Συνέντευξη στη ΛΕΜΟΝΙΑ ΒΑΣΒΑΝΗ
«Ντα» είναι το υποκοριστικό του «Daddy», δηλαδή του «Μπαμπά». Η σχέση πατέρα – γιού είναι στο επίκεντρο του πολυβραβευμένου έργου «Ντα» του Χιου Λέοναρντ το οποίο ανεβαίνει για πρώτη φορά στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου από το Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018 στο Θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.
Τι θα δείτε; Το φλας μπακ της σχέσης ενός γιού και ενός πατέρα που μπαίνει σε τροχιά όταν ο γιος επιστρέψει στην γενέτειρά του για την κηδεία του πατέρα του. Πρόκειται για «ένα έργο με πολύ χιούμορ και βαθιά συγκίνηση που ξεδιπλώνει τις σχέσεις γιου – πατέρα και μάνας μέσα από αλλεπάλληλα πηδήματα μέσα στον χρόνο» αναφέρεται στο σημείωμα της παράστασης. Ο ίδιος ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος απαντώντας τηλεφωνικώς στις ερωτήσεις μας μάς είπε πως ενώ στα μάτια του γιού ο πατέρας μοιάζει με ένα «τέρας» που κάνει μόνο λάθη, στα μάτια του θεατή υπάρχει μια μεγαλύτερη κατανόηση γιατί βλέπει την σχέση πιο σφαιρικά. Ένα είναι σίγουρο: φεύγοντας θα σας γεννηθούν ερωτήματα, και θα βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα για τη σχέση με τον δικό σας πατέρα.
-Γιατί είναι καθοριστική η σχέση πατέρα – γιου;
-Γενικά είναι καθοριστική η οικογένεια για τον άνθρωπο. Αλλά εκτός των άλλων είναι και ιδιαίτερα η σχέση πατέρα –γιού, γιατί και αυτός ο άνθρωπος, όπως και η οικογένεια, θα καθορίσουν το ποιος θα είσαι. Αν αναλογιστούμε ότι στα πρώτα 5 χρόνια της ζωής ενός ατόμου πλάθεται ο χαρακτήρας του, καταλαβαίνετε πως είναι πολύ σημαντικό το πώς λειτουργεί η οικογένεια, και στη δική μας περίπτωση ο πατέρας, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παιδιού.
-Ο ήρωας της παράστασης πώς βιώνει την παρουσία/απουσία του πατέρα;
-Το πολύ ενδιαφέρον με την παράσταση είναι ότι πχ ο γιος βλέπει στον πατέρα μόνο λάθη, και που όντως τα έχει διαπράξει ο πατέρας. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένας πατέρας –τέρας που κάνει μόνο λάθη. Αλλά το απίστευτο με αυτό το έργο είναι ότι ο θεατής αυτό το «τέρας» το υπεραγαπά, και ο μόνος που βλέπει αποκλειστικά τα λάθη είναι ο γιος. Και αυτό λίγο κινεί συναισθηματικά τον θεατή στην παράσταση: το ότι το βλέπει από δυο σκοπιές, από την πλευρά του παιδιού, και από την πλευρά του θεατή που είναι πιο αντικειμενικός και παρατηρεί αυτή τη σχέση από έξω. Γι’ αυτό πιστεύω πως αυτό το έργο και αυτή η παράσταση θα κάνουν τον κάθε θεατή να θέσει νέα ερωτηματικά ή να βγάλει νέα συμπεράσματα αναφορικά με τη σχέση του με τον δικό του πατέρα.
-Η ελληνική κοινωνία είναι διαφορετική από το Ιρλανδέζικο περιβάλλον στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία. Εδώ υπάρχει ένας εκτεταμένος υπερ-προστατευτισμός. Πόσο διαφορετική είναι τελικά η οικογένεια και οι σχέσεις παιδιών –γονέων;
-Δεν υπάρχει διαφορά. Σε κάθε χώρα η ουσία της οικογένειας είναι η ίδια, αλλάζουν μόνο λίγα επιφανειακά και εξωτερικά πράγματα. Παρατηρώντας το έργο ταυτίζεσαι άμεσα με την δική σου οικογένεια.
Προσωπικά έβγαλα μόνο κάποια ηθογραφικά στοιχεία του κειμένου, ειδικά ως προς την Ιρλανδία, για να είναι πιο άμεση η ταύτιση του Έλληνα θεατή με το έργο και με την ιστορία.
-Στο τέλος υπάρχει κάποια λύτρωση, κάποια δικαίωση;
-Το τέλος είναι ανοιχτό. Υπάρχει μόνο μία «δικαίωση», αλλά επί της ουσίας το έργο τελειώνει ανοιχτά. Δεν είσαι σίγουρος αν αυτή η «δικαίωση» που βλέπεις έγινε πραγματικά ή όχι.
