Της ΛΕΜΟΝΙΑΣ ΒΑΣΒΑΝΗ
“Όλοι ζούμε στις ψευδαισθήσεις μας και θα πρέπει κάποια στιγμή να ξυπνήσουμε αν θέλουμε να επιβιώσουμε”, δήλωσε το μεσημέρι του Σαββάτου από το Μουσείο Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ο Ζαν Μαρκ Μπαρ, ο πρωταγωνιστής της ταινίας “Απέραντο Γαλάζιο”, μιλώντας σε εκπροσώπους των ΜΜΕ για την νέα ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί, τον “Σπόρο” του Σεχίμ Καπλάνογλου που θα προβληθεί στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Τόνισε πως την εποχή που γυρίστηκε η ταινία δεν είχε εκλεγεί ο Τραμπ και δεν είχαν συμβεί κάποιες άλλες καταστροφές. Είπε πως ο σκηνοθέτης τον επέλεξε γιατί θέλησε έναν ηθοποιό που υπηρετεί το Ευρωπαϊκό σινεμά.
“Μετά το “Απέραντο Γαλάζιο” είχα την τύχη να μπορώ να επιλέξω την καριέρα μου σε ένα μεγάλο ποσοστό. Και όταν γυρίστηκε η ταινία ο αληθινός ήρωάς της, ο Ζακ Μαγιόλ δεν πίστευε την επιτυχία που είχε. Όμως μετά από αυτό το γεγονός οι ατζέντηδές μου μού έλεγαν πως δεν μπορούσα να παίζω πχ σε μια μικρή παραγωγή γιατί πλέον ήμουν ένα πρόσωπο που είχε μια αναγνώριση. Όταν επέλεξα να συνεργαστώ με τον Τρίερ ήξερα πως αυτό θα είχε αντίκτυπο στην καριέρα μου, αλλά πλέον δρέπω τους καρπούς από τις επιλογές που έχω κάνει.”
Ο ηθοποιός τόνισε πως νιώθει πως υπήρξε τυχερός στην επαγγελματική του πορεία και πως του αρέσει το ανεξάρτητο σινεμά γιατί σε αυτό έχει την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας. “Εγώ τουλάχιστον ξέρω πως δεν χρειάζεται να πάω σε ένα δείπνο με την Χίλαρι Κλίντον για να συγκεντρωθεί ένα ποσό χρημάτων. Ξέρετε στο Χόλυγουντ υπάρχουν λίγες δεκάδες ηθοποιοί που αμείβονται με τεράστια ποσά και που τη ζωή τους τη συζητούμε όλοι. Όμως οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι απλοί καλλιτέχνες, και πρέπει να είναι νιώθουν ελεύθεροι στο επάγγελμά τους”.
Μιλώντας για την 7η τέχνη εν γένει είπε πως: “Ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία και η ελευθερία στο σινεμά έχει πια χαθεί σε ένα μεγάλο ποσοστό. Μόνο μέσα από τα Φεστιβάλ και στο Video On Demand (VOD) υπάρχει ελευθερία. Και θεωρώ τρομακτικό να ελέγχουν τα πάντα δύο εταιρείες, το Netflix και το Amazon. Πιστεύω πως στο τέλος θα ελέγχουν και το περιεχόμενο”.
Εστιάζοντας στο τι συμβαίνει στην Γαλλία είπε πως εκεί “οι ταινίες χρηματοδοτούνται από το κράτος και αυτό εν μέρει είναι καλό, όμως πρέπει να είναι σινεμά κοινωνικό και ασφαλές, και αν δεν ακολουθεί αυτό το σκεπτικό τότε το πρότζεκτ δεν παίρνει χρήματα. Γι' αυτό και την τελευταία 15ετία δεν έχει να επιδείξει λαμπρά δείγματα κινηματογραφίας πέρα από λίγες ταινίες. Δεν έχει ταινίες όπως αυτές που έκανε ο Γκοντάρ ή όπως αυτές που φτιάχνουν τα τελευταία χρόνια πχ Έλληνες ή Ιρανοί”.
Για τον Τρίερ είπε πως ανήκει στους κινηματογραφιστές του 20ου αιώνα, με επιρροές από Ταρκόφσκι και Φασμπίντερ. “Προκαλεί με τις ταινίες του και αυτό με συναρπάζει. Κάθε φορά που δουλεύω μαζί του νιώθω σαν να είμαι σε ένα οικογενειακό γύρισμα. Και είναι από τους λίγους σκηνοθέτες που με κάνουν να νοιώθω όπως όταν έβλεπα ταινίες του Γκοντάρ”. Απαντώντας σε ερώτηση για τις κατηγορίες που έκανε η Ισλανδή τραγουδίστρια Μπιόρκ κατά του Τρίερ περί σεξουαλικής παρενόχλησης στα γυρίσματα της ταινίας “Dancer in the Dark” ο κ. Μπαρ είπε πως “ίσως να μπέρδεψε την πίεση που δέχτηκε από τον σκηνοθέτη στα γυρίσματα”, πως “μάλλον η συγκεκριμένη καλλιτέχνης δεν έχει μάθει να την σκηνοθετούν” και πως ούτε ο ίδιος, ούτε κάποιος άλλος ηθοποιός έχει αισθανθεί ότι ο συγκεκριμένος Δανός σκηνοθέτης θα έκανε κάτι τέτοιο για το οποίο τον κατηγορεί η Ισλανδή τραγουδίστρια.
Ο ηθοποιός απαντώντας σε ερώτηση για το “Απέραντο Γαλάζιο, το γαλλικό φιλμ του Λυκ Μπεσόν που γυρίστηκε στην Αμοργό και αναφέρονταν στην ιστορία δύο φίλων δυτών πρωταθλητών της ελεύθερης κατάδυσης του 20ου αιώνα, του Ζακ Μαγιόλ και του Έντζο Μαϊόρκα, και η οποία αγαπήθηκε και από το κοινό της χώρας μας, είπε πως ήταν μια ταινία που σου μετέφερε το επικό συναίσθημα. “Σε αυτήν υπήρχε μια αθωότητα που χάθηκε μετά. Μετά το '90 ήρθαν οι σούπερ ήρωες. Και η αθωότητα καταδικάστηκε. Όμως πιστεύω πως αυτό είναι λάθος. Γιατί χρειαζόμαστε και το πνεύμα και την επιστήμη”, δήλωσε.
Συμπλήρωσε πως τον 20ο αιώνα “οι ταινίες μάς έμαθαν πως να συμπεριφερόμαστε και πώς να είμαστε”. Ο ίδιος μεγαλώνοντας έβλεπε ταινίες κατά του κομουνισμού, ταινίες με προπαγάνδα και δεν αμφισβήτησε κάτι. Όμως τη δεκαετία του '60 και του '70 αντιλήφθηκε πως το σινεμά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να πει κανείς κάτι το διαφορετικό. “Το σινεμά είναι ένας πολιτιστικός τρόπος για να επικοινωνήσεις με τον κόσμο, και το ίντερνετ μπορεί να είναι μια μεγάλη μαύρη τρύπα, όμως προσφέρει και έναν σπόρο για να αντιληφθείς καλύτερα το τι συμβαίνει στον κόσμο”, κατέληξε.
Οι φωτογραφίες από Motionteam.
