίνω’ μόνο με ένα βιβλίο ανά χείρας) είναι μία πράξη σχεδόν ερωτική. Ένα κάλεσμα. Μπαίνω στο βιβλιοπωλείο και χαζεύω με τις ώρες. Αγγίζω τα βιβλία, τα ανοίγω, διαβάζω το οπισθόφυλλο, τα μυρίζω, επιλέγω αποσπάσματα στην τύχη, συνομιλώ με άλλους ‘βιβλιοχτυπημένους’ σαν εμένα που βρίσκονται εκείνη τη στιγμή δίπλα μου. Και ξαφνικά, έρχεται η παρόρμηση να αγοράσω το συγκεκριμένο και όχι ένα άλλο βιβλίο. Είναι το ένστικτο, είναι μια εσωτερική ανάγκη, είναι η διάθεση της στιγμής… όλα αυτά και άλλα τόσα με οδηγούν στην επιλογή ενός βιβλίου. Είναι ελάχιστες οι φορές που το ένστικτό μου έχει πέσει έξω.
-Πώς γεννήθηκε η ιδέα για να γράψετε ένα μυθιστόρημα με αυτό το ιδιαίτερο βιβλιοπωλείο στο οποίο οι πελάτες δεν θα μπορούν να δουν τίτλους, εξώφυλλα και περιεχόμενο, παρά θα επιλέγουν το βιβλίο που προτιμούν με βάση τη μυρωδιά του;
-Η ιδέα ήρθε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη μαγική πόλη της Βενετίας, όταν βρέθηκα σ’ένα πανέμορφο βιβλιοπωλείο δίπλα σ’ένα απόμερο κανάλι. Χάζευα και άγγιζα τα βιβλία και ξαφνικά ήμουν σίγουρη πως το φόντο του επόμενου βιβλίου μου θα ήταν η Βενετία και η δράση θα εξελισσόταν σ’ένα βιβλιοπωλείο. Όμως ήθελα ένα βιβλιοπωλείο έξω από τα συνηθισμένα. Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη σκέψη. Η έμπνευση ήρθε από μόνη της. Εμφανίστηκε η φιγούρα της Ιρένε, με έπιασε από το χέρι κι ήταν εκείνη που οδήγησε τη φαντασία μου και με ξενάγησε στο βιβλιοπωλείο της. Ίσως βέβαια η ιδέα να ξεκίνησε και από το ίδιο το υποσυνείδητο μου καθώς πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πόσο επηρεάζονται οι αναγνωστικές μας προτιμήσεις από το εξώφυλλο και το όνομα του συγγραφέα, αφήνοντας στην άκρη άλλα ενδεχομένως πολύ πιο ενδιαφέροντα βιβλία.
-Γιατί επιλέξατε την Βενετία ως τόπο δράσης;
-Είναι μια πόλη ατμοσφαιρική, γεμάτη μυστήριο, μια πόλη όπου αισθάνεσαι πως ο χρόνος έχει σταματήσει. Εάν ξαφνικά βρισκόταν κάποιος άνθρωπος που έζησε στη Βενετία π.χ. το 17ο αιώνα, σήμερα δεν θα είχε κανένα πρόβλημα προσανατολισμού και θα μπορούσε να τριγυρίσει άνετα στα κανάλια και στα σοκάκια της πόλης. Δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα. Αυτή η μοναδική ατμόσφαιρα που μόνο όποιος έχει γνωρίσει από κοντά την πόλη σε συνδυασμό με ένα περίεργο συναίσθημα πως εγώ κάποτε υπήρξα κομμάτι της Σερενίσσιμα, με οδήγησαν να κάνω τη Βενετία τον καμβά πάνω στον οποίο εκτυλίσσεται η υπόθεση του νέου μου βιβλίου.
-Πώς η επιλογή ενός βιβλίου που θα γίνει από την μικρή Ιρένε θα επηρεάσει τις ζωές των ηρώων;
-Η μικρή Ιρένε δεν επιλέγει ποτέ. Η επιλογή ενός βιβλίου όπως και η κάθε επιλογή που κάνουμε στη ζωή μας είναι αυστηρά μια προσωπική ενέργεια. Γιατί κάθε άνθρωπος είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για την πορεία της ζωής του και τις επιλογές του. Θεωρώ ανεύθυνο να περιμένεις από κάποιον άλλο να επιλέξει για σένα. Επομένως, οι μόνοι που μπορούν να επηρεάσουν τις ζωές τους είναι οι ίδιοι οι ήρωες. Η μικρή Ιρένε απλώς προτείνει. Εάν οι ήρωες θα την ακούσουν ή όχι, είναι δικό τους ζήτημα. Ωστόσο, οι επιλογές τους θα επηρεάσουν άμεσα τις ζωές τους αλλά δυστυχώς θα επηρεάσουν έμμεσα και τις ζωές αθώων. Μήπως έτσι δεν γίνεται συχνά και στην αληθινή ζωή;
-Γιατί είναι μια «πόλη που δακρύζει»;
-Στη Βενετία, το βράδυ σηκώνεται η παλίρροια, η λιμνοθάλασσα φουσκώνει και το νερό κατακλύζει την πόλη. Αναβλύζει σχεδόν από κάθε γωνιά της, κλέβει τα λιγοστά κομμάτια γης και το θέαμα είναι πραγματικά φαντασμαγορικό. Την πρώτη φορά που είδα τη θάλασσα να κυριεύει την πλατεία του Αγίου Μάρκου, στην κυριολεξία να βγαίνει από κάθε πιθανή οπή, αυθόρμητα μου ξέφυγε η φράση: η πόλη δακρύζει. Γιατί όλες αυτές τις ποσότητες νερού σαν δάκρυα τις ένιωσα. Στο βιβλίο βέβαια υπάρχει κι ένας επιπλέον συμβολισμός στον τίτλο, καθώς η πόλη δακρύζει για τις αμαρτίες των ηρώων που βαραίνουν όχι τις πλάτες ενόχων και αθώων.
-Τι διαβάζετε αυτό το διάστημα;
-«Αϊλίν» της Οτέσα Μόσφεγκ από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ένα βιβλίο για γερά νεύρα καθώς η ιστορία της Αϊλίν είναι αρκετά καταθλιπτική. Για να είμαι ειλικρινής υπάρχουν στιγμές που το βιβλίο με απωθεί να το διαβάσω και άλλες στιγμές που με καλεί απεγνωσμένα. Ακόμα δεν είμαι σίγουρη αν μου αρέσει ή όχι… Θα σας πω όταν το τελειώσω…