-Αυτή είναι πρώτη σας συνεργασία με το ΚΘΒΕ. Πώς θα την σχολιάζατε;
-Είναι υπέροχη. Έχω μια ομάδα ηθοποιών καταπληκτική, είναι από τις πιο ωραίες εμπειρίες που έχω ζήσει στο θέατρο. Δούλεψαν όλοι τους με πολλή αγάπη, σεβασμό. Η σχέση μας είναι λατρεμένη και συγκινητική. Μόνο καλά έχω να πω!
-Πείτε μας δυο λόγια για την εποχή Βερολίνου και για την μετέπειτα επιστροφή σας στην Ελλάδα;
-Έφυγα για το Βερολίνο γιατί αναζητούσα μια καινούρια πρόκληση στη ζωή μου. Τελικά η πρόκληση αυτή ήρθε όχι μόνο στην προσωπική ζωή μου, αλλά και επαγγελματικά, γιατί εκεί δούλεψα πολύ στο θέατρο όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να το περιμένω. Άρα η εμπειρία ήταν υπέροχη γιατί συνδύαζε και τα δύο.
Γύρισα γιατί συνειδητοποίησα ότι έκλεισε ένας κύκλος. Έγιναν πολλά σε αυτά τα 5-6 χρόνια. Και αντιλήφθηκα ότι η έλλειψη ήλιου είναι κάτι πολύ βασικό πια, από μια ηλικία και έπειτα... Ουσιαστικά αυτός ήταν ο λόγος. Τώρα φανταστείτε σάς μιλάω και βλέπω τη θάλασσα, και λιάζομαι, την στιγμή που τέτοια ώρα στο Βερολίνο θα σκεφτόμουν ακόμη και να βγω για να πάρω τσιγάρα….
-Νομίζω ότι ο ήλιος όμως πάντα είναι σημαντικός. Ασχέτως με την ηλικία..
-Ναι σωστά. Αλλά εγώ λέω από μια ηλικία και μετά όταν αρχίζουν και πονάνε τα κόκαλα και οι αρθρώσεις (γέλια)…
-Πώς σχολιάζετε την ελληνική τηλεόραση σήμερα;
-Η κατάσταση δεν είναι καλή, όπως σε όλους τους τομείς. Εγώ όμως δεν έχω και μεγάλη σχέση με την τηλεόραση. Έκανα λίγα δουλειές στη μεγάλη οθόνη. Ασχολούμαι κυρίως με το θέατρο.
-Βλέπετε όμως;
-Ναι βλέπω. Ομολογώ ότι ένα από τα κανάλια που βλέπω τελευταία και μου έχει κάνει θετική εντύπωση είναι η ΕΡΤ3. Γιατί έχει ενδιαφέρουσες εκπομπές με αισθητική και επίπεδο. Πολλές φορές στέκομαι σε αυτό το κανάλι.
-Υπάρχουν άλλα σχέδια ή παράλληλα σχέδια;
-Όχι, μόνο που συνεχίζει μέχρι το Πάσχα τις παραστάσεις του ο «Θείος Βάνιας» που σκηνοθετώ στην Αθήνα.
Μετάφραση – Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Σκηνικά: Σταύρος Λίτινας, Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη, Μουσική Επιμέλεια: Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου, Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Χρυσάνθη Τσολάκη, Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου, Οργάνωση παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου
Στο ρόλο του ΝΤΑ ο Κώστας Σαντάς.
Παίζουν: Νίκος Καπέλιος (Όλιβερ μεγάλος), Δημήτρης Κοτζιάς (Ντραμ), Λίλιαν Παλάντζα (Μάνα), Αναστάσης Ροϊλός (Τσάρλι νέος), Χριστίνα – Άρτεμις Παπατριανταφύλλου (Μαίρη), Δημήτρης Σιακάρας (Τσάρλι μεγάλος), Ορέστης Χαλκιάς (Όλιβερ μικρός), Μαρία Χατζηιωαννίδου (Κα Πρυν)
Συμμετέχει, επίσης, η Ναντέζντα Λεωνίδου (Καθαρίστρια).
Το «Ντα» έγινε γνωστό στη χώρα μας τη δεκαετία του ΄80 από το θίασο του Μάνου Κατράκη.
Παίζεται Τετάρτη: 18.00, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 21:00, Κυριακή 19:00. Είσοδος: Τετ κ Πέμ. 5 ευρώ, Παρασκευή 10, 8 και 7 ευρώ, Σάββατο και Κυριακή 13, 10, 8 και 7 ευρώ.
Η παράσταση παρουσιάζεται με αγγλικούς υπέρτιτλους κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή.
